Читать книгу Рай даўно перанаселены (зборнік) - Алена Брава, Алена Браво - Страница 31

І ўсё ж вечнай шкалярцы, што дагэтуль плача над сенты-ментальнымі навеламі, невядома сябелюбівае шаленства юных жанчын з помслівымі тварамі эрыній ды гарызантальнымі памкненнямі. Крыніца злосці – вунь яна, корпаецца ў пясочніцы, лепіць там свае ідыёцкія піражкі, перашкаджаючы матулі рабіць тое, чым ёй карціць заняцца: прыкладам, адправіцца на дыскатэку ці прапусціць чарачку-другую ў кампаніі такіх жа маладых асоб. Канечне, яна выканае свой абавязак і ўсё такое, але, шчыра кажучы, хіба хто-небудзь хацеў з’яўлення гэтай істоты на свет? Не, хвіліначку, хацеў не проста дзіцянё, а менавіта – вось гэтае? Патрэбна было дзі-ця-нё, чуеце вы, колькасцю 1 шт., любога полу, росту і вагі, дзіцянё, адзінай мэтай якога было прывязаць мужчыну да жанчыны, прыкаваць яго ланцугом, схапіць за чубок жар-птушку, але мужчына аказаўся слізкім, як вуж, ён выкруціўся ды знік, прасыпаўся, як жвір паміж пальцамі, вось быў – і няма яго. А дзіцянё, наадварот, засталося. Не выканаўшы свайго функцыянальнага прызначэння, яно аказалася цяжарам, што нагадвае жанчыне пра яе няўдачу. Бязвінная істота, што самазабыўна гуляе з пясочкам, пакуль яшчэ не падазрае, якую ношу асуджана пажыццёва несці. Калі гэта – дзяўчынка, малечы не пашанцавала ўдвая: яна заплаціць за няўдалае «асабістае жыццё» матулечкі сваім уласным пакалечаным жыццём.

Не зведала Юля і сцярвознага свербу добрапрыстойных матрон, што ва ўзаконеным атупенні адзначылі энны шлюбны юбілей. Спахапіўшыся пра ўпушчаныя магчымасці, адданая жонка за грошы мужыка купляе таблеткі для спальвання тлушчу, выкарыстанне якіх тоіць небяспеку дадатковых клопатаў па чыстцы санітарна-тэхнічнага посуду. Рыхтуючыся да адпачынку, яна глытае ды глытае таблеткі, тлушч з шумам вывяргаецца з яе цялес, але яна ўсё роўна тлусцее ды тлусцее. Нарэшце жаданы момант на-стаў: шаноўная маці ды бабуля з мясам выдзірае ў сацстраху пуцёўку ў санаторый, дзе такія, як яна, захавальніцы «хатняга ачага» з кацячым шыпеннем выгінаюць адна на адну спіны за права легчы пад кожнага, каго прырода надзяліла другаснымі прыкметамі сам-ца. Гэта ў іх называецца: узяць ад жыцця ўсё.

…Што тут паробіш: у сатыраў і менад гарадка пад рукамі толькі ўласныя геніталіі, гуляць іншымі цацкамі яны не навучаны. А чымсьці ж трэба сябе заняць, калі вы міжволі аказаліся круг-ласутачнымі выхаванцамі гэтага камунальнага дзіцячага садка-вар’ятні. Мужчыны ды жанчыны ліпнуць адно да аднаго, убіраюць у свае поры пот адно аднаго, разыходзяцца ў розныя бакі, каб зноў сысціся, з усяе моцы стукаюцца адно аб аднаго сваімі скрыўленнямі ды вострымі вугламі. Сцякаючы крывёю, упаўшы ў болевы шок, разыходзяцца па розных вуглах рынга, каб залізаць раны ды паспрабаваць зноў. І пакуль яны не стамляюцца спрабаваць, дзеці, выпадковы вынік гэтых вечных рысталішчаў, працягваюць нараджацца, і, як іх бацькі, пражываюць свой тэрмін на зямлі без кахання. Ім ніколі не знайсці, не схапіць за чубок тую жар-птушку, бо ў дзяцінстве яны не зведалі любові сваіх маці. Усім тым, хто атрымаў у радавую (кроўную!) спадчыну адно звычку катаваць сваіх нашчадкаў безліччу спосабаў, – ім бы жахнуцца самім сабе, перастаць нараджаць, каб жыццё на гэтым кавалку зямлі ўвогуле спынілася: сталі заводы, што згвалтавалі неба ўздыбленымі жэз-ламі труб, грузавікі скончылі гразнуць у непрасыхаючым глеі, лодкі пайшлі на дно пад мацюканне неапахмеленых харонаў. Няхай бы ўсё навокал ператварылася ў чыстую, сумленную пустэльню або зарасло горкім палыном. Але людзі працягваюць караць нежаданых нашчадкаў жыццём, і тыя, звязаныя з дзя-цінствам непарыўнай пупавінай, будуць марнець тут, пакуль не сканаюць.

Але да гэтага, да гэтага… яны асуджаны шукаць кахання.