Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 7

My baie vyande

Here, ek dank U vandag vir die vriende wat ek het –

hulle is so kosbaar:

die lojales, die onvoorwaardelikes;

hulle wat lief is vir my, ongeag …

Ag, Here, maar dan is daar ook diegene wat my haat.

Ek verstaan nie aldag wat hulle teen my het nie –

daardie mense wat hulle teen my verset,

dié wat aktief stemming maak teen my.

Soms lyk dit asof hulle in hul doel slaag –

hulle kry ál meer simpatiseerders by.

Word my teenstanders dan ál meer?

Hulle word beslis ál selfversekerder, arroganter.

Hulle pak sommer vir U ook aan!

Hulle sê: “Gaan God hom red? Nie sommer nie!”

Hulle ken U nie soos ek U ken nie:

U is die Een wat die kwaad van my wegkeer, die skild

wat my teen die brandende pyle beskerm.

Ek hoef nie koes-koes deur die wêreld te sluip nie,

ek mág maar, in u krag, my kop hoog hou.

Nooit roep ek in ’n leegte in nie;

U antwoord my, keer op keer.

Van u berg af, deur hierdie wêreld se verraderlike klowe heen,

kom u antwoord na my toe aangerol.

Eggo dit, oor en oor, sodat ek góéd moet hoor.

Met hierdie herhaalde versekerings in my ore

gaan slaap ek, gerusgestel, vol vrede

en met nuwe vooruitsigte vir die dag wat op my wag.

Môreoggend sal ek opstaan en sê: “Hallo, Here!”

Dankie dat U my laat rus het. Dankie dat U my gerus maak.

My beskermer.

Ek is nie meer bang nie, want U ruk my vyande in die bek.

Hulle is niks.