Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 3 - Tryna du Toit - Страница 12

Karin het eers daaraan gedink om van die verpleegsters te vra om saam met haar te ry. Dit was so ’n volmaakte herfsmiddag en hulle sou dit miskien geniet om uit te kom. Maar Kitty, wat eintlik die een is wat aangebied het om saam te ry, was vanmiddag aan diens en Karin besluit om maar liewer alleen te ry.

Tot dusver het sy die plaasritte nog glad nie eentonig gevind nie. Daar het altyd ’n nuwe ervaring aan die einde van elke rit gewag. Dat sy nog altyd helder oordag kon uitgaan, het natuurlik gehelp om dit makliker te maak en hoewel sy reeds ’n paar keer verdwaal het, was sy gelukkig nog altyd voor donker weer terug in die dorp. Die tyd moet egter kom dat die nag haar op vreemde paaie sal oorval en sy probeer so goed moontlik die verskillende paaie onthou sodat sy later selfs in die nag, as die donkerte reeds bekende bakens uitgewis het, nog haar pad sal kan vind.

Sy kom gouer as wat sy verwag het by die hek met die naambord Oupossie. In die veertien dae het sy geleer dat jy maar moet aanstoot as jy al jou plaasritte voor donker wil klaarkry. Sy besluit om reguit na die plaashuis toe te ry soos Isak Roux haar eenkeer aangeraai het. Daar kan sy hoor hoe om by die werkers se huise te kom, en as die boer gaaf is, stuur hy dalk nog iemand saam om haar die pad te wys.

Arrie du Randt het op die stoep gesit en koffie drink toe hy die dreuning van die motor hoor.

“Dis seker die dokter,” sê hy vir sy ma, wat besig is om haar varings en ander stoepplante nat te gooi. “Hy sal seker eers gou ’n bietjie koffie wil drink.”

“Die koffie is op die stoof,” antwoord sy. “Ek hoop tog dis die dokter – die arme Jakop het al swaar genoeg gekry.”

“Dis sy verdiende loon,” is Arrie se ongevoelige opmerking. “Die eerste naweek dat ons almal van die huis af weg is, hou hy partytjie en gaan lol boonop met ’n ander man se vrou. Wat anders as moeilikheid het hy verwag?”

“Ag, Arrie, Jakop kon mos nie geweet het almal sal saam baklei nie,” berispe sy ma hom, hoewel sy goed verstaan hoekom haar seun so omgekrap is. Die werk op die plaas het feitlik tot stilstand gekom en dit sal dae duur voor Jakop en die ander beseerdes weer op hulle pos is.

“Wel, hy behoort van beter te weet,” sê hy. Dan kyk hy fronsend na die rooi tweesitplekmotor wat tussen die rantjies verskyn. “Dis nie ’n dokter nie,” vervolg hy vies. “Deksels, wanneer is een van hulle dan van plan om te kom? Ek sal seker maar weer moet bel.”

“Gaan ontvang darem eers die mense,” sê sy moeder. “Miskien vra hulle net die pad of iets – ek ken glad nie die motor nie.”

“Dis ’n vrou,” sê Arrie terwyl hy opstaan. Nog steeds vies oor die dokter wat nie opdaag nie, stap hy die vreemdeling wat so ontydig hier aankom, ongeduldig tegemoet.

Sy humeur koel dadelik af toe hy die besoeker van naderby sien. Die meisie het ’n bruin romp met ’n wit bloese en ’n los rooi baadjie aan en jy kan haar deur ’n ring trek. Sy dra nie ’n hoed nie en die son blink in haar kort swart hare. Die besondere blou van haar oë onder die mooigevormde swart wenkbroue tref hom dadelik en hy dink dat hy lanklaas so ’n mooi meisie gesien het. Wat sy ook al wil hê, hy is bly dat sy by Oupossie aangekom het.

“Goeiemiddag,” groet hy vriendelik terwyl hy sy hand na haar toe uitsteek. “Ek is Arrie du Randt.”

Sy lê haar hand in syne en kyk glimlaggend op na hom en van daardie oomblik af was Arrie haar gewillige slaaf.

“Goeiemiddag, meneer Du Randt,” sê sy. “Ek is dokter De Wet.”

Dokter De Wet? ’n Oomblik staar hy haar onbegrypend aan, dan verhelder sy gesig meteens. Natuurlik! Die nuwe jong doktertjie. Maar net so skielik verdonker sy gesig weer en vererg sê hy: “Maar waarom stuur hulle dan vir jou, dokter De Wet? Waarom kom hulle nie self nie? Dis nie ’n vroumens se werk dié nie.”

“Is dit aan my bekwaamheid wat jy twyfel, meneer Du Randt?” vra sy en haar blou oë glinster ondeund.

