Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 7

Liewe Heksie en die motor

Heksie en Blommie sit op Heksie se stoep. Heksie sit in haar lekker rystoel en Blommie op die stoeptrap.

Heksie sit met haar toe oë asof sy slaap en Blommie rus met sy kop op sy knieë. Skielik gee Blommie so ’n lang gaap.

“Wat makeer, hè, Blommie?” vra Heksie.

“Ag, ek is sommer verveeld,” sê Blommie.

“Wat’s dit?” vra Heksie.

“Ag, Heksie, as ’n mens nie weet wat om te doen nie, dan is jy verveeld,” sug Blommie.

“O, dan is ek ook ver … verveeld,” sukkel Heksie met die moeilike woord. “Want ek weet ook nie wat om te doen nie. Wat kan ons doen, hè, Blommie?”

“Ek weet tog nie, Heksie. Dis te warm om wegkruipertjie te speel of om in die tuin te werk. Ek weet nie wat ons kan doen nie.” En Blommie sit weer sy kop op sy knieë.

“Ek wens iets wil gebeur. Niks gebeur ooit met ons nie. Dis net heeldag sit en sit en sit, weet jy, Blommie.” Heksie krap haar kop en dink so ’n bietjie. “Ek weet!” skreeu sy soos sy altyd maak en Blommie skrik hom byna dood.

“Wat weet jy nou weer, Heksie?”

“Ek weet wat ons kan doen. Kom ons sing!” sê Heksie.

“E … nee, liewer nie … e … my kop is seer,” sê Blommie.

“Nou ja, dan sing ek vir jou ’n liedjie wat goed is vir ’n seer kop. ’n Wiegeliedjie!”

Heksie wil ook sommer begin sing, maar Blommie sê: “Kyk daar, Heksie, die posman is by die hek.”

“Wat dink jy wil hy hê, Blommie?” vra Heksie.

“Hy bring seker vir jou ’n brief,” sê Blommie.

“O ja, dis mos wat posmanne doen. Ek het ’n bietjie vergeet van hulle,” sê Heksie en staan op om die brief te gaan haal. Blommie sug net, want hy weet hoe Heksie dinge kan vergeet.

“Haai, Blommie, dis ’n brief vir jou en vir my!” roep Heksie van die hek af. “Kyk,” sê sy toe sy nader kom. “Hier op die brief staan Blommie Kabouter en Levinia Heks, Blommeland.”

“Wat sê die brief, Heksie?” vra Blommie en sit regop. Heksie skeur die brief oop en begin lees: “Lie … Liewe …” maar sy hou skielik op en trek haar punthoed oor haar oë soos sy altyd maak as sy skaam kry.

“Wat makeer nou, Heksie?” vra Blommie.

“Ek kan nie verder lees nie, Blommie, ek het ’n bietjie vergeet van lees,” sê Heksie onder haar hoed uit.

“Maar jy het dan ons name op die brief gelees.”

“Ja, maar ek weet van ons name. Hierdie letters in die brief is te snaaks,” sê Heksie skaam.

“Toemaar, ek sal lees.” Blommie vat die brief en lees: “Liewe Heksie en Blommie, julle sal verheug wees om te hoor ek kom Vrydag vir julle kuier. Ek het vir julle ’n groot verrassing. Julle vriend, Karel Kat.”

“Heksie, Karel kom kuier,” lag Blommie van pure blydskap.

“Wat beteken ver … verheug, hè, Blommie?” vra Heksie.

“Dit beteken ons sal bly wees, Heksie.”

“En ons is bly, nè?” sê Heksie.

“Ek wonder watse verrassing het hy vir ons,” sê Blommie.

“Wat is ’n verrassing?” vra Heksie weer.

“Ag man, Heksie, dit beteken hy gaan iets saambring waaroor ons bly gaan wees.”

“O,” sê Heksie. “Wanneer kom hy nou weer?”

“Hy sê Vrydag,” sê Blommie. En skielik sê hy: “Maar Heksie, dis vandag al Vrydag! Karel kom vandag!”

“Haai, oe,” sê Heksie. “Dan moet ons dadelik op my besem spring en stasie toe ry.”

