Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 13

Liewe Heksie en die dief

Heksie en Blommie kuier by Karel Kat in die stad. Hulle bly in die blomhuisie in Karel se meneer en mevrou se groot tuin. Die tuin is vir Blommie baie mooi. Hy is mos ’n kabouter van Blommeland en is baie lief vir blomme.

Eendag sit Karel en Heksie en Blommie onder ’n roosboom toe Karel se meneer en mevrou daar verbyloop.

Die vrou sê vir haar man: “Ons blomme is vir my mooier as ooit.”

“Ja,” sê die man, “dalk is dit omdat Karel so baie by die blomme is. Dis nou al drie dae dat hy so in die tuin rondloop. Miskien vang hy die wurms en goggas wat ons blomme so eet. Kyk, daar sit hy al weer onder ’n roosboom.”

“Haai, hulle sien jou, Karel, maar nie vir ons nie,” lag Blommie. Karel se meneer en mevrou hoor dit nie eens nie. Hulle stap verby na die ander blomme toe.

“Hm,” sê Karel vies, “ek wonder wat vir ’n kat dink hulle is ek. Ek eet g’n wurms en goggas nie. Dis omdat julle hier is dat die blomme so mooi is.”

“Ja, maar hulle weet dit nie,” sê Heksie. “Hoekom kan hulle ons nie sien nie, hè, Karel? Eendag op die strand het die mense ons gesien. Onthou jy, Blommie?”

“Ja, maar toe was almal met vakansie, Heksie,” sê Blommie.

“Blommie is reg,” sê Karel en vryf oor sy snorbaard soos hy altyd maak as hy iets slims wil sê. “Dis net wanneer mense rus en mooi gedagtes dink dat hulle julle sal sien. Wanneer hulle so besig is soos hier in die stad, of as hulle nie mooi gedagtes het nie, sien hulle nie kabouters en heksies of feetjies nie.”

“O Karel, jy is slim,” sê Heksie, “maar wat is g … g … gedagtes? Dis ’n baie groot woord en ek weet nie van groot woorde nie.”

“Gedagtes, Levinia, is goeters waaraan ’n mens dink. As ’n mens aan mooi dinge dink, het jy mooi gedagtes en as jy aan slegte dinge dink, het jy slegte gedagtes.”

“O,” sê Heksie. “Ek dink ek is honger.”

“Nou kom,” lag Karel, “hulle sit mos altyd my kos by die blomhuisie neer, dis seker nou al daar.”

Die drie stap blomhuisie toe en daar staan Karel se kos al klaar en wag.

“Eet julle maar die kos, ek gaan eetkamer toe, waar my meneer en mevrou eet,” sê Karel.

“Ons kan nie elke dag jou kos opeet nie, Karel,” sê Blommie. “Bly hier, dan deel ons dit.”

“Nee, Blommie, eet julle dit maar. Meneer gee altyd vir my heerlike stukkies vleis onder die tafel. En buitendien,” Karel gee sy snor ’n draai en trek sy strikdas reg, “hou ek daarvan om onder ’n mooi gedekte tafel te eet.”

“Sal jy ons vanmiddag wys hoe lyk dit binne-in die huis, hè, Karel?” vra Heksie.

“Ja, wanneer my meneer en mevrou vanmiddag ’n bietjie slaap, sal ek julle gaan wys,” sê Karel en stap huis toe om te gaan eet.

Heksie en Blommie eet klaar. Hulle wag en na ’n lang ruk kom Karel eers terug blomhuisie toe. “Hoekom het jy so lank weggebly, hè, Karel?” vra Heksie.

“Sjjt, Heksie,” fluister Blommie, “kan jy nie sien Karel is omgekrap nie?”

“Is jy omgekrap, Karel?” vra Heksie.

“Ja, Levinia, ek is baie omgekrap,” sug Karel.

“Hoe is jy nou weer as jy omgekrap is?” vra Heksie. “Dis ’n groot woord wat ek al van vergeet het.”

“As jy omgekrap is, Heksie, voel jy hartseer en kwaad en alles deurmekaar,” sê Karel.

“Hoekom voel jy hartseer en kwaad en alles deurmekaar, hè, Karel?”

