Читать книгу Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке) - Рәдиф Гаташ - Страница 3

Мең дә бер кичәне исән

Кичалган Шәһрезадә!

Мин сиңа килдем: сөюдән

Бармы, әйт, берәр чара?

Акылыңа, гүзәллегеңә

Ихтирам саклыйм чиксез:

Күзеңдә – гасырлар сере,

Күңелеңдә – дәрья, диңгез!

Чорлар аша да очрашып

Сөйләшү мөмкин, беләм,

Күңелем, тыңла, уянган,

Тулган мең сорау белән!

Мин дә мәхәббәт көченнән

Тетрәнгән бер бүз бала,

Сиңа дәшәм, Шәһрезадә:

Бармы ул мәңгелек көчтән

Коткарыр бер-бер чара?

Җавап бир, Шәһрезадә!

Әй, беренче кабат күрү!

Сине очраткан бер төн

Ачты каршымда дөньяның

Тылсымлы, сихри битен.

Төн кара, бик якын ара —

Янымда буй кыз бара:

Болыттай кара чәчләрең,

Күмердәй күзләр кара.

Адаштырды карашың күп

Гасырга әллә мине?

Мин, янып: «Мәҗнүн мин», – дидем,

Син, көлеп: «Ләйлә!» – дидең.

Төн кара… Төн аша һаман

Күмердәй күзләр бага.

Кем әйталыр: якынмы ул,

Еракмы ике ара?

Янымда Бәхет бара.

Тезелде сүзләр кәгазьгә…

Тама да кибә карам…

Җирдә ничәнче ул, буй кыз,

Калдырган бәхет-яраң?

Кем синең серне ачалган?

Болытмы син йә җилме?

Кагылдың, киттең. Мин калдым,

Тетрәнеп калдым, тиле!

Кем сиңа үпкәли алыр

Йә ачу саклар сиңа?

Яратылгансың һәр йөрәк

«Гаебең»не акласынга!

Минме соң беренче гашыйк?

Соңгымы җанда ярам?

Бәлки, яңа шагыйрең мин?

Тагын исмең кабатлана —

Исмеңне пакьли карам!

Зур рәхмәт тапкан анама! —

Мин – талант, көчле талант…

Әй, горур гүзәл, син мине

Ярат тик, мәңге ярат!

Тик уйлама: минем көчем

Җыр, иҗат түгел, бүтән…

Мин – гашыйк. Кешеләргә мин

Кояштай сөю йөртәм…

Мин сиңа карыйм… Син горур

Илаһи көчләр белән.

Ә мин бүтән… Мин янып һәм

Яндырып сөя беләм.

Сөю илтәм сиңа! Шуңа

Мин – талант, көчле талант…

Әй, горур гүзәл!

Шагыйрьне

Шул талант өчен ярат!

Бер йөрәк бу… Күпме яну!

Эзләргә эз ялгана.

…Мин яраттым. Ярат син дә,

Тик уйнама, алдама.

Бу – минем дөрләп януым,

Шуңа җан шәрран яра;

Ышан син дә – күзләр аша

Җаныма сынап кара!

Син миңа гүя диңгезче

Табынган диңгез кебек,

Ял алырга дулкынында:

Карашың – чиксез өмет…

Мин исә – дулкын, җил дусы —

Табигать кошы кебек,

Яшьлегем белән хушлашам,

Диңгезгә, эчкә кереп.

Бер йөрәк бу! Күпме яну:

Эзләр тагын ялгана.

Сиңа бу җыр! Мин яраттым,

Син дә сөй. Сөй – алдама.

Арабызда ничәнче төн!

Гүя бер гасыр ара…

Кара чәчләргә кар төште…

Юк, кара төн агара.

Урамда, күр, карлар ява,

Кар күмә җирнең өстен…

Кайда сез, гөлләр, үләннәр? —

Буранлый бишенче төн.

Язга ерак, ерак… Ник мин

Яз көтәм, Кояш көтәм?

Очрашу вәгъдә ит, миңа

Җылы кирәкми бүтән.

Шундый ак, якты төннәрем! —

Төннәр кардан агара.

Ә хисләрем яшь, саф, кайнар, —

Тагын якты бир аларга! —

Сине уйлап яңара!

Сүзләрем яңа түгелдер,

Яңартсын сөйгән йөрәк…

Сүз нәрсә ул? Ирдәй горур

Яшәргә мине өйрәт!

Бардыр ул мәхәббәт өчен

Сүздә утларга кергән,

Һәм бар – чын сөюдән, сүзсез! —

Үлемнең үзен җиңгән!

Һәм беркөн җирдә бәхеттән,

Мәҗнүндәй, өмет кискәч,

Үлем теләгәннәр бардыр,

Шатлык кизләве кипкәч.

Мондый уй нигә? Бу язмыш

Кешегә нигә, йөрәк?

Әй, җиһан! Сөюгә лаек

Горур яшәргә өйрәт!

Мәңге яшәүгә өйрәт!

Син – айның җиденче киче,

Күзләрең – төннең төсе;

Җиденче кич сине уйлыйм,

Бу җырым – җиденчесе.

Син җиде диңгез артында,

Мин – сине сөйгән егет,

Эзлим сиңа илткән юлны,

Җитмеш җәһәннәм чигеп.

Син – җиденче, кече матур,

Мин дә иң кече – йортта.

Сине сөйгәнгә, сихерче

Яндыра мине утта…

Әй, нигә әкият?! Чынлык син,

Күзләрең – төннең төсе;

Ничәнче көн сине уйлыйм!

Бу җырлар синең өчен! —

Сиңа бара җиденчесе!

Күңелдә ничәнчесе?..