Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 12

Liewe Heksie in Gifappeltjieland

Eendag is Heksie besig om haar stoep te vee. Sy vee dat die stof so staan en elke keer nies sy: “Atiesjoe!”

Skielik hoor sy iemand roep, maar sy kan nie mooi sien wie dit is nie.

Al wat sy deur die stof sien, is ’n kabouter met geel klere wat na haar toe aankom.

“Dis ’n Gifappeltjie! Hulle dra mos sulke geel klere!” sê Heksie verskrik en kruip vinnig agter die stoepmuur weg.

Sy is baie bang, want die Gifappeltjies is slegte kabouters wat naby Blommeland woon.

“Heksie! Heksie, waar is jy!” roep die kabouter.

“Haai, dit klink soos Blommie,” sê Heksie saggies vir haarself. “Maar dis seker ’n Gifappeltjie wat maak of hy Blommie is en nou kom hy my vang.”

Die kabouter kom nader. “Sjoe, maar hier is darem baie stof,” sê hy.

Heksie sit doodstil, maar toe wil sy nies. Sy druk haar neus toe, maar dit help nie. “Atiesjoe!” nies sy.

Die kabouter lag. “Kom maar uit daar agter die muur, Heksie. Ek het jou gehoor en ek kan jou hoed se punt sien uitsteek!”

Heksie spring op en hou haar besem reg om die kabouter te slaan. “Wat soek jy hier, jou stoute Gifappeltjie?”

Nou lag die kabouter eers. “Ek is nie ’n Gifappeltjie nie, Heksie, ek is Blommie Kabouter!” sê hy.

Heksie laat sak haar besem en kyk mooi. Ja, sowaar, dit is Blommie. “Ek wil nou nie snaaks wees nie, Blommie, maar hoekom het jy Gifappeltjieklere aan?”

Blommie lag te lekker, maar dan hou hy skielik op. “Ek moet eintlik nie lag nie, Heksie. ’n Vreeslike ding het gebeur.”

“Wat het gebeur, hè, Blommie?” vra Heksie.

“Koning Rosekrans is weg,” sê Blommie.

“Het ons hom verloor?” vra Heksie.

“Ja,” sê Blommie.

“Haai, oe,” sê Heksie met groot oë. “Waar is hy?”

“Ek sê mos hy’s weg. Niemand weet waar hy is nie. Gistermiddag het hy in die bos gaan stap en nie weer teruggekom nie.”

“Ek dink die Gifappeltjies het hom gesteel,” sê Heksie.

“Ek dink ook so,” sê Blommie.

“Haai, regtig, Blommie?” vra Heksie. “Ander kere wanneer ek sê van die Gifappeltjies, sê jy ek is sommer snaaks.”

“Nee, dié keer is jy reg, Heksie. Die Gifappeltjies wil lankal Blommeland vir hulle vat. En as hulle ons koning het, sal hulle ons land ook kry. Ek gaan nou Gifappeltjieland toe om te kyk of die koning daar is.”

“Jy’s darem slim, Blommie,” sê Heksie. “Dis waarom jy daardie geel klere aanhet, nè? Nou lyk jy nes ’n Gifappeltjie.”

“Ja,” sê Blommie, “en ek het kom vra of jy my op jou besem tot naby Gifappeltjieland sal neem om te kyk of die koning daar is. As hy daar is, kom haal ons gou die ander kabouters om ons te help.”

“Ek sal jou op my besem vat, Blommie, maar dan moet ek gou vir my ’n geel rok maak. Dan lyk ek soos ’n Gifappeltjie-heks.”

“Toemaar, Heksie,” sê Blommie, “jy hoef nie soos ’n Gifappeltjie te lyk nie, want jy gaan mos nie by hulle land in nie. En buitendien, hulle het nie heksies daar nie. Hulle sal sommer weet jy’s nie ’n Gifappeltjie nie. Kom, ons moet nou dadelik ry, want ons weet nie wat hulle met die koning gaan maak nie.”

Heksie en Blommie spring op Heksie se besem en vlieg tot naby Gifappeltjieland. Hulle hou onder ’n groot boom stil.

“Jy moet nou hier wag tot ek terugkom, Heksie,” sê Blommie. “En as daar dalk ’n Gifappeltjie kom, spring jy op jou besem en vlieg weg.”

“Aag, wie’s nou bang vir ’n Gifappeltjie,” sê Heksie kwaai. “Ek sal hulle sommer met my besem slaan.” Heksie swaai die besem sodat sy amper Blommie se geel mus afslaan.

“Totsiens, Heksie,” sê Blommie en loop Gifappeltjieland toe.

