Читать книгу Miasto luster - Justin Cronin - Страница 19

Michael miał w torbie trzy rzeczy. Pierwszą była gazeta. Drugą – list.

Znalazł go w kieszeni na piersi kapitańskiego munduru. Koperta nie była zaadresowana, mężczyzna nie zamierzał go wysłać. List, na niecałą stronę, był napisany po angielsku.

Mój drogi synu

Wiem, że Ty i ja nie poznamy się w tym życiu. Kończy nam się paliwo, przepadła nasza ostatnia nadzieja na dotarcie do schronienia. Wczoraj w nocy załoga i pasażerowie przeprowadzili głosowanie. Wynik był jednomyślny. Śmierć z odwodnienia jest losem, jakiego nikt nie pragnie. Dzisiejszy wieczór będzie naszym ostatnim na ziemi. Będziemy dryfować w stalowym grobowcu, dopóki czas albo wszechmogący Bóg nie postanowi posłać nas na dno.

Oczywiście nie liczę na to, że dotrą do Ciebie te ostatnie słowa. Mogę się tylko modlić, że Ty i Twoja matka zostaliście oszczędzeni i jakoś przetrwaliście. Co czeka mnie teraz? Święty Koran mówi: „Do Allaha należy wiedza o nieprzewidywalnym w niebie i na ziemi; i sprawa nadejścia obiecanej Godziny jest już bliska, nie, jest znacznie bliższa. Zaiste, Allah ma pełną władzę nad wszystkimi rzeczami” 2 . Z całą pewnością należymy do Niego i do Niego wrócimy. Na przekór wszystkiemu, co się stało, wierzę, że moja nieśmiertelna dusza spocznie w Jego rękach i że kiedy w końcu się spotkamy, obaj będziemy w raju.

Poświęcam Ci ostatnie myśli w życiu. Baraka Allahu fika.

Twój kochający ojciec

Nabil

Michael dumał nad tymi słowami, gdy szedł ulicami dzielnicy H-town. Przywykł do scen spustoszenia i zniszczeń, przemierzał zrujnowane miasta, gdzie widział tysiące szkieletów, ale nigdy wcześniej zmarli nie przemówili do niego tak bezpośrednio. W kwaterze kapitana znalazł paszport. Nazywał się Nabil Haddad. Urodził się w Holandii, w mieście zwanym Utrecht w roku 1971. Michael nie znalazł w kabinie niczego, co potwierdziłoby istnienie chłopca – ani zdjęć, ani innych listów. Wpisaną do paszportu osobą, z którą należało się skontaktować w nagłym wypadku, była niejaka Astrid Keeble, z londyńskim adresem. Może była matką chłopca. Zastanawiał się, co takiego zaszło pomiędzy tą trójką, że kapitan nigdy nie widział swojego syna. Może matka nie chciała na to pozwolić; może z jakiegoś powodu mężczyzna uznał, że nie jest tego godny. Czuł jednak potrzebę napisania do syna, chociaż wiedział, że za kilka godzin będzie martwy i że list trafi nie dalej niż do jego kieszeni.

List powiedział Michaelowi coś jeszcze. Bergensfjord dokądś zmierzał, miał miejsce przeznaczenia. Nie „jakieś schronienie”, ale konkretne schronienie. Bezpieczną przystań, gdzie wirus ich nie dosięgnie.

Stąd trzecia rzecz w torbie Michaela i jego potrzeba znalezienia człowieka zwanego Maestrem.

Jeśli ten człowiek miał prawdziwe nazwisko, to Michael go nie znał. Maestro miał zwyczaj komunikowania się w telegraficznym skrócie i zawsze mówił o sobie w trzeciej osobie; przyzwyczajenie się do jego stylu wymagało czasu. Był dość stary, żylasty i wiecznie podenerwowany, co sprawiało, że przywodził na myśl przerośniętego gryzonia. Dawno temu pracował jako inżynier elektryk dla władz cywilnych, a po przejściu na emeryturę został specem od elektronicznych staroci. Był mocno stukniętym paranoikiem, umiał jednak zmuszać stare urządzenia do wyjawiania sekretów.

Jego warsztatu nie sposób było przeoczyć, bo jako jedyny budynek w H-town miał na dachu panele solarne. Michael głośno zapukał i cofnął się w zasięg kamery, bo wiedział, że Maestro lubi najpierw dobrze przyjrzeć się gościowi. Po chwili usłyszał szczęk wielu zamków.

– Michael! – Maestro lekko uchylił drzwi. Był w fartuchu roboczym i miał plastikowe gogle, wyposażone w podnoszone soczewki.

– Witaj, Maestro.

Stary mężczyzna czujnie rozejrzał się po ulicy.

– Szybko – ponaglił, machając ręką.

Wnętrze przypominało muzeum. Stare komputery, maszyny biurowe, oscyloskopy, płaskie monitory, duże kosze pełne telefonów komórkowych. Widok takiej liczby obwodów elektrycznych zawsze przyprawiał Michaela o mrowiący dreszczyk podekscytowania.

