Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 5
ОглавлениеLiewe Heksie en Blommie sing in die straat
Koning Rosekrans, die koning van Blommeland, het al sy kabouters bymekaargeroep. Almal sit op die groot grasperk voor sy paleis en wonder wat koning Rosekrans vir hulle wil sê. Hy laat hulle net roep as hy iets belangriks wil sê. Blommie en Heksie is ook daar. Hulle sit eenkant onder ’n groot ou wilgerboom.
“Blommie, wat dink jy wil koning Rosebaard vir ons sê? Dink jy hy is kwaad oor iets?” vra Heksie.
“Ag, waaroor sal hy kwaad wees?” vra Blommie. “Maar … e … hy sal kwaad wees as jy vir hom Rosebaard sê, Heksie. Onthou, sy naam is Rosekrans.”
“Haai, ja, Blommie, ek het ’n bietjie vergeet. Jy weet, ek weet nie altyd van name nie.”
Blommie wil nog iets sê, maar die koning staan al klaar op die grasperk tussen die kabouters. “Stilte!” roep hy. “Weet julle waarom ek julle hierheen laat kom het?”
“Haai, nee, koning Rosedoring, hoe sal ons weet as jy … e … Koning nie sê nie!” sê Heksie.
“Sjjt, Heksie,” maak Blommie haar stil.
“Ja, maar die koning sê dan …”
“Ja, ek wil sê waarom ek julle laat roep het,” sê die koning voor Heksie verder kan praat. “Blommeland moet ’n hospitaal kry.”
“Haai, koning Roseboom, wat’s dit? Wat is ’n hos … hostipaal?” vra Heksie.
Die kabouters lag en die koning ook. Maar hy sien Heksie trek haar hoed oor haar oë omdat sy skaam is en sê: “Heksie, dis ’n plek waarheen siek kabouters gaan om gesond te word.”
“Ag, ek word sommer vanself by my eie huis gesond,” sê Heksie. “Ek drink net ’n bietjie kosteralie … e … kasterboomolie … oliekasterb …”
“KASTEROLIE,” fluister Blommie en sy ore word bloedrooi toe die kabouters weer lag.
“Stilte!” sê koning Rosekrans met ’n kwaai stem. “Ja, Heksie, maar kasterolie kan nie ál die siektes gesond maak nie. Partykeer is die kabouters baie siek en dan moet hulle ’n plek hê waar hulle in ’n mooi wit bed kan lê en waar verpleegsters en dokters na hulle kan kyk.”
“Ek wil ’n verpleegster word!” sê Heksie opgewonde. “Dan lê ek in ’n mooi wit bed en dan …”
“LEVINIA HEKS, SAL JY NOU STILBLY? EK WIL KLAAR PRAAT!” raas die koning. Hy is nou baie kwaad.
“Ekskuus, koning Roseboom,” sê Heksie en laat haar kop sak.
“Toemaar, moenie huil nie,” sê die koning. “Jy kan ’n verpleegster word as jy wil, maar ons het nog nie eens ’n hospitaal nie. En Heksie, dis die siek kabouters wat in die beddens lê, nie die verpleegsters nie. Hulle moet die siek kabouters oppas.”
“O,” sê Heksie.
“Nou ja, om so ’n hospitaal te bou, moet ons geld hê en julle, die kabouters van Blommeland, moet help om die geld bymekaar te maak.”
“Haai, maar dit sal darem moeilik wees, Koning,” sê Blommie. “Waar gaan ons die geld kry?”
“Daaraan moet julle self dink,” sê koning Rosekrans. “Maar elkeen moet geld bring vir die hospitaal en die een wat die meeste bring, kry ’n prys. Ons sal later sê wat dit is. Oor veertien dae moet julle weer hier na my paleis toe kom en dan wil ek sien hoeveel geld ons bymekaargemaak het vir die hospitaal.”
Die koning gee niemand kans om verder te praat nie. Hy loop terug by sy paleis in en maak die deur toe.
Dié aand sit Blommie en Heksie op haar stoep en wonder wat hulle kan doen om geld te kry.
“Wat dink jy gaan die ander kabouters maak, hè, Blommie?” vra Heksie.
“Ek weet nie,” sug Blommie. “Party het gesê hulle gaan blomme verkoop en ander gaan in die mense se tuine bossies uittrek en ek weet nie wat nog nie. Ek wens ek het geweet wat ons gaan doen.” Blommie gee weer ’n lang sug.
“Ek weet!” skreeu Heksie skielik so hard dat Blommie byna van sy stoel afval.
“Wat, Heksie?” vra hy toe hy klaar geskrik het.
“Kom ons vat ’n blikkie en gaan staan op ’n straathoek in die stad en dan hou ons die blikkie dat mense geld daarin gooi. En dan sê ons: GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL! GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL! Toe, Blommie, laas toe ons by Karel Kat in die stad gekuier het, het ek gesien mense doen dit.”
“Haai, dis nogal ’n goeie plan, Heksie,” sê Blommie en klap hande, so bly is hy. “Jy’s darem maar slim, weet jy?”
“Ag, nie eintlik nie,” sê Heksie skaam, maar sy dink ook sy is slim.
Sommer die volgende oggend vat Heksie en Blommie ’n blikkie en gaan stad toe. Op ’n straathoek, waar baie mense verbyloop, gaan hulle staan. Heksie gooi vyf sent in die blikkie en begin dit rondskud sodat dit ’n lekker harde geraas maak. Sy en Blommie roep saam: “GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL!”
’n Vrou gaan staan by hulle en gooi vyf rand in.
