Читать книгу die na-dood - Breyten Breytenbach - Страница 18

neem my deur ’n streek van sneeu

landerye met bale hooi in die somer

waar voëls die lappe woorde vreet

om tot bewegende ritmes te swerm

na helderheid, na ’n bietjie helderheid

neem my terug oor die lope van ’n lewe

waar geliefdes lê met vergane gesigte

in krippe stof

wys my die skilpadspoor se doel in die sand

laat my die sterre nog ’n laaste

eerste keer die aarde sien seën

met helderheid, met dorstige helderheid

laat my begryp hoe hang die wind

vlae en vreugdes vir die wapper

in boomtoppe se bewing

laat my die kind hoor huil

die seun se lag op pad skool toe

die klag van die duisternisroeper in die nag

om helderheid, om die droom van helderheid

laat my hierdie lyf nog ’n wyle strek

oor die voue en die sugte van die vrou

laat die ruggraat se rilling ’n vlam wees

dis goed dat donker soos dag teen die ruite

die onthoue laat stort in saad van vergeet

en dat liefde en leed genoem is

om helderheid, om die stil lied van helderheid

neem my na die hoogste berg

laat my klippe in my broeksakke dra

prakseer die vlerke van plastiek oor my skouers

dat ek mag opstyg na waar alles blou knetter

en net die leë seespieël glinster

van helderheid, van helderheid se verblinding

laat my neer in die diepste put

waar wande klam is van die soek van hande

na die maan wat soos ’n gedagte

sonder gesig in die afdonker dobber

snoer die woordvloei soos ’n tou om my nek

en laat my hang aan helderheid se ruwe vervlegting

maar laat my gehurk in stilte sit

laat dit alles kom en gaan

laat my vergeet en opgaan in kom en vergaan

laat my die hart hoor kwaggel in die niet

wat ’n reis is, ’n asemruimte

van helderheid, o die helderheid

26/1/2015