Читать книгу Lífsgleði – sjálfsævisaga - Margit Sandemo - Страница 15

13. kafli

Hitt.

Það var það sem ég mátti ekki tala um en gerði samt.

Í kringum mig sveimaði einkennilegt líf eða annars konar líf. Út undan mér sá ég verur flögra hjá og hverfa svo. Á götunum í Strängnäs mætti ég manneskjum, í lestinni og á leiðinni til eða frá, en ég vissi aldrei hvort þær voru lifandi eða ekki. Afturgöngur líta oftast út alveg eins og við hin. Þær hafa hins vegar þann óþægilega vana að gufa bara upp eða líða gegnum aðra manneskju.

Einu sinni var ég ánægð með þetta. Axel hafði komið inn um vorkvöld, gráfölur í framan. Við spurðum hvað væri að en það var ekkert, sagði hann bara. Um haustið sama ár gekk ég upp bratta hæðina, Lötbacken. Þá heyrði ég eitthvað neðan frá þjóðveginum. Skóglendi var á annan veginn, opið svæði hinum megin. Þetta var hestvagn á mikilli ferð á bak við tré. Það var tekið að skyggja en ég sá samt allvel til. Ég heyrði greinilega hófa tveggja hesta smella á veginum og vagnhjólin gnísta og skrölta í mölinni.

Svo kom farartækið í ljós. Mér varð heitt og kalt til skiptis. Þetta var afar gamaldags vagn, með kjálkum og stórum hjólum... en engum hestum. Hann skrönglaðist hjá og hvarf við næstu hæð.

Ég kom lafmóð inn og sagði frá. Fjölskyldan sat að kvöldverði og hafði hóflegan áhuga því ég hafði nefnt undarleg atvik áður. En Axel starði á mig.

-En... sagði hann svo. -Þetta er það sem ég sá í vor! Alveg það sama og ég varð svo hræddur að ég þorði ekki að segja það neinum.

Mikið varð ég ánægð. Ég hló af gleði. Það var þá ekki bara ég sem sá sýnir, eða skáldaði hlutina.

Við ræddum þetta og allir gátu lagt eitthvað til málanna, nema mamma. Hún sat bara þögul og hlustaði. Hún var líka trúaðri en við. Ekki get ég sagt að sögur yngri bræðra minna hafði verið ýkja dularfullar en þetta spjall róaði mig mikið.

Ég fór því aftur að segja frá hálfsýnum mínum eða hvað var hægt að kalla það, þær voru stundum heilar. En nú gætti ég þess við hvern ég talaði. Ég var búin að fá nóg af Þú ert ekki í lagi! Hættu þessu bulli! og að ég hlyti að sjá ofsjónir.

Nú fór rólegt tímabil í hönd. Engir dagar hurfu, vikur eða mánuðir. Ég gleymdi þó að segja að ég bjó víst í leiguherbergi í Strängnäs um tíma en það kemur til af venjulegri gleymsku, ekki sálarmyrkrinu. Eina minning mín um þann tíma var að ég gekk gegnum kirkjugarðinn við dómkirkjuna og sá veru rísa upp bak við legstein og beygja sig niður aftur. Þegar ég kom að steininum var enginn þar. Þetta er svo sem ekki merkileg minning.

Sem barn var ég vitaskuld hrædd við sýnirnar. En ég lærði fljótt að þeir dánu, úr Eftirlífinu, eru meinlausir. Þeir fara að mestu sinna ferða í sínum heimi og sjá okkur hin ekki. Mjög óvenjulegt er að þeir hafi samband. Eins og ég sagði líta framliðnir út eins og við, eru ekki beinagrindur sem hengslast um. Aðrar sýnir, úr Hliðarlífinu, eins og ég kallaði það, voru öðruvísi. Með árunum áttaði ég mig á því hvað þetta var, einkennilegar og óljósar sindrandi súlur úr lit og ljósi, sem ég sá stundum við hlið manneskju. Sem barn fannst mér þarna vera um að ræða einhvers konar orku.

Nei, þá var ég hræddari við Myrkrið. Gleymdu stundirnar og það sem þær kynnu að geyma.