Читать книгу Diagnostyka prenatalna w praktyce - Группа авторов - Страница 8

Używając głowicy endowaginalnej, w wielu przypadkach udaje się uwidocznić czynność serca jeszcze przed wyraźnym uwidocznieniem zarodka. Jest to spowodowane rytmicznym ruchem tych mięśni widocznym wzdłuż krawędzi pęcherzyka żółtkowego. Na tym etapie rozwoju ciąży (około 5. tygodnia ciąży) czynność serca charakteryzuje się niską wartością (między 60 a 90 uderzeń na minutę). Czynność ta zaczyna gwałtownie wzrastać między 6. a 10. tygodniem, uzyskując wartości maksymalne 180 uderzeń na minutę w okolicy 10. tygodnia ciąży (ryc. 1.7).

Rycina 1.4.

Prawidłowy pęcherzyk żółtkowy. Obraz uzyskany w 7.⁺² tygodniu ciąży.

Rycina 1.5.

Powiększony pęcherzyk żółtkowy (strzałka).

Rycina 1.6.

Hiperechogenny pęcherzyk żółtkowy.

Rycina 1.7.

Prawidłowa czynność serca płodu – 117 uderzeń na minutę. Obraz uzyskany w 6.⁺³ tygodniu ciąży.

W niektórych przypadkach czynność serca płodu jest trudna do uwidocznienia, nawet kiedy zarodek ma już 4 mm. Taka sytuacja jest akceptowalna. W przypadku kiedy zarodek przekracza długość 4 mm, a czynność serca jest w dalszym ciągu niewidoczna, jest to już objaw sugerujący nieprawidłowy rozwój wczesnej ciąży.

Osobnym tematem jest kwestia bradykardii jako objawu sugerującego zwiększone ryzyko poronienia. Większość autorów sugeruje, że występowanie czynności serca poniżej 100 uderzeń na minutę w 6./7. tygodniu ciąży i 120 uderzeń na minutę w 7./8. tygodniu ciąży wielokrotnie zwiększa ryzyko utraty ciąży [7, 15, 16].