Читать книгу Вяртанне Ліліт - Юлія Шарова - Страница 21

Семдзесят восем тысяч даляраў.

Калі Мілана замовіла ў банку канвертацыю беларускіх рублёў, то атрымалася раўнютка гэтая сума – ніводнага рубля рэштай.

Яна патраціла пяцьдзясят шэсць тысяч на невялічкую двухпакаёўку ў Зялёным Лузе. Дваццаць дзве тысячы пакінула ў банку на жыццё-быццё, але вырашыла іх не чапаць.

У цяперашнім Мінску яна адчувала сябе спакойнай і абароненай у параўнанні з Масквой, нават успаміны пра ліхія часы, перажытыя ў адным з колішніх уцелаўленняў, перасталі яе пераследаваць. Яна памятала, але не згадвала. Мілана ўпадабала тутэйшы тэмпарытм існавання, меншую накручанасць людзей і цалкам натуральнае «дабрыдзень», якое часцей можна было пачуць у крамах і ў банках.

Яна пачынала думаць пра будучыню. Ёй усяго дзевятнаццаць пашпартных гадоў, то чаму б не атрымаць нейкі дыплом і не ўладкавацца на легальную працу, каб не прыцягваць да сябе залішняй увагі. Можна сядзець у офісе з панядзелка па пятніцу, займець сяброў, адкрыць шэнген і ездзіць на шопінг у Вільню, стаўляць ялінку на Новы год і пячы булкі на праваслаўны Вялікдзень. Як усе. Мінулае ўцелаўленне прайшло ў міры і згодзе з людзьмі, ёй падабалася.

Але што такое будучыня, калі наперадзе ў цябе вечнае жыццё з бясконцым колаваротам уцелаўленняў?

І як яно наагул – жыць на свеце, дакладна ведаючы, што гэта ўсяго на дзясяткі гадоў, а потым – нябыт?

Яна стамілася існаваць колькі стаіць Сусвет, ды не мела моцы перапыніць вандроўку. Але Мілана – усё ж такі чалавек, а людзі чамусьці зацята хочуць жыць, нават у пакутах.