Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 55

Hou moed!

Here, ek weet dit is ’n goedkoop troos

om vir mense wat swaar kry en seer het,

maklik-maklik toe te roep: “Hou net moed, hoor!”

Wat weet een mens van ’n ander se seer en swaar?

Hoe durf jy ligweg daaroor gaan?

Miskien moet jy eerder stilbly; sê liewer niks.

Oppervlakkige bemoediging is ’n belediging.

Vergewe my daarom vir die baie kere dat ek niks

gehad het om te sê nie en toe sommer gegryp het

na die eerste goedkoop sêding –

in die waan dat ek troos.

En ek weet, Here, dat ek dikwels te maklik

van mý belewenisse vertel. Dat ek

– hoekom weet ek nie – ’n gesprek oorheers

met anekdotes oor mý ervarings met die Here.

(Ag, ek dink ek weet waarom ek dit doen. Erkenning.

Eie eer. Dat mense kan dink: Wat ’n voorbeeld vir ons!)

Ten spyte van alles, Here, hoop ek dat U weet

hoe dankbaar ek is dat U my herhaaldelik

uit slegte situasies red. Soos nou die dag weer,

toe ek so bang was. Toe ek getwyfel het aan U.

(Geen voortreflike voorbeeld hiér nie!)

Toe ek gedink het U het my uit die oog verloor.

Toe roep ek mos, ek skreeu: “Here, help!”

En toe fluister U: “Hou moed!

Ek is die hele tyd by jou.”

U hoef nie bang te wees dat ek dié storie sal oorvertel nie.

Ek sal nie weer ander mense probeer beïndruk

deur verhale oor U waarin ek die hoofrol speel nie.

Ek sal dalk net sê: “Hou moed!

Die Here is by ons.”