Читать книгу Sondebok - Irma Venter - Страница 18

Bloed loop in ’n dun, taai straal teen my nek af. Ek dep dit met ’n stuk watte. Nes die kaste in die slaapkamers het die badkamers die inbreker se aandag vrygespring – die watte en Dettol was steeds netjies weggepak in die badkamerkassie.

As ons tien minute later opgedaag het, was die hele huis seker deurmekaar. En Naomi weg. Of dood.

Ek vee weer oor die drie naelmerke wat rooi teen my nek uitstaan. Gooi die watte in die asblik, was my hande. Maak dan weer die asblik oop. ’n Bloedbevlekte waslap lê onder ’n leë toiletrol en ’n handvol gebruikte tissues. Die roesrooi bloed is droog en oud.

Iemand het seergekry. Zenani? Naomi? Iris? Dié vrou het ek nog nie met ’n oog gesien nie. Wat is hierdie plek?

Help nie ek hou aan tob oor iets waarvan ek niks weet nie. Adriana sal die antwoorde hê, en dis tyd dat sy my vertel wat aangaan.

Sy los die Merc in Valhalla vir Zenani om later te gebruik. Ons klim in die bakkie en neem die N1 Johannesburg toe. Ek ry versigtig in die swaar reën wat sig beperk tot die motor voor ons se remligte. Naomi sit agter in die bakkie met ’n geel tas op die sitplek langs haar.

Sy wou nie inklim voor sy geweet het waarheen ons op pad is nie.

“Hulle weet van die restaurant en die huis.” Haar stem was hoog en snaarstyf gespan.

Ek kon nie help om te wonder nie. Hoekom “hulle”? Hoekom nie “hy” nie?

Adriana het die deur vir haar oopgehou. “Hoe het dit gebeur? Het jy vir iemand gesê waar jy bly?”

Naomi het skuldig weggekyk.

Adriana se sug was hard. “Jy ken die reëls.”

Noudat ek weer daaraan dink, word die gedagte wat al ’n rukkie in my kop broei al sterker. Die huis, Adriana en Naomi hou verband ja, maar glad nie soos ek aanvanklik gedink het nie.

Langs my skakel Adriana ’n nommer op haar selfoon.

“Iris,” sê sy verlig toe die persoon aan die ander kant dadelik antwoord.

In die truspieëltjie sien ek hoe Naomi ineenkrimp. Sy staar skuldig by die venster uit na Midrand se nat kantoorgeboue.

“Is jy veilig?”

Ek hoor nie wat Iris antwoord nie, net ’n ontevrede vrouestem wat al harder praat.

“Kry my by Crow’s,” sê Adriana. “Ons is op pad soontoe.”

Agter ons maak Naomi ’n paniekbevange geluid. “Hulle … hulle weet waar dit is. Hulle weet!” Weer “hulle”.

Adriana ignoreer haar. “As jy nie soontoe gaan nie, Iris, kan ons nie na jou kyk nie.”

Sy luister aandagtig, dan slaan haar hals rooi uit. “Ek weet, ek weet. Dinge het nie reg geloop vandag nie … Goed, nes jy wil.” Stilte. “Jammer, Iris. Regtig.”

Toe Adriana aflui, toets ek my vermoede. “Vertel my van Crow’s. Van haar.” Ek beduie met my kop in Naomi se rigting. “En nie liegstories nie.”

“Ek het nog nooit vir jou gelieg nie.”

Ek ken daai een. “Goed dan. Moenie stilbly nie. Oor niks nie.”

Adriana lag asof ek haar uitgevang het. Haar hand vee oor haar nek, speel met die silwernaaldekoker wat teen haar bors hang.

“Sodra ons by Crow’s is. Belowe.”