Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 9

Liewe Heksie en die toorwoorde

Karel Kat kuier by Heksie en Blommie met sy splinternuwe motor. Elke middag gaan ry hulle ’n entjie en dan waai Heksie vir al die kabouters langs die strate. Eendag sê Karel vir hulle: “Kom ons gaan hou môre piekniek.”

“Oe, Karel, dit sal wonderlik wees,” sê Blommie. “Ek weet van ’n lekker plek waar ons kan piekniek hou. Daar is blomme en groen gras en ’n stroompie water en hoë bome wat sommerso toegegooi is met boomvarings.”

“Mmm, dit klink vir my na net die regte plek vir ’n piekniek. Maar hoekom is jy so stil, Levinia? Jy sê niks,” vra Karel.

“Ek dink, Karel. Ek dink aan die kos wat ek vir ons gaan inpak. Vanaand sal ek vir ons ’n broodjie bak en dikkefrelletjies maak. My dikkefrelletjies is die lekkerste in Blommeland.” Heksie rol haar oë en lek haar lippe af.

“Wat is dikkefrelletjies, Levinia?” vra Karel.

“Ag ja,” sug Heksie. “Ek kan sien jy weet nie van kos nie. Ek wil nou nie snaaks wees nie, Karel, maar almal ken ’n dikkefrelletjie. Jy vat gemaalde vleis en dan maak jy dit in sulke ronde bolletjies en …”

“Heksie bedoel frikkadelletjies, Karel,” lag Blommie.

Nou is Heksie sommer vies. “Wat het ek dan anders gesê, hè? Ek sê mos d-i-k-k-e-f-r-e-l-l-e-t-j-i-e-s!”

“Hm, ja,” sê Karel. “Kom, Blommie, ons gaan gooi petrol in die motor, dan kan Levinia met die kos begin. Môreoggend voor dit lig word, kom ons jou haal, Heksie.”

“Goed, ek sal reg wees, ek sal op die stoep vir julle wag,” sê Heksie en loop kombuis toe om te gaan brood knie.

Baie vroeg die volgende oggend hou Karel en Blommie voor Heksie se huis stil, maar Heksie is nie op die stoep nie.

“Druk die toeter, Karel, miskien het sy vergeet van ons,” sê Blommie.

“Blommie Kabouter, jy druk g’n ’n toeter vir ’n dame nie. Jy klim uit die motor en klop aan haar deur.” En Karel trek sy snor en strikdas reg en gaan klop aan Heksie se voordeur.

Heksie maak oop. “Ag, dis julle ou tweetjies. Ek is amper klaar vir die piekniek, ek sukkel net ’n bietjie met die toebroodjies, want ek kry nie die brood gesny nie.”

“Kan ek jou help, Heksie?” vra Blommie.

“As jy my dalk kan help met ’n saag, sal ek verheug wees, Blommie. Sien, ek onthou nog die mooi woord wat ‘bly’ beteken.”

“Wat wil jy met ’n saag maak, Heksie?” vra Karel.

“Ek wil sommer die ou broodjie saag, Karel. Hy’s ’n bietjie hard. Die oond was seker te warm. Kyk, hier is hy.” Heksie hou die broodjie vir Karel en Blommie en hulle begin sommer lag. So ’n brood het hulle nog nooit gesien nie. Dit lyk soos ’n stuk plank en net so hard ook.

Heksie trek net haar swart punthoed oor haar oë en Karel en Blommie sien ’n traan onder die hoed uitloop. “Julle lag vir my broodjie,” huil sy.

“Toemaar, Heksie, ons kan by my huis aanry en ’n brood oplaai. Ek het gisteraand een gekoop. Ek is seker jou frikkadelletjies sal baie lekker wees,” sê Blommie.

“Watter dikkefrelletjies?” vra Heksie.

“Maar Levinia, jy sou mos vir ons gemaak het,” sê Karel.

Nou huil Heksie éérs. “Ek het vergeet.”

“Toemaar, Levinia, ons sal by die kafee kos koop. Kom, hou nou op huil, ons moet ry,” sê Karel en stap motor toe.

Hulle gaan koop gou kos by die kafee en een, twee, drie, is hulle op pad na die piekniekplek waarvan Blommie gepraat het.

Heksie het al klaar van haar hartseer vergeet en die drie lag en sing te lekker.

“Maar Blommie, hoe lyk dit vir my ons ry na Gifappeltjieland toe?” vra Karel na ’n rukkie.

“Ja, dis hier naby, Karel, maar ons gaan darem nie tot daar nie. Die piekniekplek is nog in Blommeland.”

“Aag, wie’s nou bang vir ’n ou Gifappeltjie?” vra Heksie.

“Jy weet hulle hou niks van ons nie, Heksie. Hulle sal baie bly wees as hulle sommer drie van ons kan vang en Karel se motor ook kry,” sê Blommie.

Heksie wil net begin bang word, maar Karel sê: “Toe, vergeet nou van die Gifappeltjies. Ons gaan lekker piekniek hou. Hmm, die pad is nogal nat hier. Lyk my dit het gereën.”

Voor Karel nog iets kan sê, gee die motor so ’n harde stamp en gaan doodstil staan. Karel druk die aansitter, die enjin dreun soos ’n vliegtuig, maar die motor bly net daar staan.

“Druk weer daardie knoppie dat hy raas, Karel, dis vir my mooi,” lag Heksie.

Maar Karel sê: “Dis niks om oor te lag nie, Levinia. Daar’s iets fout. Ek dink ons sit vas in die modder.”

Hy kyk deur die venster en sien hulle is in ’n moddergat. Die motor is so diep in die modder, hulle kan nie eens die wiele sien nie. “Ja, nes ek gedink het. Ons sal maar moet stoot.”

