Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 31

Die hemele roem

Hoor daar, Here, dit is die hemele wat so roem!

Hoor U die eer wat u skepping U toebring?

Ja, dit is oor U dat die gejuig losgebars het.

Dit vloei jubelend voort, sonder ophou –

dag ná dag, nag ná nag. Van ewigheid af

en tot in alle ewigheid.

Daar kom wel dae dat die skepping ook swaar sug,

dat die aarde na die hemel roep –

en, meestal lank en soms vergeefs, op ’n antwoord wag.

Maar vandag is daar net één geluid –

’n dawering van bo,

van onder, van oral.

Haai, nee, Here, ék hoor dit nie –

maar U het my mos oë in my kop gegee.

Ek sién hoe klap die uitspansel hande,

gloeiend en geluidloos.

En wie kan die son miskyk?

Wie kan sy stralende vreugdepad ontken?

Hy trap dan ’n briljante spoor heelpad deur die hemelruim;

dit is skynbaar sy manier om te wys: Só is ek!

Te verkondig: Só is U, Here God!

’n Verterende vuur, ’n hittegloed

waarteen niks en niemand hulle kan verweer nie.

So sien ek dit:

Die uitspansel skryf ’n storie tot God se eer,

’n sprankelende verhaal.

Jy lees dit maklik in die sterre

wat guitig knipoog, en die maan

wat soms breëmond lag.

En jy hoor duidelik as hulle almal

– die son, die maan, die sterre, wind en wolke –

uitbundig juig, of verwonderd fluister:

God is groot, Hy is onmeetlik groot.