Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 4

Wirusy stanowią dużą i zróżnicowaną morfologicznie oraz pod względem wielkości grupę subkomórkowych (pozbawionych struktur komórkowych) czynników zakaźnych. Ich nazwa pochodzi od łacińskiego słowa virus, które oznacza jad lub truciznę. Pojedyncze cząstki wirusów noszą miano wirionów. Replikacja wirusów zachodzi wyłącznie wewnątrz żywych, wrażliwych (permisywnych) komórek, gdyż patogeny te nie mają żadnej aktywności metabolicznej niezależnej od komórki gospodarza, w której się namnażają. Na podkreślenie zasługuje fakt, że wirusy charakteryzują się opornością na antybiotyki, są natomiast wrażliwe na interferony (specyficzne białka przeciwwirusowe) oraz leki przeciwwirusowe.

W 1980 roku Międzynarodowy Komitet Taksonomii Wirusów (International Committee on Taxonomy of Viruses, ICTV) stworzył nadal obowiązującą rozwiniętą definicję wirusów, która opisuje ich wspólne cechy:

■ Wirion zawiera tylko jeden typ kwasu nukleinowego (DNA lub RNA).

■ Reprodukcja wirusów zachodzi w procesie syntezy de novo.

■ Wirion nie wykazuje cech wzrostu ani nie ma zdolności do bezpośredniego podziału.

■ Wirion nie ma w genomie informacji dla syntezy systemu umożliwiającego wytwarzanie energii (układu Lipmanna).

■ Wirion wykorzystuje rybosomy komórki gospodarza, co przesądza o jego bezwzględnym pasożytnictwie.