“Totsiens, Blommie,” sê Heksie en gaan sit onder die boom met haar rug teen die stam. Sy gee ’n lang gaap en sê: “Haai, ek is nou so vaak ek dink ek sal vir myself ’n wiegeliedjie sing.” Heksie trek haar hoed oor haar oë en sing een van die twee wiegeliedjies wat sy ken: “Lamtietie, damtietie, doedoe my liefstetjie”, en sommer gou snork sy soos sy slaap.

Skielik sê ’n stem: “A, nou het ons jou!”

Heksie skrik wakker en probeer regop spring, maar sy kan nie. Om haar staan ’n klomp Gifappeltjies en hulle lag te lekker. “Ons het jou gevang soos ’n vis in ’n net,” sê hulle en klap hande.

Toe sien Heksie hulle het sowaar ’n net oor haar gegooi. “Julle stoute goed, laat my uitkom, laat my uitkom, ek’s g’n vis nie!” gil Heksie.

Maar die Gifappeltjies lag net. “O nee, jy gaan saam met ons. Nou het ons al twéé van Blommeland gevang.”

Hulle steek ’n stok deur die punte van die net en tel dit op hulle skouers, en daar hang Heksie in die middel van die net. Hulle begin Gifappeltjieland toe loop. Eers skreeu en skop Heksie, maar later word dit vir haar lekker om so in die net te hang.

“Ek hou daarvan om so te swaai. Maak my wakker as ons in julle land kom, hoor?” sê Heksie vir die Gifappeltjies, en raak weer aan die slaap.

Heksie word eers wakker toe ’n harde stem sê: “Gaan gooi haar in die tronk saam met die ander een!”

Heksie sien sy’s in ’n groot saal. Die Gifappeltjies het die net afgehaal en sy staan voor ’n groot stoel. Op die stoel sit ’n lelike kabouter met ’n geel baard.

Heksie kyk rond in die saal. Alles lyk baie vuil en stowwerig. “Is dit nou eintlik julle paleis?” vra sy.

“Ja, dis ons paleis en wat daarvan?” vra die kabouter met die baard.

“Ek wou maar net sê dis maar vuil hier by julle. As julle vir my my besem gee, sal ek ’n bietjie uitvee.”

“Ho, ho, ho!” lag die kabouter. “Jy dink ons is dom, nè? Jy wil net jou besem hê sodat jy kan wegvlieg.”

Heksie krap haar kop. “Haai, dis nogal ’n goeie plan. Ek het nie daaraan gedink nie. Jy’s ’n ou slimme!” sê sy vir die kabouter.

“Natuurlik is ek slim, want ek is die koning van Gifappeltjieland.” Die kabouter slaan met sy vuis op sy bors.

“Vir ’n koning is jy maar lelik. Ons koning in Blommeland is baie mooier,” sê Heksie neus in die lug.

“Vat haar hier uit! Gooi haar in die tronk!” skreeu die kabouter.

Die Gifappeltjies gryp vir Heksie en gooi haar in die tronk. Sy beland op ’n groot hoop strooi en lê sommer net daar en huil.

“Moenie huil nie, Levinia,” sê iemand.

Heksie hou op met huil en sit regop. “Wie’s dit wat met my praat? Ek kan niks sien nie, dis pikdonker.”

“Levinia, jou hoed is oor jou oë, dis hoekom jy nie kan sien nie,” sê die stem kwaai.

Heksie haal haar hoed van haar oë af. “Haai, koning Rosebaard, dis sowaar jy … u … Waar kom Koning vandaan?”

“Die Gifappeltjies het my gevang,” sê die koning.

“O ja, nou onthou ek, ek en Blommie het nog na koning Rosebaard …”

“Rosekrans!” sê die koning kwaai.

“… Rosekrans kom soek. Ek wonder waar Blommie is?”

“Ag, hulle het hom seker ook al gevang,” sê die koning hartseer. “So sal hulle al ons kabouters vang en dan vat hulle ons land vir hulle.”

“Koning moenie so hartseer wees nie,” sê Heksie. “Ek sal aan ’n plan dink om ons hier uit te kry.”

Die koning sê maar liewer niks. Hy weet Heksie is ’n bietjie dom en wil haar nie seermaak nie.

Skielik gaan die tronkdeur oop en twee Gifappeltjies kom in met kos vir die koning en Heksie. Heksie kyk na die een Gifappeltjie en sê: “Ek wil nou nie snaaks wees nie, maar jy lyk soos iemand wat ek ken.”

“Stil jy!” sê die Gifappeltjie kwaai en toe sien die koning en Heksie dis Blommie Kabouter!

