Читать книгу Lífsgleði – sjálfsævisaga - Margit Sandemo - Страница 10

8. kafli

Ég man smáatriði illa en get þó nefnt sitthvað smálegt frá Seley. Sparksleðann sem sést varla lengur. Leiðinlega bilið milli nærbuxna og sokka svo maður varð blár á lærunum við að búa til engla í snjóinn. Að þurfa að hneigja sig fyrir kennurum og öllum fullorðnum. Að sækja mjólkina í fjósið, kílómetraleið. Bóndinn sat í skúrnum fyrir framan og mældi mjólkina með ausu í föturnar okkar. Einu sinni datt ég í hálku og mjólkin helltist niður. Vinnukonan sem var með mér sló mig utan undir. Hún átti að bera mjólkina en lét mig gera það.

Við fórum í lautarferðir í Ásana, stóran grafreit frá járnöld þarna á eynni. Þar var svokallað skipskuml, steinar reistir svo þeir mynduðu útlínur skips. Við ætluðum að skoða þetta en þegar ég ætlaði að ganga inn milli steinanna, fann ég svo sterkan vind á móti mér að ég náði varla andanum. Ekki þarna inn, hugsaði ég. Ekki þarna inn! Þetta var ill gröf.

Meðan hin voru fyrir innan, lét ég sem ég hefði mikinn áhuga á framhlið eins steinsins. Ég hvíslaði þakkarorð.

Löngu síðar vorum við Ásbjörn á ferðalagi á Seley ásamt Evu systur og Axel bróður til að rifja upp bernskuminningar. Við fórum út í Ásana og ég ákvað að vera nú ekki með neinn barnaskap. En allt kom fyrir ekki! Ég komst ekki inn í steinahringinn. Í staðinn hljóp ég eins og ég gat að bílnum og gerði mig að athlægi frammi fyrir hópi ferðamanna.

Ég veit ekki hvað þetta var með bernskuminninguna.