Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 3 - Tryna du Toit - Страница 6

Karin de Wet het laat op ’n Vrydagmiddag op Doringlaagte aangekom. Haar eerste indruk is van vaal huisies, stowwerige strate en kaalvoetkinders wat op die sypaadjies speel. Sy hou by die eerste garage stil om uit te vind waar die hotel is waar dokter Truter voorlopig vir haar plek bespreek het. Terwyl sy wag, kom ’n groot swart motor uit die teenoorgestelde rigting aangery en hou regoor haar stil. Dadelik spring ’n petroljoggie vorentoe.

“Maak maar vol, Jim.”

“Maak so.” Hy is reeds besig by die petrolpomp. “ Water? Bande?”

“Asseblief. En maak gou, ek is haastig.”

Jim roep ’n ander petroljoggie wat ’n entjie weg besig is om ’n band op te pomp en hy los alles net so om te kom hand bysit. Terwyl sy wag, loer Karin na die man wat so ’n beroering by die petrolpompe kan veroorsaak, maar hy is besig om ’n aantekening in sy sakboekie te maak en sy kan net sy donker hare en sterk profiel sien. Skielik kyk hy op en ’n paar koel bruin oë betrag haar nuuskierig. Hulle kyk ’n oomblik na mekaar, dan draai hy ongeërg sy kop weg, skakel sy motor aan en ry weg.

Die hotel is haar te wagte en haar bagasie word dadelik na haar kamer op die eerste verdieping geneem. Die man by ontvangs sê dokter Roux het gevra dat sy asseblief dadelik moet laat weet wanneer sy aankom, en bied aan om sy nommer vir haar te skakel.

Sy aarsel ’n oomblik. Sy is moeg en vol stof en sou graag eers wou bad, maar aan die ander kant kan sy nie dokter Roux se boodskap verontagsaam nie.

“Dankie,” sê sy, getref deur sy vriendelikheid. “Sal jy hom asseblief vir my bel?”

Hy draai die slinger van die telefoon, tel die gehoorbuis op en gee ná ’n rukkie die dokter se nommer. Karin glimlag. Sy het vergeet daar is nie oral outomatiese sentrales nie.

Dit is mevrou Roux wat die telefoon beantwoord.

“Goeienaand,” sê Karin. “Dit is Karin de Wet wat praat.”

“O, goeienaand, Dokter.” Mevrou Roux se stem klink heelwat hartliker. Sy het seker gedink dis ’n pasiënt wat met etenstyd bel. “Ons was jou die hele middag al te wagte.”

“Ek het nou net gekom – ek was nog nie eens in my kamer nie.”

“Dan sal ek jou nie lank hou nie,” gaan die vriendelike stem voort. “Ons wou net hoor of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie. Daar is tog seker ’n paar dingetjies waaroor jy en Isak wil gesels en môre is Saterdag, dan sal daar nie veel kans wees nie.”

“Baie dankie, ek sal graag kom.” Sy het nie uitgesien na die ete alleen in die hotel nie, veral nie op die eerste aand nie. “Ek sal net graag gou wil bad – tensy julle haastig is om te eet.”

Die vrou lag.

“Bad maar lekker – Isak is nog by die hospitaal. Ek sal my seun stuur om jou so oor ’n halfuur te kom haal.”

Opgebeur sit Karin die gehoorbuis terug. Mevrou Roux klink vriendelik en sy sien uit daarna om haar te ontmoet. Dit klink ook asof dokter Roux-hulle besig is en bly sal wees om ’n bietjie hulp te kry.

Ná ’n warm bad voel sy weer soos ’n nuwe mens en sy doen moeite met haar voorkoms. Sy borsel haar donker hare tot hulle blink en grimeer liggies. Dan maak sy ’n enkelstring pêrels om haar nek vas en staan van die spieël af terug om die effek te bestudeer.

Nee, sy lyk piekfyn.

Daar word aan die deur geklop en haastig gryp sy haar ligte woljassie voor sy oopmaak.

“Kosie Roux is hier om die dokter te kom haal!” kondig die bediende aan.

“Dankie, ek kom,” sê sy en glimlag effens geamuseerd. Niemand het haar nog as “juffrou” aangespreek nie. Dit is “dokter” voor en “dokter” agter, baie formeel en korrek, byna asof hulle trots is op die onderskeiding wat hulle te beurt val om haar te kan huisves.

Kosie Roux is ’n blonde seun van omtrent agtien jaar, lank en lomp en nog ’n bietjie onseker oor wat hy met sy hande en voete moet aanvang. Maar hy het ’n aantreklike grinnik, sy handdruk is ferm en sterk, en hy is duidelik tuis agter die stuur van sy pa se motor.

Die voordeur van die Rouxs se huis staan oop en die lig skyn warm en vriendelik na buite. Mevrou Roux kom haar tegemoet en sy neem haar hand in albei hare terwyl sy ondersoekend in haar gesig kyk.

“Jy lyk of jy nog op die skoolbanke moet sit,” sê sy glimlaggend. “Hoe kan jy dan al ’n dokter wees?”

