Читать книгу Die ewigheid in my hart - Barend Vos - Страница 65

Goedheid sonder einde

U goedheid, Heer, kan ons nie peil nie.

Dit word tog nie in ligjare en ander

kosmiese onmeetlikhede gedoen nie.

Ook nie in die hoeveelheid millimeters

wat uit ’n reënmeter gegooi word nie.

Hoe kan ’n alleroorvloedigste fontein

van alles wat goed is, opgedam word?

Daar bestaan geen geldige gehaltebepaling

van “genade” nie. Geen raaiskoot oor

die reikwydte van “onvoorwaardelike liefde”

sal in dié omstandighede deug nie. Ons staan

stom voor u grootheid (die miniskule deeltjie

wat ons wel daarvan – dalk! – begryp). Oor

Godwees kan ons bloot in minderwaardige

mensetaal – en altyd stotterend – bespiegel.

Geen musiek, geen letterkunde, geen wetenskap,

en juis nie die teologie kan U na waarde skat nie.

Daarom, Here, het ek net een begeerte, nee, twee:

Dat ek in u huis mag vertoef en só

iets van u teenwoordigheid kan adem.

Om in die huiwerende lig van die vroegoggend

of laatmiddag – en ongehinderd deur my kwellinge

en onbesoedel deur opdringerige gedagtes –

my in die skemerige stilte voor te berei op u fluistering.

Én ek begeer dat ’n skrefie van u vriendelike lig

my sal omvou en ’n ondeurdringbare skans

teen die duisternis sal vorm. Dat dit vir my

’n pad deur die donker sal ooptonnel en my

saggies oor rotse en deur slaggate heen sal lei.

Sal U my dit gun – hierdie greintjie van U, Here?

Sal U u oë na my toe opslaan, net vir ’n oomblik?

Ek weet dit sal my lewenslank hou.

En ek sal U ewig daarvoor dankbaar wees.