Читать книгу Psychogeriatria - Группа авторов - Страница 18

• Zaburzenia procesów poznawczych, a przede wszystkim upośledzenie w zakresie pamięci, są najczęstszymi przyczynami niepozwalającymi osobom starszym na niezależne, samodzielne życie oraz pozbawiającymi ich autonomii. Stanowią główną przyczynę niepełnosprawności i zależności od opieki wśród ludzi starszych na całym świecie.

• Rozpoznanie zespołu otępiennego we wczesnym etapie choroby i wdrożenie działań terapeutycznych opóźnia postęp choroby oraz daje pacjentom możliwość utrzymania niezależności przez jak najdłuższy okres, co znacząco wpływa na ich jakość życia i samoocenę.

• W rozpoznawaniu otępienia należy posługiwać się określonymi kryteriami diagnostycznymi. Wymaga to specjalistycznej wiedzy i doświadczenia klinicznego. Często w procesie diagnostycznym biorą udział specjaliści z różnych dziedzin.

• Poszczególne choroby otępienne wyróżnia specyficzny profil zaburzeń funkcji poznawczych, który określa się w pełnym badaniu neuropsychologicznym.

• Najlepsze efekty w leczeniu zespołów otępiennych można uzyskać poprzez połączenie metod farmakologicznych z działaniami niefarmakologicznymi.

• Ważnym wyzwaniem w leczeniu demencji jest diagnozowanie przypadków odwracalnego otępienia, takich jak przewlekłe zatrucia lekami, niedobór witamin, krwiaki, depresja, wodogłowie normotensyjne i niedoczynność tarczycy.

• Zespoły otępienne i powiązane z nimi zagadnienia, takie jak profilaktyka, edukacja, terapia oraz opieka, są obecnie jednym z głównych wyzwań dla europejskiej opieki zdrowotnej, a także dla lokalnej i światowej polityki społecznej.