Die drie trek hulle skoene en kouse uit en klim uit om die motor te stoot. Hulle stoot en stoot, maar die motor roer nie.

“Ek weet nie wat ons gaan doen nie,” sê Karel. “As ons ’n graaf gehad het, kon ons die wiele uitgegrawe het, maar nou weet ek nie.”

“Ons sal maar moet wag tot die modder eers droog is,” sê Blommie. “Maar dit sal dalk baie lank neem, nè, Karel?”

“En wat sal ons maak as ’n Gifappeltjie kom?” vra Heksie bang.

“En toe, Levinia, ek dog jy’s nie bang vir die Gifappeltjies nie,” terg Karel.

“Dis jammer ons het nie daardie brood van jou hier nie, Heksie, dan kon ons die Gifappeltjies daarmee geslaan het,” sê Blommie.

“Sies, jy dink jy’s snaaks,” sê Heksie en gaan sit langs die pad op die gras, met haar hoed oor haar oë.

Karel sien sy gaan weer huil. “Levinia,” sê hy gou. “Kom ons hou sommer hier piekniek, die gras is mos lekker groen. Pak ons kos uit, dan eet ons.”

Heksie pak die kos uit die mandjie en hulle eet heerlik. Maar sommer gou is die kos op en daar sit hulle weer.

“Hoe gaan ons ooit die motor uit die modder kry, hè, Karel?” vra Blommie.

“Ek weet tog nie, Blommie. Levinia,” sê Karel na ’n rukkie, “jy’s mos ’n heks, kan jy nie ’n paar toorwoorde sê om die motor uit die modder te kry nie?”

Heksie skuif haar hoed op haar kop rond soos sy dink. “Haai, Karel, my ouma Levinia het vir my van ’n paar toorwoorde gesê, maar ek het hulle vergeet. Jy weet ek is nie eintlik ’n heks vir toorwoorde nie.”

“Nee, seker nie,” sug Karel.

“Maar my óúma het van toorwoorde geweet. Ek dink dit was sy wat Aspoestertjie in ’n pampoen na die dans toe laat ry het.”

“Aspoestertjie het in ’n koets gery, Heksie, maar toemaar,” sug Blommie. “Ons moet aan iets dink voor daardie Gifappeltjies dalk hier opdaag.”

“O Griet, wat sal ons dán maak?” vra Heksie verskrik.

“Ja, wie roep my?” sê ’n diep stem by Heksie se oor.

“Haai, wie praat so in my ore?” vra Heksie, en Karel en Blommie rol op die gras soos hulle lag.

“Ek is ’n toorperd en my naam is Griet,” sê die stem.

Agter Heksie staan die snaaksste perd wat Karel en Blommie nog ooit gesien het. Hy is baie groot en hy het sulke deurmekaar, wollerige hare, ’n hol rug, groot pote en ore wat langs sy oë afhang. As hy nie so groot was nie, sou Karel en Blommie gedink het hy is ’n donkie.

“Haai, oe, ek het ’n perd getoor,” sê Heksie en klap hande. “Is hy nie pragtig nie?”

“Hm, ja,” sê Karel, maar Blommie lê op sy maag en steek sy gesig in die gras weg dat Heksie nie moet sien hoe hy lag nie.

“Dis baie lanklaas dat iemand my opgetoor het,” sê Griet. “Vandag se hekse toor net vliegtuie en treine en bote as hulle iewers heen wil gaan. Hulle sê ek is outyds. Wat kan ek vir jou doen, Liewe Heksie?”

“Kan jy asseblief vir ons daardie motor uit die modder haal?” vra Heksie.

“Maklik,” sê die perd. “Ek is bly om iemand weer ’n slag te kan help.”

Griet gaan staan agter Karel se motor en met sy groot sterk kop gee hy net een stoot en daar is die motor uit die moddergat!

“Baie dankie, Griet, ou kêrel,” sê Karel. “Jy’s ’n bielie van ’n perd.”

“Hoekom het jy dan ’n meisienaam, hè, Griet?” vra Heksie.

“Toe ek by die toorperde gekom het, was daar nie meer seunsname oor nie, toe noem hulle my maar Griet,” sê Griet.

Skielik sien hulle ’n klomp Gifappeltjies wat deur die bome aangehardloop kom. “Ons gaan julle vang!” skreeu die Gifappeltjies.

“Toe, julle, spring in die motor!” sê Karel.

“Maar wat van Griet? Hy is te groot vir die motor,” sê Heksie.

“Toemaar, Heksie, sê net jou toorwoorde, dan verdwyn ek.”

“W … watter toorwoorde?” vra Heksie benoud.

“Jy moet mos weet,” sê Griet, maar Heksie staan net haar ken en vryf.

“Sê: ‘Totsiens, Griet’,” sê die perd en Heksie sê dit, maar niks gebeur nie.

“Maak gou, Heksie, die Gifappeltjies kom al hoe nader!” skreeu Blommie.

“O, Griet, dis klaar met ons!” huil Heksie, en daar is Griet skielik weg!

“Griet het verdwyn! Sien julle, Blommie?” lag Heksie. “Ek het weer getoor.”

“Levinia, kom klim nou in die motor, of wil jy hê die Gifappeltjies moet jou vang?”

Heksie sien Karel word nou kwaad en klim gou in die motor. Net toe die eerste Gifappeltjie by die motor kom, jaag Karel weg.

“Whê, julle kan ons nie vang nie!” skreeu Blommie vir die Gifappeltjie.

Toe hulle so ’n ent gery het, sê Heksie: “Haai, oe, ek is darem goed met toorwoorde, weet julle?”