Читать книгу Met liefde wat saamgaan en ander stories - Annalise Wiid - Страница 9

Verbeel jou jy sit op ’n Sondagmiddag aan die familietafel. Dis rumoerig. Almal lag en gesels vrolik. Eetgerei klik-klak, glasies klink. Stemme vloei welluidend. Musiek murmel tussendeur; gedemp, strelend. En eensklaps raak alles net morstjoepbotdoodstil. Jy hoor NIKS!

Dit het met Maurien Rautenbach gebeur. ’n Senuwee-doofheid wat so skielik toegeslaan het dat sy die een oomblik nog alles kon hoor en die volgende oomblik, letterlik die volgende sekonde, sien sy net hoe haar familie se monde beweeg, maar sy hoor geen geluid nie. NIKS!

Sy was toe in haar twintigs. Haar tweede kind was maar nege maande oud. En die NIKS het vir 43 jaar geduur …

Haar man, George, was ’n predikant. Sy was die orrelis. Begaafd, en so bevoorreg om by van die bestes te kon les neem. Bladlees is met Bach se fugas vir ewig in haar brein vasgelê: senuweepaadjies wat in haar jong jare gebaan is sonder dat sy geweet het hoe nodig sy hulle later in haar lewe sou kry.

Toe die doofheid kom, het sy vir twee jaar ophou orrel speel. Sy kon dan nie hoor nie. Dit sou mos nie werk nie. En die lewe het aangegaan. Hulle het nog twee kinders gehad, maar toe is daar een Kersfees nie ’n orrelis beskikbaar nie en George vra: Sien jy kans om te probeer speel?

Sy was eers ’n bietjie skrikkerig. Sy wou nie droogmaak vir die Here nie. Maar toe sy begin speel, was sy verstom om te ontdek haar koördinasie, haar gevoel vir die orrel, was steeds daar. Haar vingers was nog ewe vaardig, haar voete ewe vlug. Haar kop en haar hart kon nog steeds die musiek hoor, al kon haar ore nie.

Dit het gewerk. Sy het ’n spieëltjie by die orrel gehad. George het vir haar seine van die kansel af gegee: Begin nou; harder, sagter; mooi so! Sy moes net sorg dat sy die musiek baie goed ken sodat sy hom kon dophou eerder as om heeltyd op haar hande of die note te moet kyk. Later jare het haar musikale kinders gehelp en dit het aanhou werk, vir meer as 40 jaar. Die mense het gesê: Ons sing so lekker!

Maurien se dogter het mettertyd begin wonder oor kogleêre inplantings; of dit haar ma sou kon help om weer te hoor. Dit sou. Wel net aan die een kant en nie albei nie, maar dit sou beslis. Dit sou ook ’n plaas se geld kos. Met ondersteuningsbriewe van die medici het sy begin fondse insamel. Al die gemeentes waar hulle oor die 43 jaar was, al hulle vriende, het ingespring en bygedra om die operasie moontlik te maak.

Die dag toe hulle die apparaat aanskakel, was Maurien se dogter en een seun by. ’n Mens hoor aanvanklik net klanke. Deurmekaar geluide wat galm en nie noodwendig sin maak nie. Jou brein moet eers weer leer om dit te dekodeer. Maar vir die eerste keer in jare kon Maurien weer die stemklank van haar spruite hoor. Sy het altyd gewens sy kon weet hoe haar volwasse kinders se stemme klink.

’n Paar maande later kuier sy by vriende. Hulle speel vir haar musiek, en veral André Rieu se opnames van die bekende melodieë waarmee sy grootgeword het. Iewers, het hulle geglo, sou haar brein helder klanke begin onderskei uit die warboel en weer die wysies herken. Dit gebeur toe op die dag wat hulle luister na Rieu se unieke opname van “Amazing Grace” – die hoendervleis-ene met die begeleiding van 300 doedelsakke wat by die Waldbühne gemaak is. Daardie dag kon Maurien vir die eerste keer ’n melodie weer duidelik, skoon, klinkklaar hoor: Amazing Grace, how sweet the sound!