“Ja,” sê Blommie. “En dit sal darem baie lelik wees as ons nie op die stasie is om Karel te groet nie. Kom, Heksie!”

Hulle spring op Heksie se besem en vlieg vinnig stasie toe en is net betyds om te sien hoe die trein aankom. Een na die ander wa ry verby, maar hulle sien nie vir Karel Kat nie. Toe die trein stilstaan, begin die mense afklim. Naderhand is al die mense van die trein af en die trein ry weg.

Toe begin Heksie huil. “Karel Kat het nooit gekom nie. Sien jy, ek het vir jou gesê niks gebeur ooit met ons nie.”

“Toemaar, Heksie, kom ons gaan huis toe,” sê Blommie en sy hart is ook baie seer. “Miskien kom Karel op ’n ander Vrydag.”

Blommie en Heksie is so hartseer, hulle klim nie eens op die besem nie.

Hulle loop sommer huis toe en Heksie sleep die besem agter haar aan.

Toe hulle naby Heksie se huis kom, gaan Heksie skielik staan. “Wat is dit nou, Heksie?” vra Blommie.

“Bl … o … Blommie,” fluister Heksie bang. “Watse snaakse ding staan daar voor my huis? Ek dink dis ’n … ’n … gogga.”

Blommie begin lag dat hy eintlik sy maag moet vashou.

“En wat is miskien so snaaks?” vra Heksie vies. “Jy sal nie lag as daardie monster jou tone afbyt nie.”

“Dis nie ’n monster nie, Heksie, dis ’n motor,” sê Blommie. “Jy weet mos hoe lyk ’n motor. Jy het baie gesien toe ons by die see was.”

“Haai, ja,” sê Heksie en boor met haar toon in die grond omdat sy skaam is. “Ek het net ’n bietjie vergeet van ’n motor.”

“Ek wonder wie se motor is dit, Heksie?”

“Miskien het die koning besluit om vir my te kom kuier,” sê Heksie en trek haar swart jas mooi reg en steek haar neus in die lug.

“Die koning se motor is baie groter,” sê Blommie. “Maar kom ons gaan kyk wie s’n dit is.”

Hulle stap huis toe, en wie dink julle sit daar op die stoep vir hulle en wag? Karel Kat!

“Karel!” sê Blommie.

“Haai, Karel,” sê Heksie. “Hoe kan jy hier wees? Jy was dan nie op die stasie nie.”

“Natuurlik was ek nie op die stasie nie,” lag Karel en gee sy snor ’n draai. “Maar gaan julle my dan nie groet nie?”

“Hallo, Karel, ek is so bly om jou te sien,” sê Blommie.

“Hallo, Karel, jy was nie op die stasie nie,” sê Heksie.

“Nee, want ek het met my eie motor gekom,” sê Karel en trek sy rooi strikdassie reg.

“Jóú motor?” vra Heksie en Blommie gelyk.

“A ja a!” sê Karel. “Ek het mos gesê ek het ’n verrassing vir julle.”

“Ek is baie verras, Karel,” sê Heksie. “Wanneer kan ons ’n bietjie in jou motorkar gaan ry, hè?”

“Heksie, ’n mens vra nie sommerso nie,” sê Blommie vies.

“Natuurlik kan sy vra,” sê Karel. “Ons gaan sommer nou ’n bietjie ry.”

“Oe, wonderlik,” sê Blommie en klap hande.

“Dan moet ek net eers gou my hare gaan kam,” sê Heksie en hardloop by die huis in. Na ’n lang ruk kom sy terug en haar hare hang nog net sulke toutjies onder haar hoed uit, maar aan die een toutjie het sy ’n strikkie vasgemaak. “Lyk ek darem goed so?” vra sy en rol haar oë.

“Levinia, jy lyk pragtig,” sê Karel en hou sy poot uit om Heksie in die motor in te help.

Toe almal in die motor sit, trek Karel weg dat die stof so staan.

“Jy moet mooi stadig ry, hoor, Karel, sodat almal ons kan sien,” sê Heksie.

“Goed, Levinia,” lag Karel en hy ry ’n bietjie stadiger.

“Haai, maar die motor ry lekker, Karel,” sê Blommie.

“A ja a,” sê Karel.

