Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 44

Moeg, en magtig ongeduldig vol

ongeduld wat lééf. Wat ek hier nog kan weet –

en daar is veel – voel ook te smal al.

Hut

van my wese, wat op ’n wye verlatenheid

reeds meer as veertig jaar getrou

sy klein skoorsteen laat rook

het, my goed én goed beskut

het, min of meer, teen so veel were –

die hittes as die kimme gekook

het, die valwinde se blindende venyn

van sand, die vlym wat nag is en winter –

nederige jort

van die steppe:

jy’t te klein

te donker

en te benoud geword.