“Dit het niks met die saak te doen nie,” sê hy ontevrede. “Hulle behoort albei van beter te weet as om ’n vrou te stuur. Ek is baie lus en bel dadelik vir Hugo Slabbert.”

“Dit sal jammer wees,” sê sy en ’n klein glimlaggie huiwer nog om haar mondhoeke. “Dit gaan juis maar moeilik om dokter Slabbert te oortuig dat ’n vrouedokter net so goed soos haar manlike kollegas is. As daar nog klagtes van die publiek ook bykom …”

“Ek is jammer,” sê hy boetvaardig. “In daardie geval sal ek natuurlik nie bel nie. Maar kom nader – my ma het koffie op die stoof.”

“Ek het eintlik net die pad kom vra,” sê sy. “As jy nie omgee nie, sal ek liewer dadelik gaan. Ek weet nie hoe lank ek besig sal wees nie en ek moet na nog ’n plaas toe gaan.

“Kom drink eers gou koffie,” dring hy aan. “My ma sal die nuwe dokter ook graag wil ontmoet. Daarna kan ons dadelik gaan – ek sal self vir jou die pad wys.”

Ná dié gul aanbod maak Karin nie verder beswaar nie.

Mevrou Du Randt lyk verbaas toe sy hoor die meisie is die nuwe dokter. Verstandiglik sê sy egter niks nie en Karin is bly daaroor.

Arrie du Randt voel egter nog glad nie gelukkig oor die saak nie.

“Ek verstaan nog nie waarom Hugo of dokter Roux nie self gekom het nie,” sê hy toe sy ma ingaan om die koffie te gaan haal. “Of maak hulle ’n gewoonte daarvan om vir jou al die onaangenaamste werk te gee?”

“Dokter Slabbert het vanmiddag ’n noodoperasie en dokter Roux is vroeg vanmiddag al die distrik in – ’n plaas daar naby die nedersetting. Ek is al een wat oorgebly het.” Sy kyk na hom en vervolg: “Gee my maar eers kans om te wys wat ek kan doen voor jy verder beswaar maak – of ’n ander dokter inroep.”

’n Aantreklike glimlag sprei oor sy gesig.

“Ek sal nie verder beswaar maak nie,” sê hy. “Ek sal ook nooit weer ’n ander dokter ontbied nie.”

“Nou spot jy met my,” berispe sy hom.

“Nee, ek spot nie – ek terg maar net ’n bietjie,” antwoord hy glimlaggend.

Onmiddellik nadat hulle koffie gedrink het, is hulle saam daar weg.

Arrie het sommer kortpad deur die veld gekies en hulle was baie gou by die werkers se huise. Een man sit met ’n sny aan sy gesig in die son voor sy huis en slaap.

“Waar is Jakop?” vra Arrie een van die vroue wat besig is om mielies te stroop.

“Binnekant,” sê sy en beduie na ’n huis daar naby.

“Sê vir hom die dokter is hier, hy moet uitkom.”

“Asseblief, meneer Du Randt!” Karin se stem klink koel en beslis. “Hulle moet liewer vir Jakop laat staan – ek wil eers self na hom kyk. Laat ons maar eers uitvind wat hierdie man makeer.”

Die vrou gaan terug na die mieliestropery. Maar sy hou Karin die hele tyd dop en skud kort-kort ongelowig haar kop. Sy ken nie ’n vroudokter nie.

Skynbaar onbewus van die opskudding wat sy veroorsaak, stap Karin nader.

Die snywond aan die man se gesig lyk lelik en hy het blykbaar heelwat bloed verloor, maar sy hart klop sterk en as daar nie ontsteking in die wond kom nie, behoort hy oor ’n dag of twee weer perdfris te wees.

“Ek sal ’n paar steke moet insit,” sê Karin. “Maar ek moet eers die wond ontsmet.” Sy kyk op na Arrie wat belangstellend toekyk en vra: “Sal jy my kan help, meneer Du Randt?”

“Ek sal probeer, Dokter. Jy moet maar net sê wat ek moet doen.”

Die man steun toe sy aan die wond raak, maak sy oë verward oop en sit regop. Hy weet eers nie waar hy is nie en gluur Karin aan.

“Sit stil, Piet,” beveel Arrie streng. Piet herken die stem en sit gehoorsaam terug. Karin ontsmet die wond, sit ’n paar steke in en gee die man ’n penisillieninspuiting teen moontlike ontsteking.

Arrie neem haar nou na Jakop se huis.

“En hier lê die belhamel,” sê hy toe hulle by Jakop kom.

Die man is bewusteloos en Karin ril toe sy die wrede wond aan sy kop sien.

Vlugtig ondersoek sy hom. Behalwe die gevaarlike wond aan sy kop is daar ook ’n meswond aan sy skouer en kneusplekke aan sy gesig en nek. Dis duidelik dat Jakop baie bloed verloor het en hy brand van die koors – ’n teken dat komplikasies reeds ingetree het.

