Читать книгу Klawerjas - Adam Small - Страница 19

Rosalie maak sake vir my nie maklik nie.

Sy vra my, met betekenisvol-laggende oë

wat ek bedoel met “liefde” en wat “liefling”

beteken. Sy vra my om te verduidelik

en is nogal tevrede met my antwoord.

Daar’s geen definisie soos in matesis nie,

maar, by wyse van gelykenis, sê ek haar,

ervaar ek die betekenis van hierdie woorde

as dié van ’n onverklaarbare gedrongenheid:

Ek onthou hoe ek jare gelede op ’n keer,

laatmiddag tussen Robertson en Worcester

op pad Kaap toe was en hoe, by Goree, die

sakkende son skielik op my afgekom het,

oorrompelend, en ek met die motor stil moes

hou. Die lug was, minute lank, ’n vlammende

oranjerooi wat my aan die keel gegryp

en tot angstigheid gebring het. Eindelik,

in ’n soort swymeling, het ek daaruit gekom

en skugter verder gery.

Soos daardie lug, so iets,

is liefde.

Dan weer, wanneer ek in die winter van die werk

op pad was huis toe het die onweer in die

Suid-Skiereiland vroegmiddag al somber gekom,

met sluiers reën wat van vér af genader het met

’n dreuning van hael, en ’n mens moes onder

die eerste brug oor die pad skuiling

soek. En alles was gedronge – dis die enigste woord

om die ervaring mee te beskryf. Jy was

vasgedruk in ’n soort hulpeloosheid. ’n Ervaring

soos van daardie intens uitgeblokkeerde lug,

so iets, is liefde.

Ondanks die angs in dit alles ingebou, bly ek

jou liefhê. Die ontstellende vreugde is myne.