Читать книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach - Страница 7

tyd is die mens se vel

wat kraak en knetter en krimp

in die verbygaan van lewe

dis die vuur van bestaan

wat die ure vertel

en dan versaak

in die ewigdurende galmende

momentum van stilte

in die aandster en die middernagson

se rokende dans

in die krul van die blaar

in die duif se vlugtige

fladder-gebaar van grasieuse sterwe

daar is geen tyd

tyd is die verskietende komeet

van geheue

wat die hemel met vonke bestrooi

van stories wat niemand ooit

weer sal hoor nie

tyd is my liefde vir jou

die akkedis-bewegings

van weggaan in jou vrouelyf

om die holtes te vul

met die vlam van vertel

daardie vele gesigte van vergaan

daar is geen tyd

net die hart se klop-klop-dinge

soos pyn onder dop-ooglede

net die leë vertel-vel

van hierdie gedig

bespikkel en uitgemeet

met kankerwoorde van vergeet

soos akkediskak