Читать книгу Асылташ = Драгоценный камень - Юнысова Асия, Асия Юнысова - Страница 26

Язда киттең. Инде ничәнче кат

Синсез генә кердек көзләргә.

«Кошлар кавеменнән!» Ышандырдың,

Канат куеп киттең безләргә.

Шигырьләрең синең – чигешләрең,

Төнне таңга ялгап каюлар.

Йөрәгеңә энә кадалгандыр…

Өлгеләрдә кызыл каурыйлар.

Шатланганда шигырь язылмый ул,

Мең газаплар иҗат бизмәне.

Белә торып кердек шул тәмугка,

Бизмәнендә хәзер без менә.

Сагынабыз сине – бу җиһанның

Шигырь ибен белгән сеңлесен.

Үзем генә чигеп бирер идем

Әҗәлләрне җиңү сөлгесен.

Синең арттан мин дә кабатладым:

«Син икәнсең, тормыш, исәнме!»

Орлык чәчеп киттең – шигъри түтәл!

Шигырь барда син дә исән бит!