Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 54

Kyk net hoe lyk ek!

Here, ek skaam my oor hoe ek lyk.

Ek kruip weg. As die bure my só sien,

trek hulle die gordyne dig.

Jy kan kinders bang maak met só ’n gesig.

Ek is besig om uit te teer.

As ek die luike saans toemaak

en teësinnig in die spieël gaan kyk

of dit steeds lyk soos gisteraand, dan skrik ek:

My oë wat agter in my kop sit, die donker kringe.

Die hol, ingevalle wange; die vel wat oor my skedel span.

Dit is waarskynlik net Ú wat weet dat my uiterlike

bloot die simptome wys. My gesig stal net my hart uit.

Ja, die ellende lê veel dieper – en U weet dit.

Net U.

Ek wil nie eens probeer raai wat die mense sê nie.

Daar is dié wat hulle verlekker in my opsigtelike leed.

En ek kan my indink dat daar baie praatjies is,

’n aanhoudende gefluister op straat:

Het jy gehoor …? Het jy gesien …?

Daar is ook baie wat dit goed bedoel,

hulle wat opreg bekommerd is.

Dalk vermoed hulle die waarheid;

waarskynlik is hulle bloot te ordentlik

om uit te vra. Dalk gee hulle nie genoeg om nie.

Ek is in elk geval te moeg om weerstand te bied,

Here, te gebroke vir ’n geveg.

Laat hulle dink en sê wat hulle wil.

Laat dié wat op my wil trap

terwyl ek lê, dit maar doen.

Ek is volledig aan U oorgegee.

As U wil, kan U dit alles keer.

My tye is in u hand.