Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 44

As U dit oor u hart kan kry …

Ek het so verskriklik drooggemaak, Here.

En dit is nie iets nuuts nie.

Dit is nie ’n eenmalige vergryp nie.

Dit kom van ver af.

U weet waar dit begin het.

Ék kan nie eens meer onthou nie;

dit was so lank gelede …

Soms is juis dít my troos. Soms paai ek my en sê:

Toemaar, jy was jonk …

En dit ís so: Dit was die gevolg van my dommigheid.

Nuuskierigheid. Die aanloklikheid van “verbode terrein”.

Jonk. Dom. Naïef.

Maar U weet ook dat dit nie die volle waarheid is nie.

U weet dat ek toe reeds genoeg verstand gehad het

om te weet dat wat ek doen, nié reg is nie.

Nogtans het ek daarmee volgehou. Nog erger:

Ek het dit wéér gedoen, en weer en weer.

Erger en erger.

Dit het ’n patroon geword.

’n Tronk.

Daar wás omdraaikans.

Ek hét die heerlikheid van bevryding gesien en iéts daarvan geniet.

Maar toe ek my kom kry, toe doen ek weer wat ek nie wil nie.

Nou vra ek, Here, asseblief, moet tog nie daaraan dink

as U oor my dink nie. Kyk verby die tralies.

Sien my … nié soos ek is nie.

Oordeel my nie oor wat ek gedoen het nie.

Kyk na my deur die oë van ’n barmhartige.

Help my om te ontsnap, Here. Maak my hiervan los,

en van myself. Bevry my.

En as U dit oor u hart kan kry:

Vergewe my.