“Hy moet onmiddellik hospitaal toe gaan,” sê sy toe sy opstaan. “Ek kan nie veel vir hom hier doen nie.”

“Ek sal dadelik die verewaentjie laat inspan,” stel Arrie voor. “Dit het motorwiele – hy sal heeltemal gemaklik wees. En moenie so verwytend na my kyk nie, Dokter, ek sou hom dadelik gestuur het, maar die polisie het gesê ek moet vir die distriksgeneesheer wag.”

Sy glimlag effens vir sy houding, maar hy sien dat die blou oë nog bewolk is.

“Ek verwyt jou nie, meneer Du Randt. Inteendeel, ek is baie dankbaar vir jou hulp.”

“Ek is bly ek kon help,” sê hy en sy stem is onverwags grof en diep. Die swarthaarmeisie maak die eienaardigste gewaarwordings in hom wakker.

Die son het net agter die blou rantjies begin wegsak toe Karin weer die dorp binnery. Sy voel vuil en moeg en effens bedruk, en nie heeltemal gelukkig met die verloop van die middag nie.

Die tweede besoek het haar heelwat hoofbrekens besorg – sy weet nou nog nie wat die kind makeer nie. Hy het nou al vier dae lank ’n hoë koors en was die vorige nag ylend, sê sy ma. Sy kliere is geswel en alles dui daarop dat dinge nie pluis is nie. Maar hoewel sy hom van kop tot tone ondersoek het, kon sy nie haar vinger op die moeilikheid lê nie. Sy het die seuntjie ’n inspuiting gegee en sulfapille gelaat, maar sy voel tog of sy onverrigter sake terugkeer. Sy begin ook bedenkings oor Jakop hê. Miskien dink dokter Slabbert dit was onnodig om hom hospitaal toe te stuur – miskien is die wond nie so ernstig soos sy gedink het nie. Ongeduldig skud sy dié gedagtes van haar af, maar sy bly bedruk.

Waarom voel ’n mens party dae so sterk en seker van jouself, wonder sy, en ander dae weer so hulpeloos en onkundig? Is dit maar net omdat sy nog jonk en onervare is, of het die feit dat sy ’n vrou is ook iets daarmee te doen?

Daar wag ’n paar boodskappe vir haar by die hotel, ook een van Hugo wat vra sy moet hom bel sodra sy terugkom.

Hy beantwoord dadelik die telefoon.

“Dokter Slabbert wat praat,” hoor sy die koel, saaklike stem sê en onbewustelik staan sy regopper en lig haar ken ’n duim of twee hoër.

“Goeienaand, dokter Slabbert.” Sy hoop haar stem klink net so koel en saaklik soos syne. “Dis Karin de Wet. Ek het nou net teruggekom en jou boodskap gekry.”

“Goeienaand, dokter De Wet. Dis gaaf van jou om dadelik te bel. Ek wou net hoor hoe dit met die besoeke gegaan het.”

Karin kan haar ore nie glo nie. Dis die eerste keer dat hy dit doen en ’n oomblik weet sy nie wat om te antwoord nie. Dan sê sy onverwags: “Ek weet nie – nie so goed nie.”

Daar is ’n klein stiltetjie voordat hy vra: “Was daar probleme?”

“Nee, glad nie,” sê sy haastig. Sy het nooit bedoel om so ’n erkenning te maak nie – dit het heeltemal onverhoeds uitgeglip. “Maar een van die beseerde werkers kom vanaand hospitaal toe met skedelbreuk en ek wou jou vra om hom vanaand nog te gaan ondersoek indien dit moontlik is.”

“Ek sal agtuur by die hospitaal wees. Is dit in orde?”

“Heeltemal in orde, dankie, Dokter.”

“Goed, dan praat ons verder. Ek doen die galblaas môreoggend. Sal jy kan assisteer?”

“Ek sal graag help. Baie dankie, ek kry jou dan agtuur by die hospitaal.”

Terwyl sy in ’n warm bad lê in ’n poging om van haar moegheid en bedruktheid ontslae te raak, dink sy weer aan haar gesprek met Hugo. Nuuskierig wonder sy of hy haar gebel het om haar van die operasie te laat weet en of hy net wou seker maak sy is veilig terug. Dis so ’n vreemde gedagte dat hy bekommerd oor haar was dat sy nie eens verder daaroor wil dink nie. Hy het natuurlik net gebel om seker te maak sy sal hom die volgende oggend kan assisteer.

Sy is bly sy kan by wees met die operasie en ondanks haar bedenkings oor die middag se besoeke, is sy tog bly dat sy gegaan het.

Sy hou van Arrie du Randt en sien uit daarna om hom weer die naweek by die Truters op Geluksvlei te sien.

