Читать книгу Klawerjas - Adam Small - Страница 14

Ek was lank stil, maar nou,

waarlik, kom die woorde weer.

Skoorvoetend eers, dan met langer

hale. Ek het té lank gehiberneer.

Dit was kompleet soos in

’n Pwasa-tyd, maar nou, gereinig,

is ek daaruit, en opgewonde soos ’n kind

vind ek skielik ek skryf weer my sélf

úit op papier – watter plesier. Kyk,

die magie van my hand het nie

verval nie. Ek sien ’n heelal opegaan

en helder lig stil-stil om my

uitstraal:

Het daghet,

Het daghet

overal.

Ek hoor ’n stem wat my vra: Adam,

wat het van jou Kaaps geword? Hierdie

nuwe verse klink só anders. Ek dink ná,

antwoord dan: My Kaaps is goeie geskiedenis –

die stemme, soos ek dit verbeeld het, van die

stemloses. Maar daar kom ’n keer wanneer

’n digter ook aan sy eie belang sal dink,

homself as individu op die verhoog moet

bring. Daar’s immers werklikhede, van die

digkuns onder meer, ewe dringend tog

as dié van die ertappeleters van Van Gogh.

En ook, my Kaaps leef voort in die musiek van

hierdie nuwe verse, die paring van en speel

met binne- en buiteryme. Só bly die

Krismisbands en -kore, van tye her en nou,

in hierdie nuwe werk se landskap sing,

sing, sing en stap.