Читать книгу Klawerjas - Adam Small - Страница 6

Groot Liefdesgebed

(Vir Rosalie van Adam: 12 Oktober 2012)

Jare gelede, liefling

het ek ’n Groot Krismisgebed geskryf.

Nou skryf ek hierdie Groot Liefdesgebed.

Vir jou.

Ek laat jou dit kry

met blomme.

Ook met hartseer.

Die digter Bashoe

was reg: blomme hoort héél te bly,

nie gepluk en gebreek te word nie.

Maar ons leef in ’n gebroke wêreld,

hoe ánders dan?

Aanvaar maar hierdie gedig,

só gebroke.

Wanneer mens bid

sê jy “God”

– nie omdat jy wéét So-iets bestaan

tasbaar nie, maar dié woord

skyn die enigste te wees wat emosie

kan bestuur. Nou, liefling, God gee

dat ons nog lank, langer as die

drie-en-veertig jaar van nou,

sáám sal wees, hoewel ons, soos

die draaikewers van Dirk Opperman,

die tyd om ons verby voel gaan – ja,

“vinnig gaan om jou en my, die tyd

verby, die tyd verby”.

Want ek moet eersdaags sterf,

my liefling. Die Bybel – ondanks alles

’n wyse Boek – praat van sewentig jaar

as ’n perk vir die leeftyd van ’n mens,

ietwat langer indien jy “sterk” is.

Ek is reeds vyf-en-sewentig.

Moet ek daaroor spog of pruil?

Wanneer ek gaan, sal ek met my gewone

stilte gaan, net miskien, tussen ons, die

mooi klank van ’n klokkespel, en sang

van engele, ’n mooi chanson, soos ek reis.

Ek het jare gelede in ’n mindere verband

gesê dat as daar nou swart en bruin

en wit is, die grootste hiervan vir my

die liefde bly. Laat my nou ook sê dat as berou

en trane swaar in my rus oor enige pyn

wat ek jou besorg het, die uitkoms

hiervan vir my tog, wonderlik, jou liefde is.