“Dankie, mevrou Antie,” sê Heksie.
“Hoekom sê jy so, Heksie?” vra Blommie. “Jy moet sê: ‘Dankie, Mevrou’, of ‘Dankie, Tannie’, nie al twee nie.”
“Party mense hou daarvan as jy Mevrou sê en ander hou daarvan as jy Antie sê, nou sê ek maar al twee,” sê Heksie. Nog iemand gooi vyf rand in, maar toe staan hulle lank sonder dat iemand geld in die blikkie gooi.
Blommie is naderhand moedeloos. “Ons sal nooit genoeg geld kry nie, Heksie. Die koning sal baie kwaad wees as ons net vyf rand bring. Jy kan nie eens ’n baksteen daarmee koop nie.”
“Wat wil ons met ’n baksteen maak?” vra Heksie.
“Jy bou mos huise en goed met bakstene.”
“Wat wil ons bou?” vra Heksie.
“Ons wil ’n hospitaal bou, Heksie. Hoe kan jy nog vra?”
“O ja, ek het nou net gewonder waarom ons hier staan,” sê Heksie. “Ek het ’n bietjie vergeet van die hospitaal. Maar ons het te min geld, hè, Blommie?”
“Ja,” sug Blommie.
Heksie krap haar kop en sê skielik hard, soos sy altyd maak as sy ’n plan kry. “Ek weet, Blommie, kom ons sing! Dan gooi die mense geld in ons blikkie omdat dit vir hulle mooi is.”
“Ons kan mos nie mooi sing nie, Heksie,” sê Blommie.
“Sies, jy weet ek kan mooi sing. Jy hou jou nou net snaaks. As jy skaam is om te sing, kan jy net so mmm … mmm … maak en ek sal die woorde sing. Toe, Blommie. Of dink jy dalk ek sing lelik?”
Blommie wil Heksie nie hartseer maak nie en sê: “Nou goed dan, kom ons sing. Maar wat?”
“Die liedjie van ‘My Liewe Kokkeheksietjie’,” sê Heksie.
“Dis eintlik ‘My Liewe Kokkenennetjie’,” sê Blommie.
“O,” sê Heksie. “Nou kom ons sing dit.”
“Goed,” sê Blommie en hy begin sing:
“Daar was eenmaal ’n wewenaar, so by die veertig jaar …”
“Nee, man, Blommie, jy moenie daar begin nie, jy moet begin by My liewe Kokkeheksietjie, my liewe Kokkeheksietjie, my liewe Kokkeheksietjie …”
“Dis Kokkenennetjie, Heksie, en jy moet ’n wysie sing,” sê Blommie.
“Maar ek sing mos ’n wysie,” sê Heksie en begin sing:
“My liewe Kokkenennetjie,
my liewe klein dingetjie,
almal het maats, net ekke nie.”
Maar sy sing alles op een noot. En toe Heksie klaar gesing het, begin die mense hande klap. Blommie en Heksie het nooit gesien ’n klomp mense het by hulle kom staan toe hulle so gestry het oor die lied nie.
Toe Heksie die mense hoor klap, buig sy ver vooroor, soos sy mense al by konserte sien doen het. Toe sy regop kom, skud sy die blikkie en sê: “Geld vir Blommeland se hospitaal!”
Dié keer gooi die mense meer geld in die blikkie. Party gooi glad twintig rand of meer in.
“Sien jy, Blommie, ek het mos gesê hulle sal geld gee as ons sing,” sê Heksie terwyl sy die blikkie aanhou skud.
“Toe, sing nog iets!” roep iemand.
“Goed, wat wil julle hoor?” vra Heksie.
“Heksie, jy kan dit nie vra nie, ons ken mos nie alles nie,” sê Blommie benoud.
“Kom ons sing dan gou ‘Oom Bossie van die Bosveld’,” fluister Heksie, en Blommie begin sommer sing:
“Oom Bossie van die Bosveld, Bosveld, Bosveld.
Oom Bossie van die Bosveld, met sy stokkiesbaard!”
Die mense klap hande en roep: “Nou is dit Heksie se beurt!”
Heksie gaan staan mooi regop, skuif haar swart punthoed reg, vou haar hande oor haar maag, maak haar keel skoon en wag tot almal doodstil is. Toe sing sy ook “Oom Bossie van die Bosveld”, maar sy sing weer alles so op een noot, soos altyd.
Toe sy klaar is, klap die mense hande en gooi so vinnig geld dat Heksie en Blommie moet spring om die geld op te tel wat die blikkie mis val.
Daardie aand het Heksie en Blommie sommer al baie geld vir Blommeland se hospitaal. Die volgende dag en die volgende dag en elke dag vir veertien dae sing hulle daar op die straathoek. En elke dag gee die mense vir hulle geld vir die hospitaal.
Toe kom die dag waarop al die kabouters weer by koning Rosekrans se paleis bymekaar moet kom om vir die koning die geld te gee wat hulle bymekaargemaak het. Elkeen gee sy sak geld. Heksie en Blommie s’n is so swaar, hulle moet dit saam dra.
Die koning tel die geld en Blommie en Heksie s’n is die heel meeste.
“Die prys gaan aan Heksie en Blommie,” sê die koning. “Baie dankie, kabouters en Heksie, ons het nou genoeg geld om die hospitaal mee te bou. En Blommie en Heksie kry elk tien rand as prys.”
“Hoera!” skreeu die kabouters.
“Dankie, Koning, dis wonderlik!” sê Blommie.
“Haai,” sê Heksie, “ek weet nie wat ek met so baie geld gaan maak nie.”
