Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 14

Wirusy są bezwzględnymi pasożytami wewnątrzkomórkowymi, zdolnymi do zakażenia wszystkich żywych organizmów występujących na kuli ziemskiej, poczynając od najprostszych komórek bakteryjnych, a kończąc na złożonych organizmach ssaków. To sprawiło, że w toku ewolucji konieczne było wykształcenie i rozwinięcie przez organizmy wyższe mechanizmów pozwalających na szybkie wykrycie zakażenia wirusowego, a także umożliwiających ochronę przed taką infekcją. Wirusy zakażają wiele typów komórek, a ich zdolność namnażania się i rozprzestrzeniania w organizmie gospodarza jest ściśle uzależniona od obecności permisywnych komórek docelowych, w których powielają swój materiał genetyczny i generują wiriony potomne. Jednak rozsiew wirusów może być nieskuteczny, gdy będą sukcesywnie eliminowane przez mechanizmy układu odpornościowego lub gdy ich namnażanie się będzie tak intensywne, że zniszczą swojego gospodarza.

To, w jakim stopniu antygeny wirusowe są prezentowane mechanizmom obronnym, jest zależne od replikacji wirusa i kontrolowane złożonymi relacjami wirus–komórka docelowa, czyli zjadliwością danego szczepu wirusa, jego dawką zakaźną, a także typem komórki docelowej. Namnożenie się wirusa w komórce zależy od jej permisywności (obecność receptora powierzchniowego umożliwiającego wnikanie wirusa, jego replikację i powstanie wirionów potomnych), odporności (brak receptora dla danego wirusa lub zmutowany, uniemożliwiający zakażenie komórki), czy też niepermisywności (obecność odpowiedniego receptora powierzchniowego, ale brak replikacji wirusa, chociaż niektóre jego geny mogą ulegać ekspresji).