“Goeienaand, mevrou Roux,” groet Karin, en sy weet dat sy baie van die groot, blonde vrou gaan hou. “Dis maar net die lig wat so vleiend is.”

“Moenie glo nie. Geen lig kan my gesig meer vlei nie. Maar kom in. Ek verwag Isak darem nou enige oomblik.”

“Is hulle baie besig?”

“Hulle is maar altyd besig, maar dit het die afgelope week besonder druk gegaan. Ek het gehoop Hugo sou ook vanaand saam met ons kon eet, maar hy moes weer uit in die distrik en sal seker eers laat terug wees. Dis ook feitlik ’n saak van onmoontlikheid om twee dokters gelyk aan dieselfde etenstafel te kry. Glo my, ons het al baie probeer.”

“Ek weet,” glimlag Karin. “My pa is ook ’n dokter.”

“So?” sê mevrou Roux belangstellend. “Nou begryp ek, maar ek sal sowaar nooit ’n dogter van my toelaat om dokter te word nie.”

Sy sê dit op so ’n manier dat Karin nie aanstoot kan neem nie. Maar sy is nie lus vir ’n debat oor die onderwerp nie en vra dus belangstellend: “Is Hugo die ander vennoot? Sy van het my vir die oomblik ontgaan.”

“Ja, Hugo Slabbert. Ek wou graag gehad het jy moet hom ook vanaand ontmoet, maar hy het darem belowe om hierlangs te kom as hy betyds terug is. Sit, Karin – jy gee mos nie om dat ek jou Karin noem nie, nè? – en maak jou tuis. Ek wil net gou kombuis toe gaan.”

Terwyl sy alleen in die sitkamer is, kyk Karin met belangstelling om haar rond. Dit is seker ’n taamlik nuwe huis, besluit sy, want die vensters en ligte is modern. Terselfdertyd skep die breë vensterbanke en kosyne en hoë plafon die indruk van stewigheid en ouderdom, en sy dink dat sy lanklaas so ’n aantreklike vertrek gesien het. Die stinkhoutmeubels is pragtig, die kamer is vol herfsblomme en die groen volvloermat skep ’n rustige atmosfeer. Die hele vertrek getuig van goeie smaak.

“Ek het die vertrek sit en bewonder terwyl jy weg was,” sê Karin toe haar gasvrou terugkom.

“Dis ’n ou huis wat ons laat verbreek het. Die meeste mure het bly staan, maar dit was ook omtrent al. Maar kom, terwyl ons vir Isak wag, skink ek solank vir ons elkeen ’n glasie sjerrie.”

Karin het net die glasie by haar geneem toe hulle ’n motordeur buite hoor klap en ’n paar oomblikke later kom Isak Roux die sitkamer binne.

“Mag, maar ek is honger,” sê hy met die intrapslag. “Ek hoop die kos is klaar.”

“Die kos is klaar,” antwoord sy vrou kalm. “Karin, dis my man, soos jy seker geraai het. Dokter De Wet, Isak.”

Dokter Roux kyk haar ’n oomblik onseker aan, dan stap hy met ’n uitgestrekte hand na haar toe en sê glimlaggend: “Welkom in ons midde, Dokter. Ek hoop jy is taaier as wat jy lyk.”

Sy glimlag.

“Heelwat taaier – die lewe het my al goed gebrei. As ek môreoggend my werksklere aanhet, lyk ek ook heeltemal anders.”

Isak Roux skink vir homself ’n glasie sjerrie.

“Ek is bly om dit te hoor. Ons sal jou sommer dadelik in die werk moet steek. Ons het gewoonlik nie Saterdagmiddae spreekure nie, maar in die oggende gaan dit baie druk. Baie mense uit die distrik kom die naweek dorp toe en maak dan sommer van die kans gebruik om die dokter te kom sien. Dis die werkers se vry dag, die skoolkinders is tuis …”

Sy luister belangstellend.

“Ek verstaan. Dis die soort dag waarna ’n mens nie juis uitsien nie.”

“Saterdagmiddag is daar darem gewoonlik kans vir tennis of gholf,” sê hy laggend. “Dit vergoed vir die oggend se gejaagdheid. Ongelukkig – of gelukkig – weet ’n mens nooit vooraf of jy die middag los sal wees nie.” Hy hou sy glasie omhoog. “Ons drink op jou, dokter De Wet.” Hy neem ’n slukkie en vra: “Speel jy tennis of gholf?”

“So ’n bietjie van albei.”

“Dan kan jy gerus môremiddag saam met ons kom tennis speel.”

“Dankie, dit sal gaaf wees,” sê sy dadelik.

Hulle gesels nog ’n rukkie, dan is dit tyd vir ete. Karin, wat die dag nie veel geëet het nie, val smaaklik aan die lekker kos weg.

Terwyl hulle eet, gesels hulle oor die werk.

“Dokter Truter het my gewaarsku oor die plaasritte. Is daar baie van hulle?” vra Karin.

“Minstens een en dikwels drie, vier per dag.”

Karin se oë rek. Sy het gedink daar is miskien drie, vier plaasbesoeke per week.