Elke nou en dan roep Heksie “Joehoe!” en dan waai sy vir ’n kabouter wat in sy tuin werk of sommer net in die straat loop.

So ry die drie al Blommeland se strate deur en toe terug na Heksie se huis. By die huis sê Karel: “Levinia, ek is darem nou dors. Ek het ver gery vandag, weet jy.”

“Haai, ja, ek gaan nou dadelik vir ons tee maak. Kom sit julle twee hier by my in die kombuis.”

Heksie maak vir hulle tee en Karel vertel hulle van sy motor. Toe hulle klaar tee gedrink het, sê Karel: “Ek is nou so vaak, ek gaan eers ’n bietjie rus. Vanaand kan ons weer in die motor ry.”

“Ja, ek gaan ook rus,” sê Blommie.

“Ek sal maar op die stoep gaan sit en kyk dat niemand die motor steel nie,” sê Heksie toe Blommie en Karel gaan rus.

Dis al amper donker toe die twee eers wakker word. “Haai, die arme Levinia sit seker nog altyd op die stoep,” sê Karel en hy en Blommie gaan stoep toe. Maar wat sal hulle daar sien! Die motor én Heksie is weg.

“Karel,” sê Blommie benoud, “dink jy ’n dief het die motor gesteel en vir Heksie ook?”

“Ek weet nie, Blommie, maar ons moet hulle gaan soek. Nou dadelik!” Karel en Blommie begin soek. In elke straat in Blommeland soek hulle, maar hulle kry nie vir Heksie of die motor nie. Naderhand is dit so donker, hulle kan niks meer sien nie.

Karel sug. “Ons moet maar huis toe gaan, Blommie. Ons kan môre verder soek.”

“Sê nou Heksie het dalk seergekry?” huil Blommie.

“Moenie daaraan dink nie, Blommie. Ons kan tog nou niks doen nie. Kom, môre sal ons weer begin soek.”

Die volgende oggend vroeg is hulle op om na Heksie en die motor te gaan soek. Net toe hulle by die hekkie kom, hoor hulle iemand in die verte sing: “Swaar dra, al aan die een kant …”

“Dis Heksie!” sê Blommie.

“Ja, dit is!” Karel begin lag. “Kyk daar, Blommie!”

En daar onder in die straat kom Heksie aangestap. Sy trek baie swaar aan ’n tou wat aan die motor vasgemaak is en agter die motor loop Trompetter Olifant. Hy stoot die motor.

“Joehoe, julle twee!” roep Heksie toe sy vir Blommie en Karel sien. Sy en die olifant stoot en trek die motor tot by die hek en toe sê sy: “So ja, Trompetter, hier is ons.”

“Levinia,” sê Karel kwaai, “waar kom jy vandaan en waar was my motor?”

Heksie kry skaam en trek haar hoed oor haar oë. “Ek is jammer, Karel. Maar gistermiddag toe julle slaap, was ek lus om in die motorkar te sit. En toe trek ek sommer ’n bietjie aan so ’n armpie tussen die voorste twee sitplekke en toe loop die ou motortjie die bos in.”

“Jy het aan die handrem getrek!” sê Karel kwaai.

“Ja, dis wat Trompetter se pa gesê het. Dit was die handebriek. Die motor het met sy neus teen ’n boom gaan staan, maar Trompetter se pa het sommer die duik met sy slurp uitgeslaan. Toe help Trompetter my om die motor terug te stoot, want ek kan nie bestuur nie. Sal jy my leer, hè, Karel?”

Karel is so kwaad, hy kan amper nie praat nie. “Levinia, jy kon dood gewees het! Weet jy nie jy moenie met die remme en goed lol as jy in ’n motor sit nie?”

“Ek weet nou, Karel, en ek is baie jammer,” sê Heksie huilerig. “Ek sal nooit weer nie. Ek het so geskrik.”

“Nou ja toe dan maar,” sê Karel. “Ons moet seker bly wees jy het lewend teruggekom.”

“Ons het gedink jy het seergekry of iets, Heksie,” sê Blommie. “Ons is baie bly jy’s weer terug.”

“Haai, dankie, Blommie,” sê Heksie. “Nou kan ek darem nie sê daar gebeur nooit iets met my nie, nè?”