Читать книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach - Страница 19

mense staan gebuk in landerye

goue graan

die uitspansel so wit en so wyd

soos die hart

waarnatoe gaan ons my geliefde

dwarsdeur die dag

na ’n verre land van vreugde en verdriet

agter die hemel waar die nag verskiet

voëls verby sonbreek

blomme steek die oë oop

die trein gaan langs die ure loop

op ritmiese krukke

waarnatoe gaan ons my geliefde

hoekom is ons so ver van die huis

in ’n verre land van holtes en niet

waar die reis soos hierdie gedig

dooie woordsaad skiet