“Haai …” sê Heksie, maar voor sy verder kan praat, druk die koning ’n stuk brood in haar mond.

“E … luister,” sê Blommie vir die Gifappeltjie. “Gaan hou jy buite wag, dan bly ek hier tot die twee klaar geëet het.”

“Goed, ek sal die deur sluit. Roep my net as jy wil uitkom,” sê die Gifappeltjie en gaan staan buite.

Toe hy uit is, sê die koning: “Levinia, party dae is jy die domste heks wat ek ken. Jy het amper vir die Gifappeltjie laat weet Blommie is nie ’n Gifappeltjie nie.”

Heksie trek haar hoed oor haar oë omdat sy skaam is. “Ek is jammer, koning Rosedoring, maar ek was so bly om Blommie te sien, ek het skoon vergeet van die ander Gifappel.”

“Nou ja, toemaar,” sê die koning. “Ek is darem bly om te sien hulle het toe nie vir Blommie gevang nie.”

“Hulle weet glad nie ek’s nie ’n Gifappeltjie nie,” lag Blommie. “Maar ons moet nou ’n plan maak om weg te kom.”

“As hulle nie my besem gevat het nie, kon ons daarmee weggevlieg het,” sê Heksie.

“En jy kan seker nie aan toorwoorde dink om nog ’n besem te toor nie, nè, Heksie?” vra Blommie.

“Nee, ek kan nie,” sê Heksie en wil begin huil. Die koning sug net.

“Heksie,” sê Blommie, “onthou jy die dag toe jy die perd getoor het? Die dag toe Karel se motor vasgesit het, het die perd ons mos gehelp. Onthou jy?”

“Ja, maar ek het daardie perd se naam vergeet,” sê Heksie.

“Maar Levinia, watter soort heks is jy dan?” sê die koning kwaai.

“Ek sê altyd ek is nie soos ander heksies nie, koning Rosebaard,” sê Heksie.

Blommie is bang die koning word weer kwaad. “Kom ons dink, Heksie, miskien onthou ons die perd se naam.”

Heksie skuif haar hoed op haar kop rond. “Ek dink sy naam was … was Hendrik.”

“Ag, is nie, man,” sê Blommie en hy dink. “Nou weet ek, sy naam is Griet!”

“Haai dis ’n snaakse naam vir ’n perd,” lag Heksie. “Dink jy regtig sy naam is Griet?”

“Ja, wat kan ek vir julle doen?” vra ’n stem.

“Haai, Griet, dis jy!” lag Heksie.

“Natuurlik is dit ek, jy het my dan nou net getoor,” sê Griet.

“Griet, jy moet ons asseblief terugneem Blommeland toe,” sê Blommie.

“Ja, maar hoe gaan ons uitkom?” vra die koning. “Die Gifappeltjie het die deur gesluit.”

“Ek sal hom roep om oop te maak en dan jaag ons uit,” sê Blommie.

Die koning kyk na Griet met sy groot pote en wollerige hare en hol rug en sê: “Dié perd lyk nie of hy baie vinnig kan hardloop nie.”

“O nee, Koning, daar maak jy ’n fout,” sê Griet. “Ek is ’n toorperd, al is dit nou Heksie se toorperd. En ek kan baie vinniger hardloop as enige Gifappeltjie.”

“Nou goed, kom ons probeer maar,” sug die koning.

Heksie en Blommie en die koning klim op Griet se rug. Toe almal mooi sit, roep Blommie: “Gifappeltjie, maak oop die deur, asseblief!”

Die Gifappeltjie maak die tronkdeur oop en daar hardloop Griet soos blits by hom verby.

“Keer! Keer! Die koning van Blommeland kom weg!” skreeu die Gifappeltjie. Die Gifappeltjies probeer keer, maar Griet is te vinnig.

Griet hardloop en hardloop tot by koning Rosekrans se paleis. Toe die koning weer veilig in sy paleis is, sê hy: “Griet, Heksie en Blommie, ek wil vir julle iets doen omdat julle my gered het. Blommie, jy kry ’n nuwe pak klere, want daardie Gifappeltjieklere is darem te lelik, en Heksie, jy kry ’n nuwe besem, en Griet kan kies wat hy wil hê.”

“Dankie, Koning,” sê Griet, “ek sal bly wees om ’n bietjie suiker te kry voor Heksie my terugtoor Towerland toe.” En die koning gee vir Griet ’n hele bord suiker.

Daardie aand toe Heksie en Blommie op die stoep sit, sê Heksie: “Jy weet, Blommie, ek wil nou nie snaaks wees nie, maar ek is seker die slimste Heksie wat ek ken.”