Читать книгу Асылташ = Драгоценный камень - Юнысова Асия, Асия Юнысова - Страница 29

Спартаннар, гарип бала туса,

Ташлаганнар аны кыядан.

Мондагылар синең учка төшкән

«Егылганда» туган оядан.

Сөйкемлене кем дә сөя лә ул,

Акыллыны кем дә ярата.

Зәгыйфьләргә терәк булып кара,

Сай акылга бул син чын ата!

Сай акыллы, ягъни тулы түгел,

Бизмәннәрдә кем соң үлчәгән?

Туганда ук тигән язмыш-өлеш

Ияреп килә, баскан үкчәгә.

Чарасызлык күңел нечкәртә ул,

Күргәннәрнең килә елыйсы.

Еламадың, фәкать учың суздың –

Учларыңда учак җылысы.

Илле еллап сүнми бу учагың,

Көнләшерлек синең дәрманга.

«Ничек сүнсен, – дисең, – йөзләр алар,

Өмет итә минем ярдәмгә.

Миңа «әти» дигән бахыркайлар

Зәгыйфь бала инде үзләре.

Акылга сай, әмма яратуга

Мөлдерәмә тулы күзләре».

Алар – сине, син аларны шулай

Рәхмәт көтми генә яраттың.

Үргә каршы авыр йөгең тарттың,

Йөрәгеңне мең кат канаттың.

Инде менә «рәхмәт» сине тапты.

Хезмәтеңә тәңгәл микән ул?

Күзләреңә энҗе яшең кунса,

Яшьлек җиле генә дигән бул.

«Зая узды гомер» дия күрмә,

Сынган канат, канлы томшыклы

Ничә кош баласы үксез-ятим…

Оя итте синең ышыкны.

Җылың белән син капладың шулай

Җаннардагы шыксыз бушлыкны.