Читать книгу Analiza przypadków klinicznych w psychiatrii - Группа авторов - Страница 25

Głównym celem leczenia epizodu depresyjnego jest uzyskanie jak najszybszej i pełnej odpowiedzi terapeutycznej oraz remisji objawowej. Osiągnięcie jedynie poprawy objawowej lub odpowiedzi terapeutycznej i utrzymywanie się objawów rezydualnych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem nawrotu objawów, brakiem powrotu do przedchorobowego funkcjonowania społecznego oraz częstszym występowaniem myśli i zachowań samobójczych. Po uzyskaniu remisji objawowej leczenie przeciwdepresyjne powinno trwać co najmniej 6 miesięcy (zdaniem niektórych ekspertów co najmniej 9 miesięcy). W przypadku epizodu depresyjnego o ciężkim i długotrwałym przebiegu, a także depresji z nasilonymi objawami somatycznymi należy kontynuować terapię przez co najmniej 9 miesięcy, a po tym okresie, jeśli pozwala na to stan psychiczny pacjenta (tzn. jeśli utrzymuje się remisja), należy powoli zmniejszać dawki leków. Nie wolno odstawiać gwałtownie leków przeciwdepresyjnych, a zmniejszając ich dawki, trzeba pamiętać, że osoby w wieku podeszłym są bardziej narażone na wystąpienie silnych objawów odstawiennych, dlatego konieczne jest w tej populacji zachowanie szczególnej ostrożności przy zmniejszaniu dawek leków przeciwdepresyjnych. Kontynuując leczenie przeciwdepresyjne u osób w wieku podeszłym, należy pamiętać o regularnym, częstszym niż w młodszej grupie wiekowej, wykonywaniu badań kontrolnych, w tym EKG, morfologii i jonogramu (ryzyko zaburzeń elektrolitowych). Z uwagi na fakt, że wiele osób odstawia leki zbyt wcześnie, tj. zaraz po ustąpieniu objawów chorobowych, należy już przy rozpoczynaniu leczenia uprzedzić pacjenta o konieczności długotrwałego zażywania leków oraz o ryzyku związanym z przedwczesnym zakończeniem terapii.

Schematyczne ujęcie leczenia farmakologicznego omawianego pacjenta znajduje się w tabeli 2.

Tabela 2.

Leczenie farmakologiczne depresji u osoby w wieku starszym

* Jarema M. (red.): Standardy leczenia farmakologicznego niektórych zaburzeń psychicznych (wyd. 2). Via Medica, Gdańsk 2015.

PIŚMIENNICTWO

1. Jaracz J.: Leczenie depresji u osób w wieku podeszłym. W: M. Jarema (red.), Standardy leczenia farmakologicznego niektórych zaburzeń psychicznych. Via Medica, Gdańsk 2015, 75–80.

2. Jarema M.: Depresja w chorobach somatycznych. Medipress Psychiatr. Neurol. 1999, supl. 7, 17–22.

3. Jarema M. (red.): Standardy leczenia farmakologicznego niektórych zaburzeń psychicznych (wyd. 2). Via Medica, Gdańsk 2015.

4. Karp J.F., Whyte E.M., Lenze E.J. i wsp.: Rescue Pharmacotherapy with duloxetine for SSRI nonresponders in late life depression: Outcome and tolerability. J. Clin. Psychiatry 2008, 69, 457–463.

5. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Badawcze kryteria diagnostyczne. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Kraków, Warszawa 1998.

6. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Badawcze kryteria diagnostyczne. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Kraków, Warszawa 1997.

7. Papakostas G.I., Fava M., Thase M.E. i wsp.: Treatment of SSRI-resistant depression: A meta-analysis comparing within- versus across-class switches. Biol. Psychiatry 2008, 63, 699–674.

8. Woroń J., Wordliczek J., Filipczak-Bryniarska I.: Koanalgetyki w leczeniu bólu. W: M. Malec-Milewska, J. Woroń (red.), Kompendium leczenia bólu. Medical Education, Warszawa 2012, 47–52.