Читать книгу Psychogeriatria - Группа авторов - Страница 13

Otępienie jest poważnym i rosnącym problemem zdrowotnym na całym świecie. Jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności i śmiertelności u osób w podeszłym wieku. Prognozy wskazują, że częstość występowania zespołów otępiennych będzie nadal gwałtownie wzrastać. Szacunkowo liczba osób z demencją na całym świecie w 2010 roku wyniosła 35,6 mln i oczekuje się, że będzie się podwajać co 20 lat, do 65,7 mln w 2030 roku i 115,4 mln w 2050 roku. Choroba ta jest poważnym problemem zdrowia publicznego związanym ze starzeniem się społeczeństwa. Dotyka około 6% osób w wieku powyżej 60 lat w krajach rozwiniętych [3, 4].

Rozpowszechnienie i częstość występowania otępienia wzrasta wraz z wiekiem. Demencja jest rzadkością przed 50. rokiem życia. U osób w wieku powyżej 65 lat częstość występowania demencji wszystkich typów wynosi około 7%. W przedziale wiekowym od 65 do 69 lat częstość ta wynosi tylko od 1 do 2%, natomiast w przedziale od 85 do 89 lat zwiększa się od 20 do 25% i nadal stopniowo rośnie w kolejnych latach. Częstość występowania nowych przypadków otępienia określa się na około 1 na 100 rocznie w wieku 70 lat i wzrasta do 2–3 nowych przypadków na 100 rocznie około 80. roku życia.

Ogółem, znacznie więcej kobiet niż mężczyzn ma otępienie, dlatego że kobiety żyją dłużej. Jednak kobiety i mężczyźni mają równe ryzyko rozwoju tego schorzenia w określonym wieku. Rasowe bądź etniczne różnice nie odgrywają istotnej roli w ryzyku zachorowania na otępienie [5].

Najczęstszą przyczyną otępienia jest choroba Alzheimera. Jej rozpowszechnienie jest wysokie, ale również okres przeżycia pacjentów dotkniętych tą chorobą jest relatywnie długi. Typowy rozkład występowania chorób otępiennych rozkłada się następująco: choroba Alzheimera (70%), otępienie z ciałami Lewy’ego (15%), zaburzenia poznawcze o podłożu naczyniowym lub według DSM-5 naczyniowe zaburzenia neuropoznawcze (10%), otępienie czołowo-skroniowe (5–10%), wszystkie pozostałe rodzaje otępienia (5–10%) [6, 7].

Dane epidemiologiczne dotyczące rozpowszechnienia zaburzeń otępiennych w Polsce podkreślają wagę problemu również w naszym kraju. Szacuje się, że otępienie dotyczy 1,9% populacji w wieku 65–69 lat i wzrasta do 16,5% wśród osób w przedziale wiekowym 80–84 lata. Obecnie w Polsce jest prawdopodobnie około 470 000 osób z otępieniem (wliczając osoby niezdiagnozowane i nieleczone), w tym około 200 000 pacjentów zdiagnozowanych i leczonych z powodu choroby Alzheimera. Wyniki dużego badania epidemiologicznego PolSenior sugerują podejrzenie otępienia u ¹/₃ osób badanych powyżej 65. roku życia, będących reprezentatywną próbą dla populacji polskiej [8].

Doniesienia naukowe dotyczące rozpowszechnienia otępienia w Polsce wskazują, że jego występowanie w populacji osób powyżej 65. roku życia wynosi od 5,7% do 10%. Opierając się na wynikach tych badań, liczbę chorych z otępieniem można oszacować na 300 000 do 500 000 [9].