“En hoe word die werk ingedeel?” vra sy.

“Ons maak beurte, sover dit prakties moontlik is. Maar dikwels is een van ons besig met ’n bevalling of ander dringende werk en dan moet iemand anders maar jou beurt neem.” Hy glimlag. “Die man wat nog sy spore verdien, kry natuurlik maar die meeste plaasritte.”

“Ek verstaan.” Sy glimlag ook effens. “So moet dit ook wees. Ek hoop net ek kan ’n goeie kaart van die distrik in die hande kry, anders sal ek mos nooit my pad kry nie.”

Isak Roux gooi sy kop agteroor en lag heerlik.

“Ons sal vir jou rofweg ’n kaart kan teken en die belangrikste paaie daarop aandui; verder sal jy maar self jou pad moet vind. Almal verdwaal gruwelik aan die begin, maar daar is gewoonlik iemand naby om jou weer reg te help.”

“Die plaasritte sal iets nuuts wees,” sê sy kalm. “Maar ek het hierheen gekom om nuwe ondervinding op te doen.”

Die dokter kyk goedkeurend na haar, maar voor hy kan praat, sê mevrou Roux, wat byna in stilte na hulle geluister het: “Besit jy ’n rewolwer, Karin?”

Karin kyk effens onseker na haar. “Ja,” erken sy.

“Neem dit altyd saam met jou as jy in die distrik uitgaan.”

“Is dit regtig nodig?” Karin kyk fronsend van haar na dokter Roux.

“Ek weet nie,” sê Isak Roux. “Ek het in al die jare nog nooit ’n rewolwer nodig gehad nie. Maar dit is miskien ’n goeie plan – veral aan die begin.”

Hy sê nie reguit ‘omdat jy ’n vrou is nie’, maar sy bedoeling is duidelik. Karin neem egter nie aanstoot nie. Sy verwag nie spesiale toegewings of voorregte omdat sy ’n vrou is nie – inteendeel, sy sal beledig voel – maar in dié geval sal dit nie ’n skande wees om ’n rewolwer saam met haar te neem totdat sy die wêreld eers ’n bietjie verken het nie.

Dokter Roux moes ’n rukkie ná aandete weer uit om ’n pasiënt te besoek, maar sy vrou het aangehou dat Karin nog ’n bietjie by haar moet kuier.

“Dis nog te vroeg om te gaan slaap,” sê sy. “En jy wil tog nie alleen daar in die hotel gaan sit nie. Ek is ook alleen – Kosie het gaan kuier – so hou my maar geselskap tot Isak terugkom.”

Karin was heeltemal gewillig om te bly. Die lekker ete en die gesprek oor haar nuwe werk het haar haar moegheid laat vergeet en sy voel nou te opgewonde om aan slaap te dink.

Marie het haar breiwerk uitgehaal en hulle het heerlik gesels – of liewer, Marie het gesels terwyl Karin luister, met net af en toe ’n vragie om haar aan te moedig.

“Ons het ’n baie mooi, moderne hospitaaltjie,” sê Marie trots toe Karin haar daaroor uitvra. “Ongelukkig is dit reeds weer te klein om in die behoefte te voorsien, maar die oorspronklike planne is opgestel met die oog op moontlike uitbreiding en ons hoop om binne ’n jaar nog met die aanbouery te begin. Daar is onder andere ’n kraamafdeling, ’n kindersaal en ’n goed toegeruste operasieteater – daarvoor het Herman Truter gesorg. En pasiënte kom van heinde en verre – te veel om met gemak te behartig.”

Karin luister gretig, haar oë blink van belangstelling. Dan val iets haar by. Daar is die hele aand nog nie ’n woord oor die ander vennoot gerep nie.

“Vertel my iets van dokter Slabbert,” vra sy. “Jy het die hele aand nog niks oor hom gesê nie.”

“Dit was opsetlik,” sê Marie glimlaggend. “Ek het gedink jy moet maar jou eie gevolgtrekkings oor Hugo maak.”

“Vertel asseblief, ek is nou baie nuuskierig.”

“Hugo is die jongste van die drie vennote – hy is ’n bietjie langer as vier jaar op Doringlaagte. Hy is so twee-en-dertig jaar oud, ongetroud, en ’n baie goeie chirurg. Hy en Herman Truter het al die operasies gedoen – Isak is nie ’n chirurg nie. Hugo het die reputasie dat hy ’n vrouehater is en die jong meisies probeer tevergeefs hulle strikke vir hom stel. Sy werk kom eerste en alles anders is ondergeskik.” Met ’n ondeunde glimlaggie eindig sy: “Die res van die prentjie sal jy maar self moet inkleur.”

“As hy regtig ’n vrouehater is, verwelkom hy seker nie ’n vrouedokter hier op Doringlaagte nie,” sê sy en haar stem is koeler as wat sy bedoel het.

Net toe klap ’n motordeur buite en haastige voetstappe word in die tuinpaadjie gehoor.

“Miskien is dit nou Hugo,” sê Marie Roux kalm en gespanne wag Karin om te sien of sy reg is.