Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 21

Ek kan nie meer nie …

Vergewe my, Here, maar ek kan eenvoudig nie meer nie:

Ek kan nie meer glo dat U luister as ek praat nie –

wanneer ek soebat, smeek, sonder ophou móói vra.

U reageer dan nie …

Dit is asof U wegkyk wanneer ek smekend na U opkyk.

Asof U u ore toedruk wanneer ek so huil.

Dit is nou te sê ás U daar is waar ek kyk,

waarheen ek roep.

Ás U hoegenaamd … is.

Sonder dat ek wil, dink ek my die troosteloosheid in

van ’n lewe sonder God.

’n Wêreld met ’n doofstom God is ’n woestyn.

My bors trek toe wanneer ek die moontlikheid oorweeg

dat God vir altyd weg is. Dat Hy my alleen gelaat het,

dat ek voortaan my eie potjie sal moet krap.

Kyk net hoe weerloos laat dit my wanneer U

nie antwoord as ek op my knieë gaan om te kla nie …

Hulle het dit toe maklik reggekry, Here:

Ek wonder oor U.

Ek twyfel aan U.

Hulle sê: Nog net ’n klein tydjie,

en nóg ’n gelowige se geloof het afgesterf.

Hulle juig oor hul oorwinning – boosheid is bó!

Dit moet anders wees, Here;

dit moet soos altyd wees.

Soos die keer toe U my sonder twyfel gehoor het;

toe U my gou gehelp het, dadelik verlos het.

Die dae toe ek nog maklik oor God kon juig

en sonder om twee keer te dink ’n psalm kon sing.

Nou bly U al so lank stil.

Nou kan ek nie meer nie.