Читать книгу 'n Vrou gaan dokter toe - Ray Kluun - Страница 9

Jullie leefden beestachtig gelukkig, maar daar is gewoon een einde aan gekomen.

Jan Wolkers, uit Turks fruit (1969)

Ek parkeer my Chevrolet Blazer voor ons huis in Amstelveense Weg, aan die rand van die Amsterdamse Bos.

Ek haat die Amsterdamse Bos, ek haat Amstelveense Weg en ek haat ons huis. Vyf jaar lank het ons in die middel van die stad gewoon, in ’n eersteverdiepingwoonstel in Vondelstraat. Binne twee maande ná die geboorte van Luna wou Carmen trek. Sy was keelvol daarvoor om die nie-optelbare maar o-so-cool driewielstootwaentjie teen die trap te moet opsleep nadat sy eers twintig minute moes rondry op soek na ’n parkeerplek. En ná die keer toe ons, net toe ons met ’n piekniekmandjie en bottels rosé op ’n kombers in Vondelpark ons sit gekry het, agterkom dat Carmen – “nee, jy sou dit saambring, Steyn” – die doeke vergeet het, het sy ’n intensiewe veldtog vir Amstelveen van stapel gestuur. ’n Huis met ’n eie tuin. Uiteindelik het dit ’n huis in Amstelveense Weg geword.

Die swart Beetle staan so vyftig meter straatop – Carmen is al tuis. Ek tel Luna uit die motor, loop na die voordeur, haal diep asem en steek die sleutel in die sleutelgat. Ek is senuagtig, en dít was ek in 1995 laas, toe Ajax nog in die laaste minute daardie 1-0 teen AC Milan moes verdedig.[1]

 Luna is my sonstraaltjie. Sy verjaar op dieselfde dag as ek, en met haar geboorte is ek daarvan verseker dat my vriende selfs as ek sestig word na my verjaardag sal kom. Hulle sal sekerlik nie my dogter se mooi, vietse vriendinne wat dan daar sal rondloop, wil misloop nie.

’n Ruk lank is dit ’n aand soos alle aande. Toe Luna vir Carmen sien, kry sy ’n glimlag wat haar gesig byna in twee deel. Carmen roep haar gebruiklike uitgerekte “LUUUNAAA!”, trek skewebek, boots Luna se waggelende peuterdraffie na, hurk en omhels haar. Luna antwoord dan ekstaties: “MAMAAAAA!” Vanaand ontroer die toneeltjie my meer as gewoonlik.

“Hallo, my lief, ” sê ek toe Carmen regop kom en soen haar op haar mond. Ons omhels mekaar en begin terstond huil. G’n gewone aand meer nie. Ek hou haar styf vas en kyk oor haar skouer, na niks. Ek sê alles sal uiteindelik wel weer regkom, net soos ’n halfjaar gelede. Ek kan aan niks beters dink om te sê nie.

Sy klim in die bed en ek trek haar na my toe. Ons begin soen. Ek merk aan haar bewegings dat sy opgewonde word. Sonder om iets te sê, skuif ek my kop ondertoe. Toe sy kom, druk sy haar sopnat mik op teen my gesig.

 Wanneer Carmen in die slaapkamer uittrek, kyk ek na haar borste. Toe ek haar die eerste keer kaal gesien het, het ek oopbek na haar lyf gestaar. Ek het gestamel dat ek nog nooit iemand met so ’n lyf in die bed gehad het nie. Sy het gelag en gesê sy kon vroeër die aand in Rosa’s Cantina sien ek kon my oë nie van die lae hals van haar swart T-hemp hou nie. Ná Luna se geboorte het haar borste ’n bietjie begin hang, maar nie dat hulle vir my minder mooi was nie. Steeds kan Carmen my spuls maak deur net uit te trek en daardie fantastiese tiete van haar los te skud. Aand na aand is dit vir my ’n fees. Die lewe saam met Carmen is in elk geval ’n fees vir liggaam en gees.

“Naai my, nou!” fluister sy. Ons naai met mening. Toe sy voel ek is byna daar, sê sy met hunkerende oë: “Kom maar, spuit my vol,” en met ’n paar harde laaste stote kom ek; byt op my lip, want Luna is in die kamer langsaan.

Onmiddellik ná my orgasme begin sy weer huil.

“Kom nou, my lief,” fluister ek. Ek soen haar hare en bly minute lank op en in haar lê.

“Ons gaan volgende week net doodgewoon aan met jul verjaardag, hoor,” sê sy ’n bietjie later, toe ek die lig afgeskakel het. “Miskien is dit die laaste keer dat ek daar kan wees.”