Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 3 - Tryna du Toit - Страница 16

Dokter Silbur se onverwagte aanbod het Karin heelwat gegee om oor na te dink en sy het gewens sy kon die saak met haar pa bespreek. Die laaste paar weke het kwaai eise aan haar gestel en al was sy ook hoe geesdriftig oor die werk, het sy besef dat sy dit nie sal kan volhou nie. Van brood alleen kan ’n mens ook nie lewe nie. Daar moet tyd vir rus en ontspanning wees, selfs in die besigste lewe, en die gedurige gejaagdheid en volslae gebrek aan ’n sosiale lewe het die eerste saadjies van twyfel in haar hart laat posvat.

Sy het dikwels die gevoel gekry dat sy van haar pasiënte afskeep bloot omdat ander, meer dringende gevalle haar tyd opeis. Dit was weliswaar ’n besonder besige maand. Selfs in normale omstandighede sou sy en Hugo hulle hande vol gehad het om die uitgestrekte praktyk alleen te behartig. Met die kwaai griepepidemie en die ander siektes wat die skielike koue weer meegebring het, het dit feitlik ’n saak van onmoontlikheid geword.

Maar dit was slegs tydelik. Oor tien dae is Isak Roux terug en dan sal dit heelwat makliker gaan. As dit van haar afgehang het, sou sy verkies het om ’n tydjie langer saam met hulle te werk.

Maar sy moes ook aan die moontlikheid dink dat sy ná Juniemaand sonder werk kan wees en dit was in daardie lig dat sy dokter Silbur se aanbod oorweeg het. Indien sy werklik gretig is om op die platteland te praktiseer, is dit ’n kans wat sy nie kan laat verbygaan nie.

Sy moet die saak natuurlik vroeër of later met Hugo bespreek, maar sy is nog vreemd onwillig om dit te doen. Haar gevoelens teenoor hom is in hierdie dae deurmekaarder as ooit vantevore. Die weke wat hulle so nou saamgewerk het, het haar bewondering vir sy vermoëns as dokter laat toeneem. Hy was ook stimulerende geselskap en – haar vrouehart het dit erken – ’n besonder aantreklike man. Maar hoewel sy houding teenoor haar nie meer so styf en afsydig is soos aan die begin nie, is daar ook nie die geringste teken van toenadering van sy kant nie.

Wat die werk betref, het sy al hoe meer die gevoel gekry dat sy so stadigaan sy vertroue wen. Hy het al hoe meer van die verantwoordelike werk aan haar toevertrou en het haar die afgelope tyd selfs toegelaat om kleiner operasies te doen. En hoewel hy haar met valkoë dopgehou het, was hy blykbaar tevrede.

Dis hoekom dit so ’n skok was om by dokter Silbur te hoor dat Hugo vir hom gesê het dat hulle ná Juniemaand nie langer van haar dienste gebruik sal maak nie.

Nadat sy die hele oggend alleen met haar teleurstelling geworstel het, kon sy die spanning en onsekerheid nie langer uithou nie. Toe hy haar die middag ná spreekure kom sien om ’n plaasbesoek met haar te bespreek, vertel sy hom van dokter Silbur se aanbod.

Hy antwoord haar nie dadelik nie. Fronsend staar hy ’n rukkie voor hom uit, dan vra hy: “Vra jy my raad?”

“Ek wil graag die saak met jou bespreek,” antwoord sy koel. Stilswyend wag hy, sy oë ondersoekend op haar gerig en sy vervolg: “Dokter Silbur het my die aanbod gemaak nadat jy hom vertel het ek sal net tot einde Junie saam met julle werk.”

Sy een wenkbrou gaan effens op. Dan het hy hom nie verbeel dat haar houding die hele dag so effens koel en afsydig was nie. Dit was dan die rede.

“Wanneer sou ek dit vir dokter Silbur gesê het?” vra hy.

Sy merk dat hy dit nie ontken nie en haal ongeërg haar skouers op. Sy kan haar ontsteltenis nie heeltemal wegsteek nie, maar sy probeer so kalm moontlik praat: “Ek weet nie. Dit maak ook nie juis saak nie. Ek het net gedink jy sal die saak eers met my bespreek voor jy dokter Silbur of enigiemand anders daarvan sê.”

“Ek het dit nie met dokter Silbur bespreek nie,” ontken hy kalm.

“Maar jy het hom tog laat verstaan dat ek ná Juniemaand beskikbaar sal wees.”

Hy begin op en af stap.

“Kom ons veronderstel jy sou net tot einde Junie hier by ons werk. Sou jy dan dokter Silbur se aanbod aanvaar?”

“Ek het nog nie besluit nie,” antwoord sy koel.

