Читать книгу Psychogeriatria - Группа авторов - Страница 9

• Powyższe rozważania pokazują, że psychopatologia wieku podeszłego ma wiele złożonych i nakładających się na siebie uwarunkowań.

• Patologiczne symptomy należy zawsze różnicować ze zmianami towarzyszącymi fizjologicznemu starzeniu się. Łatwo jest wpaść w pułapkę polegającą na niedocenianiu lub przecenianiu skarg zgłaszanych przez pacjenta geriatrycznego [15]. I tak na przykład, jeśli młody człowiek kładzie się do łóżka, przestaje kontaktować się ze znajomymi, nie wychodzi z domu, skarży się na uporczywe zmęczenie i brak energii, z pewnością wzbudzi zaniepokojenie otoczenia i trafi do lekarza z podejrzeniem depresji. Takie same objawy u osoby w podeszłym wieku mogą zostać uznane za „normalne” i skwitowane stwierdzeniem „starość – nie radość”. Z kolei zapominanie o umówionym spotkaniu i częste gubienie różnych drobiazgów u młodej osoby zostaną przypisane roztargnieniu, a u starego człowieka mogą być potraktowane jako objaw rozwijającego się otępienia.

• Biorąc pod uwagę zjawisko starzenia się społeczeństwa, znajomość zagadnień związanych z psychiką pacjentów geriatrycznych jest niezbędna dla klinicystów, zarówno psychiatrów, jak i reprezentujących inne specjalności, oraz dla szerokiego grona pracowników medycznych. Nie ma zdrowia bez zdrowia psychicznego! A – jak pisał Kępiński – „z biologicznego punktu widzenia przedział pomiędzy psyche a soma jest całkowitą fikcją” [12].