– W czym może pomóc Maestro?

– Mam dla ciebie antyk.

Michael wyjął z torby trzeci przedmiot. Stary wziął go do ręki i poddał szybkim oględzinom.

– Gensys osiem siedem dwa HJS. Czwarta generacja, trzy terabajty. Późne lata przedwojenne. – Uniósł głowę. – Skąd to masz?

– Znalazłem go we wraku statku. Muszę odzyskać pliki.

– Trzeba przyjrzeć się bliżej.

Michael podszedł za nim do jednego z kilku stołów. Maestro położył urządzenie na płóciennej podkładce i opuścił soczewki. Maleńkim śrubokrętem zdjął pokrywę i zlustrował wnętrze.

– Uszkodzone przez wilgoć. Niedobrze.

– Dasz radę to naprawić?

– Trudno. Drogo.

Michael wyjął z kieszeni plik austinów. Stary policzył je na stole.

– Za mało.

– Nie mam więcej.

– Maestro wątpi. Nafciarz jak ty?

– Już nie – odparł Michael.

Stary przyjrzał się jego twarzy.

– Ach. Maestro pamięta. Słyszał jakieś wariackie historie. Tak?

– Zależy, co słyszałeś.

– Poszukiwanie bariery. Samotne żeglowanie.

– Mniej więcej.

Ściągnął wydatne usta, po czym wsunął pieniądze do kieszeni fartucha.

– Maestro zobaczy, co da się zrobić. Przyjdź jutro.

▪ ▪ ▪

Michael wrócił do mieszkania. Wcześniej zajrzał do biblioteki i dodał do torby opasłą książkę: Wielki atlas świata wydany przez Reader’s Digest. Tę pozycję można było oglądać tylko na miejscu, więc musiał zaczekać, aż bibliotekarz spuści go z oka. Ukrył atlas w torbie i wymknął się na zewnątrz.

Siostrzenica znowu poprosiła go o opowiastkę na dobranoc. Opowiedział jej o sztormie. Kate słuchała z wypiekami na twarzy, jakby historia mogła się zakończyć jego utonięciem, mimo że siedział wprost przed nią. Sara nie poruszyła wczorajszego tematu. Taki mieli zwyczaj. Wiele zostało powiedziane przez to, że nic nie powiedziano. Poza tym wydawała się roztargniona. Michael założył, że ma to związek z pracą w szpitalu, i nie wypytywał.

Rankiem wyszedł z mieszkania, zanim pozostali się zbudzili. Stary na niego czekał.

– Maestro zrobił – oznajmił.

Zaprowadził Michaela do monitora kineskopowego. Jego palce zatańczyły po klawiaturze i na ekranie ukazała się rozjarzona mapa.

– Statek. Gdzie?

– Znalazłem go w zatoce Galveston, u ujścia kanału.

– Daleko od domu.

Maestro pokazał mu odzyskane dane. W połowie marca Bergensfjord wyruszył z Hongkongu na Hawaje, popłynął dalej na zachód i przez Kanał Panamski na Atlantyk. Michael przypuszczał, że było to przed wybuchem epidemii wirusa wielkanocnego. Statek zawinął do portu na Wyspach Kanaryjskich, może w celu uzupełnienia zapasu paliwa, po czym skierował się na północ.

Następnie krążył wzdłuż wybrzeży północnej Europy. Potem podążył na południe, do Cieśniny Gibraltarskiej, nie wpłynął jednak na Morze Śródziemne, tylko wrócił na Teneryfę. Po kilku tygodniach znowu wyszedł w morze. W tym czasie szerzyła się już epidemia. Bergensfjord przebył Cieśninę Magellana i ruszył na północ w stronę równika.

Statek zatrzymał się na środku oceanu. Po dwóch tygodniach dane się urwały.

– Wiadomo, dokąd zmierzali? – zapytał Michael.

Widok na ekranie się zmienił. Maestro wyjaśnił, że mają przed sobą wykresy kursu. Przewinął stronę i skierował uwagę Michaela na ostatni wykres.

– Możesz to skopiować?

– Już zrobione. – Stary wyjął pendrive’a z kieszeni fartucha. Michael wziął go i schował. – Maestro jest ciekawy. Dlaczego takie ważne?

– Pomyślałem, że wybiorę się na wakacje.

– Maestro już sprawdził. Pusty ocean. Nic nie ma. – Uniósł jasne brwi. – Ale może?

Facet nie był głupi.

– Może – rzucił Michael.

▪ ▪ ▪

Zostawił Sarze list. Przepraszam, że uciekam. Muszę odwiedzić starego przyjaciela. Mam nadzieję, że wrócę za kilka dni.

Drugi autobus do pomarańczowej strefy był o dziewiątej. Michael wysiadł na końcu linii i zaczekał, aż autobus odjedzie. Na tablicy widniał napis:

WCHODZISZ DO CZERWONEJ STREFY

NA WŁASNE RYZYKO

W RAZIE WĄTPLIWOŚCI UCIEKAJ

Gdybyś tylko wiedział, pomyślał i ruszył przed siebie.