Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 54

Ek het vergeet wat ons gesê het, lief,

die tyd het oud geword –

en ek lê eenkant niemand praat

daar’s niemand nie – het stil geword.

Kind wat my nooit sal ken nie

nooit en nooit nie – stief grootgeword . . .

Nooit weer in die krom van jou lyf

my lyf as ek slaap nie, o Abélard –

maar koud en vrugloos en alleen

in ’n huis in die wind

vroetel en nie vind nie . . .

ou hande in papiere papiere papiere

het kinds geword.