Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 17

Twoje ciało potrafi fantastycznie dostosowywać się do nieoczekiwanych zagrożeń, ale poddane nieustającemu stresowi będzie reagować negatywnie. Twoje super „ja” prędzej czy później się podda. Hormony stresu umożliwią ci skuteczną reakcję na fizyczne zagrożenie, na przykład ucieczkę przed rabusiem lub błyskawiczne zabranie z ulicy małego dziecka, które omal nie znalazło się pod kołami samochodu, ale w większości przypadków wydzielanie tych związków chemicznych będzie przejawem przesadnej reakcji twojego organizmu na stan chwilowego pobudzenia, pozostającej zupełnie bez związku z faktycznym zagrożeniem życia. Twoje ciało niestety tego nie wie – zachowuje się tak, jakbyś znajdował się w ciągłym niebezpieczeństwie. Spina się maksymalnie i stara się przetrwać kolejny dzień. Gdy ktoś zajedzie ci drogę lub zachowa się wobec ciebie nieuprzejmie, jesteś gotów zareagować w taki sam sposób, jak gdyby w lesie wyskoczył na ciebie tygrys. Stres emocjonalny pochodzi nie tylko ze źródeł zewnętrznych, takich jak agresywny współpracownik czy bufonowaty krewny, może być również skutkiem działań, które sam podejmujesz w swojej głowie. Hormony stresu, tak potrzebne w sytuacjach kryzysowych, stają się nagle cichym mordercą, który wspomaga obawy, złość i strach w atakowaniu twojego układu odpornościowego. Narażasz się w ten sposób na nadciśnienie, choroby serca, niektóre nowotwory i depresję (zmniejsza się wydzielanie serotoniny, substancji neurochemicznej odpowiedzialnej za regulowanie nastroju, co może prowadzić do stanów lękowych i depresji). Co więcej, te związki chemiczne o działaniu zapalnym mogą powodować tak nieprzyjemne dolegliwości jak wysypki, wrzody czy zespół jelita drażliwego. Dowiedziono, że powolne oddziaływanie stresu przyspiesza procesy starzenia się i skutkuje wcześniejszą śmiercią, niekorzystnie odbija się też na zdrowiu i samopoczuciu.