Читать книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach - Страница 18

in die laatmiddag

toe dit nie meer so warm was nie

het ons die sipres by die voordeur

afgesaag en weggesleep

na die onderste kamp –

hy was groen en rysig en agtien jaar oud –

ek het die tou gewikkel om sy kruin

vasgehou om hom saggies ter aarde te laat

my handpalms klewerig van die rooi gom

swaar soos gestolde wind by een stywe mik –

hy het met ’n stugge sug gekantel

en lank daarna was daar oor die werf

nog die indringende geur van saagsels

gekneusde takkies en verskeurde wit vesels

van ’n ander lewe –

by die gat in die grond het mens geweet

van donker wortels wat nou gaan versmoor

die gesprek tussen lig en slaap is verbreek

in die laatnag

ná ’n maal van slakke en wyn onder die prieel

het ons tot op die kruin van San Grau gery

om in die verlatenheid te kyk

na die sterrereën

‘trane van die heilige’ sê mense hier

uit die stert van ’n komeet

wat net een keer elke driehonderd jaar

binne sigafstand beweeg –

op die bergtop is enkele klippe

van ’n vesting driehonderd jaar gelede

hier gebou as beskutting teen onbeteuelbare kragte

en ’n toring waar die kluisenaar in stilte

sy tong opgeëet het –

aan ons voete die liggies van dorpe

tot aan die see

en bo ons hoofde

waar ’n paar vliegtuie nog geruisloos flikker

en sewe miljoen sterre bewe

soos maaiers in ’n lyk

is dit soos om af te kyk

in die oop en donker aarde