Читать книгу Driveway Divatjie - Annalise Wiid - Страница 14

Die dik donkie en die voortvarende vul

DIE DIK DONKIE EN DIE VOORTVARENDE VUL

Ek was veronderstel om op ’n donkie die kerk in te ry, soos Maria Betlehem waarskynlik destyds ge-in het. Maar ’n donkie is niemand se speelmaat nie. Nie eens die vindingrykste dominee s’n nie.

Kerssangdiens se namiddag. Die gemeente geniet nog ongesteurd ’n warm somermiddagdutjie. Ons is al by die kerk. Vir klank toets en woorde oefen en koor opwarm. En om die donkie op te saal. Maar dié donkie is ’n perd van ’n ander kleur. Sy word aangemarsjeer daar van die Hop-huisies se kant af. Nogal mooi. Lig. Amper wit. Engelrein, lyk sy, maar onrusbarend breed. Op die nippertjie dragtig. Haar maag bult alkant uit soos ’n braaidrom. Agter haar trippel ’n donkerbruin, brandsiek vul. Vol skurwe kolle en met dik geel souse wat uit sy oë drup.

Ek klim nie op een van hulle nie, is my eerste gedagte. Maar ’n man kom aangery in ’n ou skedonk, ook van die Hop-huisies se kant af. Hy stop voor die imposante sandsteenkerk en klim uit met ’n lieflike handgemaakte lappieskombers. ’n Waardige man. Hy gooi die kosbare erfstuk oor die dragtige donkie se stofrug en sê: “Dis vir die vrou om op te sit.” Ek sal die ryery moet heroorweeg, besef ek; uit respek vir dié heilige gebaar.

Maar donkies verstaan van heiligheid en respek nie ’n snars nie! Die gemeente het intussen al begin aankom. Binne het die koster fakkels aangesteek. Welkomsvlamme; vreugdevure. Maar hy het hom misreken met die karige ventilasie van die kerk. Daar dam so ’n spul rook op dat ’n kind ’n asma-aanval kry en die koor hoegenaamd nie meer hul hoë note sal kan bykom nie. Ek staan en wag nog ewe rustig buite by die donkies toe hulle met die stomme kind uitstorm vir vars lug en vrywilligers binne vervaard die fakkels blus.

Die dierbare dominee se plan was dat ek buite wag tot die koor “Stille Nag” begin sing. Teen vers twee moet ek en die donkie dan nou die kerk in. Toe ons besef sy’s te breed om op te sit, maak ons plan B: Die hoofouderling sal haar lei en ek stap net saam – ’n nagemaakte Maria, met ’n donkie wat nader is aan lewe skenk as sy!

En dis net daar dat ek toe die volle betekenis van die woord “steeks” leer ken. Met haar neus halfpad in die voorportaal besluit Mevrou Donkie: Nottendêm, in dié fakkelstink gaan sy haar nie met haar ongeborene begewe nie. Die brandsiek vul, egter, ruik net avontuur en wil met alle mag die paadjie af. Dit veroorsaak ’n donkieknoop. Die dragtige merrie draai haar dwars om te probeer wegkom, die kosbare kwilt gly onwaardig grond toe en die voortvarende vul stamp briesend teen die braaidromme om te probeer verbykom, kerk in. Ek wonder beangs of dit dalk die effek van ’n induksie sal hê? Binne sing die salig onbewuste engelekoor, jubelend: “Juig, die Redder is daar! Juig, die Redder is daar!”

Ek besef benoud dié woorde is die aanhef vir vers drie en druk haastig anderkant die bultende donkiemaag verby om, vervaard en vingeralleen, soos ’n bruid sonder pa, die kerkpaadjie af te spoed. Onder die kansel sis ek gou, voordat die koor die laaste note laat klink, tussen my tande deur vir die dominee: “Steeks donkies,” en skop my skoene haastig uit om onelegant teen ’n stellasie hoër as ’n Kersboom op te skarrel. Dié het ’n diaken van ’n trapleertjie en planke op die preekstoel aanmekaargetimmer sodat ek vanuit ’n duiselingwekkende engelhoogte soos ’n wafferse Gabriël saam met die koor en die ganse mensdom kan juig: “Heer, gebore vir ons!”