Читать книгу Diagnostyka prenatalna w praktyce - Группа авторов - Страница 10

Termin „długość ciemieniowo-siedzeniowa” (CRL) został zapożyczony od sformułowania przyjętego przez embriologów w początkach XX wieku, którzy analizowali strukturę zarodków uzyskanych z materiału związanego z wczesnym poronieniem. Zaobserwowali oni, że zarodki te przyjmują postać podobną do człowieka siedzącego na krześle. Takie ułożenie zarodka/płodu uniemożliwiało ocenę jego wielkości od głowy do stóp. Możliwa była natomiast ocena długości ciemieniowo-pośladkowej (siedzeniowej), która została od tego czasu powszechnie przyjęta jako wyznacznik wielkości zarodka/płodu.

Wczesna ocena ultrasonograficzna także używa tego sformułowania z powodu bardzo podobnego ułożenia zarodka/płodu między 6. a 14. tygodniem ciąży. Obecnie termin ten jest powszechnie przyjęty i charakteryzuje się wysoką czułością w ocenie prawidłowego datowania wielkości ciąży. Większość autorów uważa, że jest to najdokładniejsza metoda oceniająca wielkość ciąży po 12. tygodniu. Pomiar CRL jest uznawany za dokładniejszy od pomiaru wymiaru dwuciemieniowego płodu (BPD).

Wymiar ciemieniowo-siedzeniowy charakteryzuje się dynamiką wzrostu wynoszącą około 1 mm na dobę. Tendencja ta jest widoczna między 6. a 9.⁺³ tygodniem ciąży (ryc. 1.9.) [9, 13, 15].

Rycina 1.8.

Prawidłowa wielkość zarodka w 6.⁺³ tygodniu ciąży.

Rycina 1.9.

Prawidłowy pomiar długości ciemieniowo-siedzeniowej w 9. tygodniu ciąży.

Typowe wymiary pęcherzyka ciążowego oraz długości ciemieniowo-siedzeniowej (CRL) od 4. do 13. tygodnia ciąży przedstawiono w tabeli 1.1.

Tabela 1.1. Typowe wymiary pęcherzyka ciążowego oraz długości ciemieniowo-siedzeniowej (CRL)