“Heksie, ’n mens vra nie so baie nie,” raas Blommie.

“Nee, sy kan maar vra,” sê Karel. “Ek het vanmiddag aan tafel baie slegte nuus gehoor. Meneer het vir mevrou gesê hulle moet ’n waghond kry, want katte kan nie waghou nie!”

“’n Waghond!” sê Blommie verskrik. “Maar katte en waghonde is mos nie maats nie!”

“Presies,” sê Karel. “’n Hond sal my heeldag in die bome opjaag en ek sal nooit rus hê nie. En buitendien, ons familie is nie die soort katte wat van honde hou nie.”

“Ons familie ook nie. Ons hou meer van katte,” sê Heksie.

“Wat gaan jy doen, Karel?” vra Blommie.

“Ek weet nie, Blommie.” Karel lyk sommer baie hartseer. “Ek sal maar vir my ’n ander woonplek moet gaan soek, maar ek wil nie graag weggaan nie, want ek bly lekker hier. En buitendien, dis moeilik om woonplek te kry, die meeste mense het al katte. Ek moet maar kyk wat gebeur.”

“Ek is baie jammer, Karel,” sê Blommie hartseer. “Ek wens ons kan jou help.”

“Ag, hoe sal julle my kan help, Blommie,” sug Karel. “Maar kom, ek het mos belowe om vanmiddag vir julle te gaan wys hoe dit binne-in die huis lyk.”

Die drie stap huis toe.

Op die stoep is daar ’n groot deur wat na die sitkamer toe gaan. Die sitkamer is vol pragtige stoele en banke en tapyte en teen die mure hang die mooiste prente.

“O, ek wens my huis het so gelyk,” sê Heksie.

“So ’n huis kos baie geld,” sê Karel trots, “en my meneer en mevrou het baie geld.”

Toe Karel nog so praat, hoor hulle: “Koekoek! Koekoek!”

“Wat maak so?” vra Heksie en spring op die rusbank. Karel en Blommie lag te lekker. “Jy kan maar afkom, Heksie, dis net mevrou se horlosie. Kyk, daar hang hy teen die muur.”

Heksie sien die horlosie teen die muur, maar sy kan nie glo die horlosie maak so ’n snaakse geluid nie.

“Jy jok vir my, Karel, ek het nog nooit van ’n horlosie gehoor wat koekoek maak nie,” sê sy.

“Is, Heksie,” sê Blommie, “dis ’n koekoekhorlosie.”

“Wat’s dít?” vra Heksie.

“Ag, Levinia, ek kan sien jy ken nie die wêreld nie,” sê Karel, en Heksie trek skaam haar swart punthoed oor haar oë.

“Ek weet mos nie van koekoekhorlosies nie.” En Heksie wil net begin huil.

“Toemaar, ek sal jou vertel,” sê Karel vriendeliker. “Sien jy daardie deurtjie in die horlosie?”

Heksie haal haar hoed van haar oë af en kyk. “Ja, ek sien hom, wie woon daar?”

“Dis die koekoek wat daar woon,” sê Karel.

“Wat’s dit?” vra Heksie weer.

“Heksie, die koekoek is die voëltjie wat uitkom en sê hoe laat dit is,” sê Blommie. “Elke keer as vyftien minute verby is, gaan die deurtjie oop en die voëltjie kom uit en sê: ‘Koekoek!’”

“Haai,” sê Heksie, “wanneer gaan hy weer uitkom?”

“Hy sal netnou uitkom, ons moet net ’n rukkie wag,” sê Karel.

Hulle wag ’n hele rukkie en daar gaan die deurtjie in die horlosie oop en die voëltjie kom uit en sê: “Koekoek! Koekoek!”

“Haai, dis mooi, hy moet wéér,” sê Heksie en klap hande.

“Nee, nou sal dit eers weer ’n rukkie wees voor hy uitkom, en ons moet liewer loop. As my meneer en mevrou wakker word, sal hulle wonder waarom ek in die sitkamer is,” sê Karel.

“Ag, Karel, kan ek nie maar hier bly tot die aasvoël weer uitkom nie?” vra Heksie. “Jou mevrou-hulle kan my tog nie sien nie.”

