Читать книгу As die wind kom draai - Hans du Plessis - Страница 7

3

Vryheid voel dat hy byna ongeskik lank na Magriet staan en staar. Daarom kyk hy ook ondertoe, asof hy dit vir die eerste keer aanskou. Die bergkom waarvoor hy nooit sal kan moeg word nie. Dit lê voor hulle voete soos die bakhand van ’n groot man, die blink spruit kronkel ’n lewenslyn oor die palm, die rante sit soos eelte, en die berge is veilige vingers óm hulle.

“Nou verstaan ek eers hoekom hulle ons wyk die Berglandwyk noem,” sê sy ingedagte. “Soos ons gister van die dorp af getrek het, lê die hele wyk amper van Mooirivierdorp af tot anderkant Rietpoort hierdie kant soos ’n reus se sopkom in die grond.”

Hy lag. “En die berge is stukke brood in die sopbord.”

Die Berglandwyk met die Vaalrivier wat soos ’n sekel daardeur vloei. As hy reg onthou, het Lourens gesê hierdie wyk van hulle is groot, maklik ’n stuk of twaalf plase. Rietpoort, het Lourens gister gesê, is ook nog in die Berglandwyk, al is dit uit die berge uit. Lourens sal weet, want hy dink daaraan om hom verkiesbaar te stel noudat dié wyk se veldkornet oorlede is. Veldkornet Lourens van die wyk in die berge, dink Vryheid. Klink nogal belangrik.

“Word mens nie bang tussen so baie berge nie?” dwing sy hom terug na ’n gesprek toe.

“Hoe kan ’n mens bang word, die kom beskerm jou dan?”

“Dit voel of dit my vasdruk,” erken sy, “jy kan nêrens heen vlug nie.”

“Hier is honderde wegkruipklowe in die Bergland.” Hy lag. “Waarvoor sal jy wil vlug?”

“Vir jou miskien.” Sy glimlag en spot met haar mooi oë. “Ons is nie meer kinders nie.”

Hy is te verleë om aan ’n antwoord te dink. Die fyn meisiekind gooi hom skoon onderstebo. “In die Kango het ons tussen die berge grootgeword,” sê hy uiteindelik.

“Ek onthou net die vlaktes van die Groot-Karoo – maar dis ook al lank terug.”

“Sussie! Grieta!” Die stem breek van ongeduld.

Dan sien Vryheid hom tussen die bome deur aankom, die lomp man met die hoed wat tot op sy groot ore getrek is, die slap rand wat soos ’n lap om sy gesig hang. “Ma sê jy moet dadelik wa toe kom.”

Vryheid onthou hom nou. Haar jongste broer, maar hy moet heelwat ouer wees as sy, selfs ’n jaar of wat ouer as hy wat Vryheid is.

“Ek kom, Boetie,” en onderlangs vir Vryheid: “Dis my jongste broer, Bennie.” En nog sagter: “Sien ek jou weer?”

“Ek hoop so,” antwoord hy oorhaastig.

Soos hulle van hom af wegstap, hoor hy Bennie Prinsloo se dik stem: “Vir wat staan jy weer met die volk en praat?”

“Dis nie volk nie, dis Vryheid. Jy onthou hom mos?”

“Hy’t nie eers ’n van nie. Ma sê hy’s nie een van ons nie,” brom hy, en hulle loop dieper die kloof in op, huis se kant toe waar hulle hulle wa onder die hoë witstinkhoutbome uitgespan het.

Vryheid bly staan. Hy kan die woorde nie verder hoor nie, al hoor hy hulle nog praat. Vir Magriet Prinsloo, dink hy, sal hy nie maklik weer sien nie.

Die elande het die newels in geloop. Kan dit sy oë wees?

Die bekende gloed van opstand kom soos ’n naarheid in hom op. Hoe het sy nou weer gesê? Sy kan tog nie vir haar ouma kwaad wees nie.

Is dit dan sonde as jou ma ’n slavin was? Is dit my skuld as ek nie ’n van het nie? Al het ek by Vegkop saam met hulle geveg?

Vryheid skop sy frustrasie uit teen ’n graspol, die wind vat die stof weg van hom af . . .

Wind?

Dis sterker as vroeër. Wes. Is dit maar net weer die droë Augustuswind? Hy kyk na die berg wes van die kloof, daar is nie wolke nie. Tog?

Dié wind is vuur se vennoot.

Vryheid bly stip na die bergtop kyk. Verbeel hy hom of is daar ’n mistigheid oor die berg? Onder in die vallei het die wind die mis verdryf. Die elande drom saam, snuiwend teen die wind. Hy kyk weer berg toe.

Voëls vlieg vervaard verby.

Donderweer dreun ver weg, dan eers die donkerder wolk sku oor die berg.

Reën?