Sy trek ’n warm rooi rok aan wat ’n bietjie kleur in haar wange bring en die glans van haar donker hare verhoog. ’n Nuwe lipstiffie en ’n bietjie parfuum help om haar iets van haar verlore gemoedsrus te laat herwin en in ’n heelwat opgewekter stemming stap sy later eetkamer toe.

Toe sy agtuur voor die hospitaal stilhou, sien sy dat Hugo se motor reeds voor die deur geparkeer staan. Daar waai ’n koue windjie uit die suide en Karin trek haar jas stywer om haar vas. Die herfsdae is nog matig, maar in die aande kan jy voel dat die winter net om die hoekie wag.

Karin kry Hugo by die matrone in haar kantoor. Hy sit gemaklik agteroor in een van die leunstoele en luister na iets wat sy vertel, en Karin staan ’n sekonde of twee in die deur sonder dat een van hulle van haar teenwoordigheid bewus is.

Dis die eerste keer dat ek hom so rustig en ontspanne sien, dink Karin, en sy wonder of dit die matrone is wat so ’n goeie invloed op hom het. Sy het al ’n voëltjie in daardie rigting hoor fluit en hoewel dit vir haar moeilik is om te glo dat Hugo Slabbert in ’n vrou soos die matrone sal belang stel, lyk dit asof daar tog ’n bietjie waarheid in die stories kan steek.

Sy klop saggies aan die deur. Hugo kyk op en dadelik verander die uitdrukking op sy gesig. Hy staan op en kom na haar toe.

“Goeienaand, Dokter.”

“Goeienaand, dokter Slabbert. Goeienaand, Matrone.”

Ralie Vermeulen groet en staan ook op, en ook uit haar gesig het die warmte en gemoedelikheid verdwyn.

“Matrone sê die pasiënt het ’n uur gelede aangekom. Hy is reeds in die teater. Sal ons maar dadelik soontoe gaan?” stel Hugo voor.

Hoewel matrone Vermeulen veronderstel is om agtuur van diens te gaan, is sy blykbaar nie haastig nie.

“Ek help maar eers gou,” sê sy. “Daar wag niks dringends vir my by die huis nie.”

Met ’n kloppende hart stap Karin langs haar. Die matrone help dikwels in die teater as daar ’n tekort aan verpleegsters is of as daar ongevalle inkom, maar Karin sou verkies het dat sy nie vanaand moet by wees nie. Sy kan egter niks aan die saak doen nie en hoop maar net sy het reg opgetree.

Sy trek haar jas in die klein kleedkamertjie langs die teater uit, trek ’n wit oorjas aan en begin haar hande skrop. Hugo is reeds by die pasiënt en toe hy die bloedige verband van die man se kop afhaal, buk hy dadelik met verskerpte belangstelling oor hom. Karin sien Jakop is nog bewusteloos en sy wag gespanne om te hoor wat Hugo se bevinding is.

Die ondersoek duur nie lank nie.

“Ons sal dadelik opereer,” sê Hugo toe hy weer regop staan en Karin sien aan die uitdrukking op sy gesig dat hy in sy gedagtes reeds met die operasie besig is. “Dis moeilik om die omvang van die skade te bepaal, maar daar is duidelik drukking op die brein wat dadelik verlig moet word.”

Daar word haastig gereed gemaak en Karin se verligting maak plek vir die ou opwinding wat sy nog altyd ondervind het as sy toegelaat word om by te wees met ’n moeilike operasie.

Dit was ná tien toe hulle weer met die trap afstap. Die matrone en Hugo bespreek nog die reëlings vir die volgende oggend se operasie, maar Karin is stil. Sy weet sy het vanaand ’n knap stukkie werk aanskou.

Toe hulle onder in die portaal kom, bied Hugo aan om Ralie Vermeulen huis toe te neem en sy aanvaar sy aanbod dankbaar.

“Ek kom dadelik, Dokter; ek wil net my jas en handsak kry,” sê sy.

“Goeienag, Matrone,” groet Karin. “Nag, dokter Slabbert, en baie dankie.”

“Ek stap saam,” sê hy.

In stilte stap hulle na Karin se motor. Met sy hand op die deurhandvatsel sê Hugo: “Dokter De Wet is vanaand baie stil. Is daar nog iets wat haar hinder?”

Sy stem klink sagter, meer simpatiek, maar haastig sê sy: “Nee, dankie, Dokter, alles is reg.”

“Gelukkige mens,” sê hy saggies, spottend, en maak die deur vir haar oop. “Goeienag, Dokter. Slaap lekker.”

Haar “goeienag” is skaars hoorbaar en ’n oomblik later trek haar motor vinnig weg. Peinsend kyk hy die rooi liggies agterna, dan stap Hugo Slabbert terug na die hospitaal waar Ralie Vermeulen vir hom wag.