Читать книгу Lífsgleði – sjálfsævisaga - Margit Sandemo - Страница 7

5. kafli

Svo fór ég í skóla. Eva var einum bekk á undan mér, hún hafði þjófstartað í Valdres. Mér gramdist að vera bara næstbest í bekknum. Bestur var fimm ára bróðir minn, Axel. Hann fékk leyfi til að byrja snemma af því hann varð læs þriggja ára, skrifandi fjögurra, var afskaplega námfús og fróðleiksþyrstur.

Þrátt fyrir gremjuna var ég hreykin af honum. En ég var öllu barnalegri en hann. Ef mér tókst ekki eitthvað fauk svo í mig að ég fleygði pennanum í vegginn eða lét mig síga undir skólaborðið og ég var oft ávítuð fyrir að sitja ekki kyrr, tala að óþörfu, þrasa við kennslukonuna og hlaupa heim í frímínútunum. Við áttum heima rétt hjá skólanum.

Þrátt fyrir ungan aldur gaf Axel tveimur stelpum í bekknum hýrt auga. Þær hétu að mig minnir Gunhild Aagaard og Anna-Greta Jeppson (með ljósar fléttur). Þarna var líka strákur frá Chile, Carlito, mesti ærslabelgur, glaðlyndur og skapmikill... og annar sem hét Nogi og var alltaf með hor. En ég var svo sem ekkert farin að taka eftir strákum þá.

Við fórum eitt sinn í skólaferð út fyrir bæinn, ég man ekki hvað staðurinn hét. Einn bekkjarbróðirinn átti heima þar. Ég man ekki lengur hvað við ætluðum að skoða þarna og var nógu merkilegt til að sýna skólabekk. En þarna var fallegt, hæðadrög, glampandi hreinar klappir og fjölbreytt blómskrúð um allt. Þetta var í námunda við Eystrasaltið.

Við skemmtum okkur vel við stóra sögunarmyllu. Strákur­inn sem átti heima á staðnum hljóp um á háum timburhlöðunum og við hin reyndum líka. Kennslukonan áleit þetta viðsjárvert og sagði okkur að fara í feluleik í staðinn. Við hlýddum fúslega, enda nóg um felustaði.

Ég, sem alltaf þurfti að vera snjöllust, hljóp langt frá hinum og faldi mig í skoti milli viðarstæða. Þær voru margar á stóru svæði.

Ég sat hljóð, kastaði mæðinni og hlustaði á hrópin í hinum. Þau voru langt í burtu og virtust leita í hina áttina.

Og þá... það sem síðan gerðist er óljóst. Maríuhæna kom við sögu... og stór, ókunnugur maður, skuggi sem nálgaðist.

Eftir það mundi ég ekkert. Ekki hvernig leikurinn endaði, heimkomuna eða hversu lengi við bjuggum í Blekinge.

Næst man ég að við áttum heima í Täby, leiðinlegu úthverfi Stokkhólms... að minnsta kosti leiðinlegu fyrir þann sem hafði dvalið meðal hárra fjalla, leikið sér í dýrðlegum görðum og við sjóinn. Mig rámar ekki einu sinni í ferðalagið eða komuna þangað.

Ekki vissi ég þá að þetta voru fyrstu skuggarnir af Myrkrinu sem átti eftir að setja svip á mikinn hluta ævi minnar. Ég vissi ekki að ég hafði hæfileika til að útiloka allt óþægilegt og gleyma hlutum í langan tíma. Ég vissi ekki að þarna milli viðarstæðanna upplifði ég það sem myndi fylgja mér alla ævina. Ég setti það í gleymskuna.