“Nou goed dan, Levinia, en dis ’n koekoek, nie ’n aasvoël nie,” sê Karel.

“O,” sê Heksie.

“Ek en Blommie stap solank na die blomhuisie toe. Jy moet kom as jy klaar is, hoor?” sê Karel.

Heksie gaan sit op ’n stoel waar sy die horlosie mooi kan sien, vir wanneer die koekoek uitkom. Naderhand word sy ’n bietjie moeg. “Ek sal maar sing totdat die gediertetjie uitkom,” sê sy en begin sing. Sommerso “la-la-la”, alles op een noot. Terwyl Heksie nog so sing, hoor sy iets wikkel aan die venster. Sy bly stil en luister. Iemand is besig om die venster oop te skuif. Dis ’n man met ’n kwaai gesig. Hy stoot die venster groot oop en klim deur. Toe hy in die sitkamer staan, sien Heksie hy het ’n sak op sy rug.

“Haai, oe!” sê Heksie en toe skrik sy. Sê nou hy het haar gehoor? Maar die man hoor niks nie. Hy loop tot by die stoel waar Heksie sit en sien haar nie eens raak nie.

“Hy het seker slegte gedagtes, daarom kan hy my nie sien nie,” sê Heksie. “Ek wonder of hy kom kuier het. Maar dis darem snaaks om deur ’n venster te klim as ’n mens kom kuier. Ek wonder wat hy kom maak.” Heksie skuif haar hoed op haar kop rond soos sy wonder.

Die man maak suutjies een van die mooi kaste oop en begin lepels en messe en vurke in die sak gooi. Toe hy daarmee klaar is, loop hy na die koekoekhorlosie. Hy haal dit van die muur af en sit dit in die sak.

“Haai, oe,” sê Heksie weer, “ek wonder waarom hy al die goeters inpak. En die stouterd het die horlosie gevat voor die koekoek uitgekom het. Ek dink ek sal vir Karel gaan sê, dan kan hy vir die man sê om dit weer op te hang. As die koekoek klaar gesing het, kan hy dit maar weer kry.”

Heksie loop blomhuisie toe. “En toe, het jy weer die voëltjie gesien, Levinia?” vra Karel.

“Nee, Karel, daardie stoute man het hom in ’n sak gesit en nou sal ek hom nie sien nie. Jy moet vir hom sê om dit terug te sit.”

“Waarvan praat jy tog, Heksie?” vra Blommie.

“Van die man met die sak, Blommie. Hy het messe en vurke ingepak en …”

Voor Heksie verder kan praat, skreeu Karel: “WAT?” en hardloop huis toe. Blommie en Heksie hardloop agterna. Toe hulle by die sitkamer kom, sien hulle net hoe Karel met ’n harde “Miaau!” op die man se rug spring en vasklou met sy sterk naels. Die man skreeu, maar Karel klou vas. Naderhand word Karel se meneer wakker van al die lawaai. Toe hy in die sitkamer kom en die man sien, roep hy: “Dief! Dief!” Die mense in die huis langsaan hoor dit en kom help om die dief te vang.

Naderhand kom die polisie ook en hulle vat die dief tronk toe.

Toe alles verby is, hoor Karel, Heksie en Blommie hoe Karel se meneer sê: “Weet jy, my vrou, ek is jammer ek het gesê ek wil ’n waghond kry. Ons het nie een nodig nie, want Karel kan baie goed waghou.”

“Hoor jy, Karel, hulle gaan nie meer ’n waghond kry nie,” lag Blommie.

“Ja, ek hoor,” sê Karel bly, “maar ek moet vir Levinia dankie sê. Dis sy wat my kom vertel het van die dief.”

“Ag, is nie, Karel,” sê Heksie en steek haar vinger in haar mond omdat sy skaam is. “Ek wou maar net hê jy moet vir die man sê hy moet die horlosie uit die sak haal. Ek het nie eintlik geweet hy is ’n dief nie. Ek het ’n bietjie vergeet van diewe.”

“Toemaar, Levinia, jy het gemaak dat Meneer nie meer ’n waghond gaan kry nie,” sê Karel vriendelik.

“Ja, Karel, jy is nou ’n wagkat en ek is ’n wagheksie, nè?” sê Heksie.