“Antwoord dan vir my dié vraag: Wil jy nog so graag op ’n dorpie soos Doringlaagte werk?”

Onwillig antwoord sy: “Ek dink so.” En dan meer beslis: “Ja, ek wil nog net so graag.”

“Het selfs die afgelope drie weke jou nie van plan laat verander nie?”

“Dit was harde werk, maar ek het dit geniet.”

“Het jy jouself onlangs geweeg?” vra hy onverwags.

“Wat het dit met die saak te doen?”

“Jy weet net so goed soos ek wat dit met die saak te doen het. Jy het die afgelope weke baie gewig verloor – agt pond, sou ek skat. Hoe lank dink jy gaan jy die pas kan volhou?”

“Ek is nie die enigste een wat die afgelope weke gewig verloor het nie,” sê sy koel. “En ek dink jy sal self erken dat dit ’n baie moeilike paar weke was.”

“Ek erken dit, maar daar kan weer sulke tye kom.” Sy antwoord nie en ná ’n rukkie vervolg hy: “Dokter Silbur dink ernstig daaraan om ’n vennoot te kry.”

“Hy het my gesê,” antwoord sy, nog uit die hoogte, en weer gaan een wenkbrou op.

“En jy aarsel nog om sy aanbod te aanvaar?”

“Ek sal dit heel moontlik aanvaar,” sê sy koel, net om hom te wys dat sy nie die minste verleë is nie. Maar nadat sy die woorde geuiter het, sou sy enigiets gee om hulle te herroep.

“Ek is seker jy sal nie jammer wees nie,” sê hy goedkeurend. “Die werk is maklik. Selfs ’n vrou sal dit kan behartig.”

Dit moes hy nie gesê het nie. Vuurvonke skiet uit die blou oë.

“En dink jy dis waarvoor ek nege lang jare gewerk het – net so hard soos enige van die manstudente – waarvoor ek al die opofferings gemaak het, om nou tevrede te wees met ’n rusbankpraktyk waarna geen ander dokter wat sy sout werd is, sal kyk nie? Dokter Silbur het ’n ryk vrou – ek moet myself onderhou.”

Sy draai weg sodat hy nie haar skielike trane van ergernis kan sien nie, en dit is ’n oomblik stil in die vertrek. Dan kom staan hy vlak voor haar.

“Karin,” sê hy en sy stem is diep en bruusk. “Wil jy liewer saam met ons werk?”

Sy kyk ’n oomblik op in sy donker oë terwyl sy dink dat dit die eerste keer is dat hy haar op haar naam noem. Dan draai sy vinnig weg en koel en beslis kom haar antwoord: “Nee dankie, dokter Slabbert – tot die einde van Junie sal lank genoeg wees. En as jy my nou sal verskoon, ek moet nog ’n plaasrit doen.”

“Net ’n oomblik,” sê hy. “Ek is self haastig, maar ek wil jou net graag dit sê: Jou naam was onlangs tussen my en dokter Silbur ter sprake toe hy my vertroulik oor jou werk uitgevra het. Hy het jou seker die aanbod gemaak na aanleiding van wat ek vir hom gesê het, maar hy het my nie gesê hy is van plan om jou te nader nie. Wat jou ander beskuldiging betref, is ek ook onskuldig: ek het die saak nog met niemand bespreek nie. Ek het jou belowe dat ons ná ’n maand weer kan gesels, maar terwyl jy blykbaar reeds besluit het, is daar nou verder niks te sê nie.”

Hy kyk ’n lang oomblik na die meisie wat met ’n bleek gesig en neergeslane oë voor hom staan, dan sê hy saggies, spottend: “Ek het dit nie van jou verwag nie, dokter De Wet – tipiese vroulike histerie!”

Hy draai om en stap uit.

Karin het Kosie Roux belowe sy sal die middag kom kyk hoe Doringlaagte se eerste skoolspan een van die naburige skole pak gee. Hoewel sy glad nie in die bui daarvoor was nie, het sy besluit om tog by die rugbyveld langs te ry en net ’n paar oomblikke te kyk hoe hulle speel. Die twee spanne was reeds op die veld toe sy daar aankom, maar sy het by een van die jong toeskouers gehoor dat daar nog geen punte aangeteken is nie.

Die spel is lewendig, selfs sprankelend. Kosie het ’n paar baie mooi naellope uitgevoer, maar is keer op keer met bal en al uit die veld geduik voor hy ’n drie kon druk. Maar hulle boer op hul teenstanders se doellyn. Karin sou enige ander dag al warm van opwinding gewees het, maar vandag volg sy die wedstryd nie met haar gewone konsentrasie nie. Sy wou net seker maak dat Kosie haar langs die kantlyn raaksien. Sy het net planne begin maak om te gaan toe ’n man se skaduwee oor haar val. Dis Hugo Slabbert wat langs haar kom staan.

