Читать книгу Woud van nege en negentig vlerke - Carina Stander - Страница 18

wie sal water put

uit die kinderlose land?

het ’n vrou gevra

en gegrawe in grond

geskep deur vulkane en wind

heuwels had die vorm

van ’n verbeelde kind:

stofgeel en rond die skedel

en boggelrug se bedel

onder ’n kokerboom wat ru vervel

het sy aalwynsap getap

vir ’n wond soos knalrooi winterblom;

vir verkragtes en verbrandes

het sy die bitterblaar gekerf

soms kon sy verwering

in sagter rots gewaar:

’n kraalmuur of ’n teepotskerf

’n traliehek wat skif,

twintigduisend grafstene

had die handskrif

van ’n moordenaar

op ’n dag kom donderreën

en die ganse veld is bont

as fynverf uit die hemel sif

is elke bars ’n toevuisblom

die vrou onthou

magma word graniet

word huis, versteende droom;

onbewoonde wonings

kry die ene lag

want diep in die werf

is ’n kraanvoëlblom

se blou skede donsigsag

toe die geelbeenson

oor die horison strek

het die vrou ’n put gegrou

’n wolk het vlietend, byna ongemerk

soos die wit stam deur Afrika getrek