Читать книгу die na-dood - Breyten Breytenbach - Страница 14

“l’amour est fort comme un poème”

– Carmen, Bizet

“Little robin,

bones pinned to the cosmos.

Who whistles, who calls?”

– (Untitled), Tomaž Šalamun

1

die mens se blouskrif loop tot waar die reis

verskiet in sterre

en nie verder nie

onderweg fluit nagvoëls in die kreupelhout

branders staan op om te swel en breek

laat seisoen wanneer dae saamkrimp

sal daar soms berge wees

gestolp onder ’n laag sneeu

van mymering of ’n geheue

aan ewige lewe

en nie verder nie

niks is verklaarbaar in die worp woorde nie

maar wanneer die nag uitskei in dag

is alles aanwesig

soos dit nog altyd was

bome, ’n snawelmaan getower uit rook

ook skaduwees en kinders se helder klokklanke

en nie verder nie

die mens kry sy laken

wat ’n seil span oor die lyk

sy kis as sloep vir die gedagdroomde vaart

oorkant toe

en niks verder nie

2

ons was saam hier voor die nag se oneinde

om te tuur in daardie ruimte

waar ’n wenteling sononders

in die kolk verdwyn

en net die knettering skroeisels oorbly

as flonkerpetale oor ’n swart tafeldoek

ek lig ’n glasie op die stilte van jou verkoolde lippe, vriend –

al het die kyk my oë verblind

en is daar niks meer om te sien nie

3

. . . het onthou van die halfmaanmuur

in die onderste tuin

waar twee suurlemoenboompies

nou skuilte soek

. . . daar byna uitgevee deur seisoene

geskryf sien staan:

rug téén die muur

van bergwindkoue uit die noorde

anderkant die grens om ballingskap

om die rug te draai

en oor einders te soek

na gerugte van vryheid