“Ek het nie geweet dokter De Wet stel ook belang in rugby nie.”

Sy stem is spottend, en koud antwoord sy: “Ek het Kosie belowe ek sal kom kyk hoe hulle speel. Ongelukkig kan ek nie langer bly nie, anders verdwaal ek dalk weer op pad terug.”

Hy reageer nie daarop nie, maar sê net beleef: “Ek wou jou net weer herinner dat ek môre stad toe gaan – en waarskynlik die hele dag weg sal wees.”

“Ek het nie vergeet nie. Tot siens, Dokter.”

“Tot siens, dokter De Wet.”

Hy kyk haar ’n oomblik agterna voor hy weer sy aandag by die spel bepaal. Hy het self ook ’n plaasrit wat wag, maar dit duur ’n tydjie voor hy hom van die seuns se interessante spel kan losmaak.

Toe Karin tuis kom, tref sy tannie Rina in die bed aan. Toe sy besorg oor haar buk, fluister die ou dame hees: “Ek weet nie wat my makeer nie – seker maar ’n bietjie griep. Ek het al ’n paar dae keelseer en kopseer, maar vanmiddag by die vergadering het ek skielik kouekoors begin kry … Mevrou Horak, die prinsipaal se vrou, het my met die motor huis toe gebring.”

Haar vel voel warm en droog, haar polsslag is vinnig en sy lyk uitgeput. Karin gaan haal haar tas en al tannie Rina se teëpratery help niks. Karin ondersoek haar terwyl Susan met groot, verskrikte oë toekyk.

Toe Karin klaar is, sê sy: “Ek dink Tannie se diagnose is reg. Maar die griep is vanjaar besonder kwaai en daar is net een manier om daarvan ontslae te raak: bly in die bed tot jou dokter sê jy mag opstaan.”

Sy glimlag vir Susan: “Ons het ’n pasiënt, Susan, en ons sal haar mooi moet oppas as ons wil hê sy moet gou gesond word. Gaan maak gou vir Ouma ’n lekker warmwatersak.”

Terwyl hulle alleen in die kamer is en sy gereed maak om vir tannie Rina ’n inspuiting te gee, sê Karin: “Wanneer Tannie beter is, wil ek Tannie graag weer goed ondersoek. Die hart klink vir my vandag ’n bietjie moeg.”

’n Vreemde trekkie gaan oor die ouer vrou se gesig.

“Jy hoef niks vir my weg te steek nie, kind. Ek sukkel al jare met my hart.”

“’n Mens sal dit nie sê as ’n mens na al Tannie se bedrywighede kyk nie,” sê sy saggies en haar pasiënt se oë skiet skielik vol trane.

Toe Susan met die warmwatersak inkom, draai tannie Rina haar kop weg en vee ongemerk met die laken ’n traan uit haar oog. Susan kyk belangstellend toe terwyl Karin haar ouma inspuit, dan sê Karin: “So ja, ons hoop dit keer dat daar verdere komplikasies kom. En wat kan ons nou vir tannie Rina vir aandete bring?”

“Niks nie, dankie – miskien net ’n koppie tee later. Ek is jammer, maar daar is nie kos klaar vir julle nie. Susan moet maar gou iets vir Dokter maak.”

“Ons sal regkom, moenie Tannie daaroor bekommer nie. As dit nodig is, eet ek dié paar dae in die kafee, maar tannie Rina mag nie roer uit die bed nie. Verstaan ons mekaar mooi?”

Rina Louw glimlag effens.

“Ja. Ek is in elk geval vanaand te moeg om teë te praat. En dankie, kind, vir alles.”

Karin se hand rus ’n oomblik gerusstellend op die warm voorkop, dan pak sy haar instrumente in haar tas.

Tien minute later maak sy en Susan in die kombuis aandete. Karin het een van tannie Rina se voorskote om haar skraal middel gebind en sy maak roereiers terwyl Susan brood sny en sorg dat alles op tafel is. Karin se wange gloei van die hitte van die stoof en haar oë is blink en mooi. Susan kan haar oë nie van die jong dokter afhou nie.

Sy is die mooiste mens wat ek nog ooit gesien het, dink sy dromerig. Daardie wonderlike blou oë en swart hare …

Sy skrik toe Karin skielik haar naam roep.

“Susan! Hoe lyk dit vir my jy staan en droom. Is jy nie ook honger nie?”

“Natuurlik is ek.”

“Maak dan plek … die roereiers is klaar.”

“O, ek het nie geweet Dokter kan so lekker kos maak nie,” sê Susan ’n rukkie later waarderend.

“Ek is nie net ’n dokter nie, ek is ’n vrou ook,” spog Karin.