Читать книгу Krew to włóczęga - James Ellroy - Страница 31

W areszcie miejsca były tylko stojące. Radykałowie i świry tłoczyli się w ciasnej ciupie. W więzieniu zwykle siedzieli sami czarni. Zamieszki spowodowały odwrócenie kwot rasowych.

Strażnik zaprowadził Dwighta przejściem. Wzbudził wiele zaciśniętych pieści i krzyków „Świnie precz!”. Do pokoju widzeń prowadziły drugie drzwi prostopadłego korytarza. Marshall Bowen na niego czekał.

Nieźle. Wysportowany, grzeczny z wyglądu. Dobry pseudopodżegacz.

Strażnik zostawił ich samych. Dwight rzucił na stół paczkę papierosów. Bowen pokręcił głową i odsunął trochę krzesło.

Dwight odwrócił wolne krzesło i siadł na nim okrakiem. Poza odniosła odwrotny skutek. Bowen przysunął swoje krzesło bliżej.

– Nie jesteś prawnikiem. Jesteś policjantem.

Dwight zapalił papierosa.

– Jedno i drugie.

– FBI?

– Zgadza się. Nazywam się Dwight Holly, tak swoją drogą.

Bowen pochylił się niby uniżenie.

– Jesteś z biura w Chicago?

– Nie. Jestem krajowym agentem operacyjnym.

– I przejmujesz się, że policjant z Los Angeles został dotkliwie pobity bez powodu?

Dwight się uśmiechnął.

– Nie widzę żadnych obrażeń. „Dotkliwie” to przesada i wiesz o tym. Wiesz też, że nie możesz pozwać policji z Chicago i wygrać, a jeśli pozwiesz, to zniszczysz sobie reputację w policji Los Angeles.

Bowen się uśmiechnął.

– Oficer dyżurny widział moją odznakę. Gdyby nie to całe szaleństwo, już bym wyszedł.

Dwight rzucił na stół torebeczkę zioła.

– A czy oficer dyżurny widział to?

Bowen zacisnął pięści. Bowen uśmiechnął się wzgardliwie pod tytułem „Kumam”. Reakcja zeszła kilka poziomów niżej.

– To groźba. To oznacza, że padnie oferta.

Dwight wyciągnął papierosa.

– Clyde Duber pozdrawia.

– A więc to robota przy infiltracji?

Dwight pokręcił głową.

– Odpowiedz na kilka pytań.

– Dobra.

– Powiedz mi, co sądzisz o całym tym szaleństwie.

– Przysparza mi kłopotu. Osobiście jestem politycznie urażony.

– A krzywda, której zaznali w tym kraju czarni? Możesz opisać swoje stanowisko na ten temat?

– Nie myślę za dużo o czarnych. A pan?

– Chyba myślę o nich więcej, niż powinienem.

Bowen się roześmiał.

– A dlaczego?

Dwight pokręcił głową.

– Czarne bojówki. Musisz mieć jakieś zdanie.

Bowen wzruszył ramionami.

– Zrozumiałe. Usprawiedliwione historycznie, nawet jeśli nie prawnie, dwuznacznie chwalebne, mogą być wykorzystywane przez szemranych teoretyków i zbrodniczych przedsiębiorców.

Dwight kiwnął głową.

– Dlaczego zostałeś policjantem?

– Dla podniecenia.

– I odpowiada ci służba patrolowa na Wilshire?

– Jestem trochę znudzony.

– A kogo nienawidzisz bardziej? Brutalnych gliniarzy jak ja czy bezwartościowych czarnuchów, którzy omamiają masę waszych ludzi i którzy zawsze ci się wydawali tacy, kurwa, lepsi?

– To żadna różnica.

Dwight chwycił dwie listwy krzesła i wyrwał je. Bowen nie mrugnął okiem.

– Chcę cię przygotować do służby, spreparować. Przygotuję scenariusz, że wydalają cię ze służby, i umieszczę cię w Sojuszu Czarnego Plemienia albo we Froncie Wyzwolenia Mau Mau, albo i tu, i tu, żeby wywołać konflikty polityczne i przestępcze. Musiałbyś wykonywać to zadanie pod moimi rozkazami, przez dowolny czas, o którym ja zdecyduję. Po zakończeniu zadania zaproponujemy ci wstąpienie do FBI z pensją według stawki zaszeregowania G-cztery albo powrót do policji LA na stanowisko sierżanta, z przepisową stawką zaszeregowania i trzema ocenami bardzo dobrymi na ścieżce awansu na porucznika. Pewna bardzo mądra kwakierka powiedziała mi kiedyś „Uważaj, czego szukasz, bo to coś szuka ciebie”. Jeśli szukasz podniecenia, ta robota dostarczy ci pierwszorzędne.

– Zrobię to – powiedział Bowen.

Nagle zamrugał oczami i się wzdrygnął.